Alle inzendingen over verdrietig

Iedereen kent verdriet, vroeg of laat. Om een mens, om een dier, om een tegenslag, om wat dan ook. Natuurlijk snijd het verdriet om een dier niet zo diep, als om een mens. Toch verwonderde het me dat het pijn deed tot in mijn hart. Onbegrijpelijk natuurlijk voor iemand die niets met dieren heeft, begrijpelijk voor mensen zoals ik.…

Ik bereid u voor op elf minuten en dertien seconden, onbevangen tot op de laatste snik, verdriet in optima forma. Neem er de tijd voor. White Noise - The visitations.…

Veel verdriet moet nog mijn ogen schoonwissen...…

Heel lang geleden (toen ik jong was) voetbalde de jeugd op straat, dat kon toen nog. Ook was het in die tijd heel gebruikelijk om op een blinde muur met krijt een doel te tekenen, in het midden van dat doel stond met grote letters ADO geschreven. Althans, zo was dat in Den Haag, in Rotterdam zal er ongetwijfeld Feijenoord (nog ouderwets met een…

Nataschja van der Stelt koos voor ‘Verdriet zonder tranen’: emoties en Putten gaan nou eenmaal niet samen. Zij kon niet huilen na de dood van Christel Ambrosius. Om de gebeurtenis toch een plekje te geven, besloot ze een boek te schrijven. Volgens de uitgever is het nu al een 'megaseller' en wordt er bijgedrukt.…

(voor Georg Trakl (1887 - 1914)) In de mist van woorden zocht hij naar een woord van helderheid, dat hem kon redden van de ondergang, de hel in zijn hart, doorboord met gifpijlen, brandende speren, priemen van hout. Wie zo zichzelf een pad moest banen, verloor zijn lach al gauw. Zijn angsten triomfeerden in een jeugd verstoft door oude schaduwen…

Verdrietig aai ik de poes en probeer toch weer op te staan.…

Onverwachts was het daar: al mijn verdriet, verdriet dat ik maar niet in een hokje weet te plaatsen. Het is nog niet ten einde. Dit verdriet is van de hedendaagse tijd. Waar ik elke dag mee uit te staan heb en vermoedelijk met mij nog vele anderen. Het verdriet van eenzaamheid en een doelloos leven.…

(voor Mirjam Bruijn) Er zijn zoveel mensen verdrietig, omdat ze intens een ander mens beminnen, maar geen waardige reactie krijgen, zelfs botweg afgewezen worden.…

De fotograaf moet gemerkt hebben hoe verlegen ik was. Het jeugdportret siert nog altijd mijn kamer. Ik was zes jaar oud. Met mijn nichtje Guusje was ik gaan spelen in de Jan Truijenlaan. Daar was plotseling die man in het struikgewas die dat vreemde, merkwaardige, angstaanjagende tussen zijn benen aan ons toonde.... Veel later: het politiebureau…

Twee jaar later heeft Mitja, verdrietig om zijn verdwenen band, zichzelf gedood. Hij werd zevenendertig jaar. Ernst scheidde op 27 november 1937 van Maria-Elisabeth en op 2 december 1937 ben jij in Wenen met hem getrouwd.…

(voor Helen Morgan (1900 - 1941)) Je bent geboren op 2 augustus 1900 als Helen Riggins in Danville. Je vader Frank Riggins was een boer en schoolmeester in Davis Township, nabij Attica. Je moeder was Lulu Wang. Na de scheiding van je ouders kreeg je de achternaam Morgan. Je moeder trouwde en scheidde opnieuw, waarna ze met jou naar Chicago verhuisde…

Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn tranen stroomden terwijl een majestueus hert ons onverschillig aanstaarde vanachter een hek en kennelijk, zoals ook voor de hand ligt, met minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet droeg....…

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo schuldeloos en onnozel nog, in mijn richting kijkend, ik…

Dan pakt ze de rouwkaart en leest zachtjes de spreuk voor die bovenaan staat afgedrukt: "Wees niet verdrietig om de dood De reis gaat immers verder" (Een verhaal met elementen uit de familiegeschiedenis)…

Na zwarte Piet, De Gouden Eeuw, de Negerzoen, Michiel de Ruyter, en de Moorkop, is nu de beurt aan de kunst. In het programma "Buitenhof" wordt de nieuwste aanwinst van het van Gogh Museum besproken. Het gaat hier om een onlangs door het museum voor 6 miljoen euro aangekochte pasteltekening Badende Vrouw van Edgar Degas. De discussie gaat hierbij…

In het pannenkoekenrestaurant nam mijn grenzeloze verdriet proporties aan als van een ballon die steeds verder opzwol; verdriet om mijn ziekelijke longen die als klokken in een klokkenspel hangen in mijn karkas dat al te spoedig te gronde zal gaan.…

Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn tranen stroomden terwijl een majestueus hert ons onverschillig aanstaarde, vanachter een hek en kennelijk, zoals ook voor de hand ligt, met minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet droeg.…

Pijn en verdriet, dood en verderf. Tijdens ieder nummer blijf ik hopen dat het volgende liedje een blij karakter heeft, maar keer op keer word ik teleurgesteld. Er lijkt geen ontsnappen aan. Ik weiger toe te geven aan al deze ellende en besluit een luchtig cd’tje te luisteren.…

Waarom gelet op mij, op mij en mijn verdriet? Eerst mijn werk afgebeld, zo slim ben ik wel. Kan moeilijk met een dronken kop langskomen, mensen te woord staan. Welk woord? Bestaan er woorden voor mijn verdriet? Ongeveer vier maanden geleden is het, dat mijn geliefde vriend is overleden. Vier maanden!…

Haar ogen dwalen af. Op straat fietst een meisje voorbij. Anna zit op de bank bij het raam. Op haar schoot ligt de Volkskrant. Drie dagen oud, ongelezen. De klok aan de muur slaat zes keer. Uit gewoonte loopt Anna naar de keuken. Honger heeft ze niet. Een paar overgebleven eieren slaat ze los in de pan. In een bord legt ze wat oud brood. Het laatste…

Ik keek haar aan en zag een hele lading verdriet in haar ogen. Het was nu duidelijk te zien dat de uitgelopen mascara door tranen was verwelkt. Ik vroeg haar waar ze naar toe wilde, maar zij gaf geen antwoord. Ze zag er koud, mager en onverzorgder uit dan de meeste meisjes die ik kende. Ik schatte haar zo’n 18 jaar.…

Dan valt die bekende deken over me heen, dat volle gevoel van verdriet. Zachtjes huil ik. Ik ben weer een klein meisje, jij groot en sterk. Je voelde zo veilig! Hoor je me pappa…? Ik voel me opeens heel alleen. Er is nooit meer zoveel van me gehouden. Niemand heeft ooit zoveel voor me gedaan.…

Ik geloof niet meer in de liefde tussen een man en een vrouw, ik heb er teveel ellende van ondervonden en ik weet hoezeer beide seksen gekweld worden door onverwerkte trauma's en communicatief onvermogen. Liefde voor één iemand nekt iedereen op den duur en de liefde uitsmeren over diverse contacten voldoet evenmin. Mijn ziel is geheel versomberd…

Ik ben kapot van verdriet, om haar en haar gezin en om mezelf, en ik ben nog steeds kapot als een van mijn dierbaarste vrienden op de Ridderhof in Alphen aan den Rijn doodgeschoten wordt. Dan breek ik af..... Inmiddels is er een "houden van" ontstaan voor iemand die, ja, wat moet ik er van zeggen....ik verloor hem óók.....…

Met elke stap verwijder ik me verder tot alleen haar geur nog bij me is. Nu ook die vervlogen is loop ik alleen met mijn gedachten door de smalle straten van de stad. Zal ik haar ooit nog zien, aanraken, omhelzen? Haar beminnen? Of is ze verloren als een droom bij het ontwaken? Lief. Het spel is spel gebleven, maar soms, soms .... denk ik terug aan…

Rouw is de erfenis van houden van.…

Het woord ‘dood’ roept bij de meeste mensen een gevoel van angst en verdriet op. Veel mensen hebben in hun naaste omgeving immers wel iemand verloren. Liever denken we niet aan de dood en stoppen het weg. Toch behoort de dood net als de geboorte bij het leven. Er is een begin en een einde aan ons aardse bestaan.…

Maar onvermijdelijk, mensen in verdriet achterlatend.…

Golven van verdriet...!…