januari 2016
Bjarne was even naar het Amsterdamse Oosterpark gegaan, maar het lukte hem niet om aan zijn herinneringen te ontsnappen. Toen hij op een bank ging zitten dwaalden zijn gedachten naar het verleden.
Bjarne Gosse kon als kind vaak genoeg verdwalen om zich te onderscheiden van de waanzin die hem angstig maakte, maar er kwam een moment dat alles brak. Er kwam iemand voorbij lopen, met een hond aan de lijn. De hond was vrolijk. Bjarne bedacht zich dat hij liever die hond had willen zijn.
De kinderpsychiater was een vriendelijke man, zo kon Bjarne zich herinneren. Bjarne kon hem bereiken met zijn fiets. Hij luisterde op een andere manier naar Bjarne dan zijn ouders hadden geluisterd. Het duurde lang voordat Bjarne begon te praten, maar dit soort geleerde meneren hadden speciale trucjes om verwarde kinderen aan de praat te krijgen. Hij deed naast zijn werk als kinderpsychiater ook wetenschappelijk onderzoek naar machtsmisbruik bij vermeende autoriteiten, en naar de rol van de ouders bij de ontwikkeling van het kinderbrein.
Er bleek iets niet goed te zijn met de signalen die de hersens van Bjarne naar zijn maag stuurden. Daardoor kreeg Bjarne regelmatig krampaanvallen, waardoor hij zich zeer ongemakkelijk voelde, en waardoor het lastig werd om te blijven eten.
Bjarne kon zich herinneren dat hij werd door gestuurd naar een gespecialiseerd centrum voor een hersenonderzoek. Hij kreeg toen allerlei draden aan zijn hoofd gelijmd om zijn hersenactiviteiten te meten. De psychiater schreef een brief over de resultaten van het onderzoek. Bjarne Gosse kreeg medicijnen tegen de krampaanvallen. Er was ook iets mis met zijn ademhaling, hij moest langer wachten met uitademen dan hij tot dan toe had gedaan.
Een paar weken na het hersenonderzoek bij Bjarne had zijn vader een woedeaanval. Er vlogen borden door de keuken, een limonadefles sneuvelde met inhoud tegen de muur. Niemand wist waar dit vandaan kwam. De kinderen schrokken. Moeder pakte hun jassen en duwde de kinderen in het rode Dafje. Tom en Bjarne, zijn oudste broer en zijn halfzus waren niet thuis. Zijn moeder ratelde onafgebroken in de kleine auto, maar het ging niet over een ruzie of over zijn vader. Bjarne Gosse begreep totaal niet wat er aan de hand was. Tom en Bjarne zaten verstijfd op de autostoelen.
Moeder Gosse leek niet op te houden met praten en volgde de route langs de ringvaart, een autoweg langs het water. Toen er eindelijk even een stilte viel, vroeg Bjarne voorzichtig wat er aan de hand was. Het enige wat ze erover zei was: “We zullen het vergeven, maar nooit vergeten.”
Bjarne schrok weer wakker uit zijn mijmeringen en hij keerde weer terug naar de realiteit van de januarimaand. Hij zag een oude vrouw met een hond aan de lijn in de verte verdwijnen. Er waren verder geen mensen in het park.
Terug in zijn woning haalde Bjarne een pizza uit de diepvries. Er lag extra kaas in de koelkast, en hij had nog een laatste tomaat. Het was een eenvoudige maaltijd, die werd vergezeld met een glas koude suikervrije cola.
Het jaar was begonnen met de nodige aarzelingen. Hij moest nu spoedig zijn terminaal zieke vader gaan bezoeken. Berend gaf niet thuis en Astrid had haar eigen beslommeringen.
Geplaatst in de categorie: familie
januari
130
Geef je reactie op deze inzending: