Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Pijn

Paul blowde. Veel. Samen met een paar andere stoere jongens na schooltijd. Schuilen onder het afdak van het oude schoolgebouw dat uitkeek op de grote kerk. De meeste blowers waren blanke jongens, zonen van middenstandsouders. Paul was anders. Half Indisch, het lange haar loshangend over de schouders en zoon van een immigrant. Hij had een vage blik in de donkere ogen, die hij af en toe bedachtzaam op me liet rusten. Niet dat hij ooit wat zei. Hij was op school. En aanwezig.

Na het behalen van zijn diploma bleef hij in de scène hangen. Experimenteerde nog wat meer met verschillende soorten drugs. Hij had daardoor ernstige problemen thuis en werd door zijn ouders de deur uitgeschopt, waarna hij zijn intrek nam in een jongerenpand. Dit gebouw was verdeeld in meerdere appartementen en het zijne was erg klein. Een eenkamerappartement in de grootte van een klein schuurtje. Hij sliep er, kweekte weed, draaide muziek. Op stadionsterkte. Vaak ging hij een weekend naar Amsterdam en liet de cdspeler op repeat staan. Vandaar dat de buren zo woedend werden dat ze de woningbouw inschakelden, waarna die hem sommeerde om te vertrekken uit de kleine woning. Weg uit zijn huis, zijn laatste toevlucht.

Het appartement werd aan mij toegewezen. Paul kwam zo nu en dan opdagen om zijn post op te halen. Af en toe spraken we met elkaar. Stoere taal uit een kapot jongenshart. Zijn moeder kwam langs. Een keurig verzorgde dame, met een onaangedaan voorkomen, maar toen ik in haar ogen keek zag ik verdriet.
Is Paul hier nog geweest? Wilde ze weten. Maar hij was allang weg. Zij had hem al een jaar niet meer gezien. Alle misère sijpelde snerpend door in haar stem. Ik hoorde haar pijn, maar was te jong om die echt te kunnen begrijpen.

Tegenwoordig denk ik met enige regelmaat terug aan haar en haar zoon Paul. Leeft hij nog, is hij dood? Heeft iemand hem kunnen helpen? Heeft ze hem ooit weer gezien. De pijn die zij destijds voelde, begrijp ik helaas nu maar al te goed.

Schrijver: Niek, 9 juli 2016


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.7 met 3 stemmen 81



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Niek
Datum:
10 juli 2016
Joanan ik sluit me volledig aan bij jouw reactie. De wereld verhardt te veel. Misschien is het een druppel op een gloeiende plaat, maar de pen telt zwaarder dan het zwaard. Dank voor je reactie.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
9 juli 2016
Heel goed dat je hier het leed van Paul onder de aandacht brengt, beste Niek, want vaak zijn het de meest geniale en té lieve mensen, die zich niet kunnen aanpassen aan onze huidige, keiharde, ontspoorde cultuureisen.
De kille, veeleisende, a-creatieve massamaatschappij is ziek en ziekmakend. Gezonde, heldere geesten, die niet in onze oppervlakkige, kapitalistische, krankzinnig snelle werkmachinerie passen, worden vaak onterecht gestigmatiseerd als losers, terwijl ze in wezen meer te bieden hebben dan de doorsnee, aangepaste braveriken, die de dolgeworden standaardmachinerie in stand houden, wat leidt naar een wereldwijde milieuvervuiling, die het leven op aarde binnenkort onmogelijk maakt en dat is geen doemtheorie!
Het is begrijpelijk dat je jezelf niet wilt en kunt verbinden met een cultuurfilosofie, die de aarde naar de knoppen helpt! Net als jij ben ik inmiddels begaan met het lot van de hoe dan ook verwaarloosde Paul!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)