Hartenkreten

Mijmering

Schrijven is mijn passie, een groot deel van mijn bestaan heb ik opgetekend. En op den duur...ingekleurd.

Ken je het gevoel, dat je beseft, dat je niet bent, wie je had kunnen zijn? Het gevoel, dat je niet geeft, wat je zelf ontvangen hebt? Het gevoel, dat iets, of liever het gebrek hieraan jouw in-compleet maakt?
Als een weeë geur verspreidt de schaamte zich om mij heen. Het rottingsproces in werking gesteld.

Natuurlijk leef je niet op je illusies, en zijn deze geen realistische invulling van jouw dagen, maar tot op een zekere hoogte streef je wel je dromen na. Tot het moment dat je erachter komt dat dromen en illusies een totaal verschillend iets zijn, geloof je hier nog in.

Maar slapende mensen worden wakker, en vaker dan soms doe je dan het liefst meteen je ogen weer dicht.
Om niet te zien wat jouw beeld vertroebelt, het beeld, dat ooit nog zo ongerept op je netvlies stond. Toen het nog kon. Toen jij het nog kon.

geloven.

zelfs, mijn ogen dicht.

Maar de leugen heeft zich in jouw lijf gekerfd, dikke paarsen lijnen ontsieren jouw gelaat, ergens tot een witte streep geslonken. Maar ooit, ooit, was die witte streep, een diepe snee.

Gesneden leegte.

Je leefde jouw eigen waarheid, waarin je rotsvast geloofde. Totdat je moest erkennen,

hoe wankel je stond....