Alle inzendingen over MIJMEREND

Als je zit na te denken, terwijl de televisie op de Tour staat, manlief elke trap van de pedalen volgt, soms: aan de binnenkant van zijn ogen, denk ik terug aan toen. Zeg geen vroeger, want dat maakt meteen zo oud, toch? Je denkt terug omdat je, via facebook het enige sociale medium waar ik me op...

Ik mijmer wat voor me heen, het is zondag en de zon laat zich van haar allerbeste kant zien, we zijn inmiddels al wat vitaminen op wezen doen buiten en genieten nu binnen met jaren-60-70-muziek op de achtergrond. Er staat een pan hachee te pruttelen, oké het is er misschien de dag-of...

De zon schijnt en het is waarlijk wondermooi. Ik kijk over het Amstelkanaal en bedenk ‘het leven is goed voor mij’. Ik hoest vervolgens mijn longen er uit, drink thee met lekkere beschuitjes er nog bij. Niet te vergeten de vers geperste sinaasappel. Mijn zoon J. hoor ik een blaf uitstoten waar...

De bomen verliezen hun felgekleurde jassen en staan in hun kwetsbare naaktheid. Herfstbladeren vormen nog slechts een dik tapijt van confetti over moeder aarde. Dampen dansen; een voortjagende deken van dikke wolken blaast een verloren zomer voorbij. Langzaam valt de sluier rond het nevelland...

Ik voel me vandaag zo nutteloos. Overbodig. Weeral. Dat gevoel overweldigt me de laatste tijd wel vaker. Uiterst deprimerend. Ik vrees er voor dat het gevoel nog klopt ook, hoe zeer het me ook spijt. Heb ik vandaag iets gedaan wat enig nut had? Heb ik ooit iets nuttigs gedaan? Ik denk dat ik wel...

Schrijven is mijn passie, een groot deel van mijn bestaan heb ik opgetekend. En op den duur...ingekleurd. Ken je het gevoel, dat je beseft, dat je niet bent, wie je had kunnen zijn? Het gevoel, dat je niet geeft, wat je zelf ontvangen hebt? Het gevoel, dat iets, of liever het gebrek hieraan jouw...

Door de dansende drukte van stuifmeel en kleine vliegjes liep ik door het bos te joggen. In het ritme van de stappen op het bospad veranderde ik van menselijk mannen lichaam in een observerende geest. Een gedaante wisseling die ik nog herkende uit de tijd van wegdromen in bed, voordat de slaap mij...

Mijmeren over bezigheden kan uitputting veroorzaken.

Kinderen met hun sterke verbeelding wanen zich in een gevaarlijk en eindeloos bos. Tijdens hun speurtocht worden ze beloerd door heksen en kwaadaardige tovenaars... Moeten ze daar tegen strijden? Welwillende aardmannetjes komen tevoorschijn en helpen. Alles komt goed. Veel mensen werken hard en...

Bjarne was even naar het Amsterdamse Oosterpark gegaan, maar het lukte hem niet om aan zijn herinneringen te ontsnappen. Toen hij op een bank ging zitten dwaalden zijn gedachten naar het verleden. Bjarne Gosse kon als kind vaak genoeg verdwalen om zich te onderscheiden van de waanzin die hem...

Op zoek naar de gedichtenbundel ‘Niets dat zegt’(2002, Patricia de Martelaere) stuitte ik op iets dat mij hoogst bevreemdde. Voor als u het nog niet wist: Patricia stierf op 4 maart j.l. in Wezemaal(geboren te Zottegem, 16 april 1957). Zij was Vlaams filosofe, hoogleraar, auteur en...

De kwetsbare beentjes van de lieflijke baby rusten op de schoot van de moeder, die het meisje dat haar dochtertje is boven alles ter wereld liefheeft. We schrijven vijftiger jaren van de vorige eeuw. De moeder draagt een ouderwetse zijden jurk. De vader aan haar zijde kijkt met liefdevolle en...

...feestelijk verlichte kerstbomen waar mensen zich omheen scharen, zoals wij altijd deden en mijn peinzende, mijmerende gedachten zijn bij jou, bij jou die ik voorgoed verloor.....

De DOOD, wie denkt er over na? Wie durft er zonder voorbedachte rade over na te denken? Wie er niet over nadenkt, denkt blijkbaar impliciet dat ie onsterfelijk is. Maar ook degenen die denken dat ze onsterfelijk zijn, zullen er eens aan moeten geloven. Geconfronteerd met de langzame,...

....en het werd weer Kerstavond. Je was nog te midden van de levenden en op deze avond waren we samen zoals inmiddels traditie was geworden. Op de radio weerklonk romantische muziek en we overdachten wat het jaar ons gebracht had in stilzwijgende mijmering.... Je rust onder rulle bruine aarde op...

Het was woensdagochtend, de WSD-werkers zaten juist aan hun welverdiende kop koffie in het hok op de kop van het gebouw. De bomen rondom het park strekten zich uit. Het bankje voor de kleedkamer nodigde uit om gewoon maar even te gaan zitten, om te kijken of om wat te mijmeren in de zon. De...

Het dorp Valkenswaard is vanuit Tilburg goed bereikbaar. Na een tocht met de Opstapbus door landerijen, die nog in augustus het groen van een late zomer dragen, bereiken we het Nederlands Steendrukmuseum dat uitmunt door kunstcollecties van onvergetelijke kunstenaars uit de eveneens zo...

...als verdwaasd en gedesoriënteerd, en peinzend, mijmerend, geruime tijd rond vóór de uitgebreide collectie kleurige tijdschriften die een hele wand beslaat. Voor de hitsige en frivole heren hebben ze daar zelfs de edities van "Playboy" met voluptueuze, rondborstige dames op de cover, maar...

Ik wandel door het pittoreske Heusden, een stadje met statige huizen en romantische straatjes. Een schitterend haventje met ophaalbrug en wat heel speciaal is. Heusden is omringd door stervormige stadswallen en heeft enkele grootse stadspoorten Het was een druilige avond en de straatlampen...

...logeert hier een paar dagen. En terwijl ik me mijmerend stond te scheren, was het kereltje onopgemerkt de badkamer binnengekomen en terwijl ik het mes van onder aan de keel omhoog haal, schreeuwt hij: “OPA!! IK OOK SCHEREN!!”. Nou, je snapt wel, in de badkamer komt dat nogal hard over....

...bank ben ik vervroegd aanwezig en kijk ik mijmerend uit het raam, in de richting van de Stationsstraat, wachtend op mijn zesenzestigjarige vriend, die, voorzien van een gemillimeterde lichtgrijze baard die zijn lieve en zorgzame gezicht omlijst en met vrolijke, flirtgrage pretlichtjes in de...

Een "tovertafel" is een "instrument" dan wel een "stukje speelgoed" dat dementerenden en verstandelijk beperkten behulpzaam kan zijn en waar zij veel plezier aan kunnen beleven. Lichtvlekken en voorstellingen worden geprojecteerd en dansen op een tafel en de "patiënt" probeert ze als het...

Ik heb het gouden klokje uit Middelburg met de zwarte cijfers op de wijzerplaat niet kunnen verkwanselen, niet kunnen verpatsen, hoewel mijn armoede daar de grootst mogelijke aanleiding toe scheen te geven; mijn arme vader, die van chique kunstvoorwerpen hield, die hem schenen te troosten met zijn...

Tijdens de vergadering had ik uitgebreid de gelegenheid om de haardracht van enkele oudere heren te bestuderen, die heel verschillend kan zijn en ook afhankelijk is van de deskundigheid van hun kapper: glad achterovergekamd, waarbij het haar in dunne lijnen over de schedel ligt als een tapijt van...

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen, maar...

In mijn kamer staat een citroengele, bolronde vaas met slanke hals. Een smalle en een bredere zwarte lijn omcirkelen haar, zoals een ceintuur het lichaam van een corpulent persoon omspant. De vaas is een familiestuk. Aan haar kan men vanzelfsprekend bezwaarlijk gedachten of gevoelens, geheugen of...

Ik heb een foto van mijn vrouw. Ze zit met een hoofddoek op en kijkt over het water. In het water spiegelt zich een late Zweedse zomerzon, loom. Het is vrede. Het is overal vrede. En overal zitten mensen hoofddoeken, of zonder hoofddoeken, bij een meer, een beek of de zee. Overal spiegelen...

De ruimte die ik van eerdere gelegenheden ken en waarin ik ooit schrijflessen volgde, is sinds enige tijd omgetoverd tot het atelier van een bekende en bevriende kunstenares. We waren hier samengekomen; vier kinderen en drie volwassenen en de kinderen hadden met de wreedheid die kinderen mij...

...van de stad. Zo lang het verleden nog haast tastbaar is, zwerf ik rond de oude fabriek, mijmerend over een zo verre en zo nabije jeugd.....

Het was een sombere donkere decemberdag, alsof alle eenzame decemberdagen zich in het Amsterdamse Oosterpark hadden verzameld. Bjarne Gosse had zijn warme capuchon over zijn vermoeide hoofd geslagen. Hij zat te mijmeren over zijn eenzaamheid op een bankje in het park. In de verte zag hij kinderen...