Alle inzendingen over Terugkerende herinne

Een herinnering houdt mijn beste vriendin levend aan de man die mijn vader was en wiens genen krioelen in mijn bloed en aderen. En zo herleeft hij, leeft hij voort als had niet het graf zijn terugkeer en wederopstanding voor altijd onmogelijk gemaakt, verhinderd en verboden... In mijn...

Eindelijk ontwaakte de struik weer, en zag allemaal sneeuwklokjes en krokussen om zich heen. Opgewekt keek hij naar de tulpen, die zich na enige tijd ook lieten bewonderen. De rododendronstruik vertoonde tussen zijn bladeren al grote knoppen. Dat beloofde veel voor de volgende maand. De heer van...

Jeroen was een ijverige stratenmaker. Zijn handen bedekten veel zandwegen met bakstenen of kasseien. Gebarsten of verbrokkelde straatstenen haalde hij weg. Jeroens hamer zette snel weer nieuwe stenen op hun plaats. De stratenmaker woonde in een klein huis, aan de rand van het dorp. Hierin had hij...

Het Andalusische landschap lijkt wel een heuvelachtige woestijn, die toch vruchtbaar is. Want de gelige hellingen gaan half schuil onder het zilverachtige lover van de olijfbomen. Het mooie dorp Cabra is benauwend door de hitte. De sinaasappels, die hier als gewone laanbomen staan, geven...

...en in die langvervlogen tijd, die tijd van onze jonge jaren, toen we God nog in ons hart droegen, die tijd van onschuld en kameraadschap waarnaar ik vaak zozeer verlang en die nooit meer terug zal komen, verzamelden wij de speldjes die we haalden bij de diverse winkeliers en we prikten ze op een...

.....en ik ben teruggekeerd; na lange jaren ben ik teruggekeerd; terug naar het huis; naar het huis dat daar op me wachtte al die jaren, gelegen te midden van die landelijke omgeving. En daar, in haar kamer, staat nog altijd de kast, de zilverkast, een erfstuk en een laatste reminiscentie aan mijn...

Nu herfst en winter aanbreken en nu zij ons begroeten is de tijd gekomen van het afscheid van wat mij enige tijd tot onderdak en woning diende; de summier en provisorisch ingerichte maar van chique meubilair voorziene kamer op de vierde verdieping die mij vertrouwd werd maar waarin de eenzaamheid...

Zwevend in de wolken terwijl de heuvels van Lloma Prieta mij omarmen. De oude man kuste mij op mijn voorhoofd ten teken dat zijn volk mij had opgenomen. Hij wees opgewonden in de verte en vertelde mij in zijn eigen taal hoe het water de dorre woestenij in groene vruchtbare vlakten veranderde....

In het nieuwe kabinet zullen zij die niet gepromoveerd zijn in de beta-wetenschappen hun doctorstitel moeten inleveren. De sociologie heeft het volk verraden, de psychologie het land van zijn verstand beroofd en de rest van het naoorlogse vruchtwater heeft het geloof verkracht. Nederland wacht op...

...Tovenaarsleerling dat verhaalt hoe de leerling altijd tevergeefs met een bezem het water probeert weg te werken. Zo streed ik tegen de grillige, onvoorspelbare, steeds terugkerende astma-aanvallen, tegen de zware hoest die mij telkens weer overviel. Maar de goedgunstige artsen waren bereid de...

Enkele medebewoners van mijn tijdelijke woning hebben zich al vertoond in het trapportaal en ze waren heel erg belangstellend (dan wel nieuwsgierig?), maar het ging slechts om vluchtige, oppervlakkige praatjes. Ze staken hun hoofd slechts even buiten de deur maar door mijn dunne plafond heen had ik...

Wulpse Alie kwam opgewonden het huisje van ouwe Kees binnen. ''Moet je eens horen zeg, ik zat net in de autobus vanaf Assen toen een oude man naast mij ging zitten. Op een gegeven moment stootte hij mij aan, en zei: ''Vrolijk Pasen en Jezus zal terugkeren op aarde.'' Ik zei toen tegen hem,...

Het was druk in Zwembad Stappegoor. Vele gillende en schreeuwende kinderen vierden de onstuimige roes en opwinding van hun jeugd bot, verdrongen elkaar in het klotsende water en gooiden met de deuren van de kleedhokjes. Ik had mijn oude, vervallen lichaam met de lobben en kwabben; het lichaam dat...

Een paar jaar geleden zat ik in een autobus op weg naar huis. De bus reed op de snelweg en de chauffeur moest zijn snelheid verminderen voor een file. Een aparte baan voor de bussen was er nog niet. Toen ik naast het raam zat, zag ik een andere bus links van mij ook langzamer gaan rijden. In die...

Mevrouw had haar lange leven doorgebracht aan de zijde van haar man in Tanzania, Nigeria en Kenia. De dubbele ring aan haar vinger getuigde van de lange huwelijksjaren. De "West-Europese Weelde", de overvloed in de winkels, had zij na haar terugkeer niet zozeer verwelkomd. Veel liever had zij...

In haar zwakbegaafde brein dat nooit tot enig intellectueel niveau was gestegen, was nu de gedachte aan het ultieme, aan het onherroepelijke waarvan geen terugkeer mogelijk is, opgekomen. Zelfs haar liefdesaffaire, die toch lange tijd had voortgeduurd, bood geen soelaas en geen vluchtmogelijkheid...

Nog even en dan is het zo ver: het jaar 2012 breekt aan, het jaar waarin volgens sommigen de wereld op 21 december zal vergaan. Anderen houden het op een ‘transformatie’ van de aarde en de mensheid of geloven dat we de vijfde dimensie zullen binnenzoeven. We moeten immers opschakelen naar een...

...in leven wil laten, omdat ik in mijn vroegste herinnering de oorzaak ben geweest van het vroegtijdig overlijden van een witte haan. Een haan die waarschijnlijk een stil gevecht voerde tegen een mens die later zijn hoenders monogame trekken wilde aanmeten. Hij verdedigde zijn levensstijl en...

...van in zijn schooltijd (gelukkig hebben de nare herinneringen niet de bovenhand). Zo is me ooit verteld van een oude schooljuffrouw die aan de nieuwe leerling, zeg maar Jantje Ickx, vroeg of hij familie was van Sophie Ickx. “Ja, zei Jantje, maar ’t is verre familie, zulle. Z’is mijn zuster,...

...besef ik dat het gewoon zo hoort en leg me er bij neer, zij het onder protest. Je kunt niet alles houden in het leven en eigenlijk is dat ook niet nodig. De herinnering zal het verder moeten doen en ik vervolg de weg naar Base G met mijn favoriete quootje: Don’t cry because it’s...

In dat jaar werd aan het bonte gezelschap van de leraren toegevoegd: de heer O. Op een dag stapte hij ons leslokaal binnen en begon zonder omwegen of aarzeling fluks het Griekse alfabet op het schoolbord neer te kalken. Dit kordate optreden luidde het begin in van onze vele uren met hem en in het...

De Sacramentskerk met haar boogvormige ramen herinner ik me uit mijn jeugd. Van binnen was zij mooi en schitterend als in de mist van mijn bijziendheid het hele panorama van bloemen, kaarsen, gouden beelden en andere parafernalia vervaagde en zich vermengde als verfklodders op een schilderspalet...

Voordat ik een benedictijnse postulant in Egmond-Binnen werd, heb ik nog geprobeerd om een ziekenverzorgende te worden. De opleiding was in een schoolgebouw in Veenendaal, terwijl mijn huurkamer in Driebergen was, in een zijstraat van de Hoofdstraat. Driebergen is een landelijk dorp met een...

Het gebouw waarin wij - scholieren - de eenmalige, kwetsbare jaren tussen onze puberteit en volwassenheid grotendeels doorbrachten was ten tijde van haar oplevering tijdens de dertiger jaren een opmerkelijke noviteit in onze woonplaats en een prototype van "Nieuwe Zakelijkheid"; aan langgerekte...

...dankbaar, de andere keer angstig stil bij deze herinneringen misschien omdat geen toekomst is weggelegd, dat we niet kunnen bouwen op de verzameling van alle mooie momenten in het heden en het gebroken verleden zich maar blijft opdringen ... Ik adem in en voel mij als een gevulde ruimte vol...

...Boys tot vervelens toe draaide (is het echt waar dat hier al datgene is gebeurd dat nu alleen nog bestaat in mijn herinnering en waarvan alleen nog de zwart-witfoto's getuigen in het dikke album?)...

De Sacramentskerk met haar boogvormige ramen herinner ik me uit mijn jeugd. Van binnen was zij mooi en schitterend als in de mist van mijn bijziendheid het hele panorama van bloemen, kaarsen, gouden beelden en andere parafernalia vervaagde en zich vermengde als verfklodders op een schilderspalet en...

...gebreide donkerblauwe maillot, voor altijd een herinnering aan tante Gerdina, de zus van mama, die eveneens niet meer te midden van de levenden is. Eens was ik getuige hoe zij de fraaie, gewelfde lijn van haar borsten voorgoed, onder vele tranen, moest betreuren, omdat de dodelijke,...

Achter het arbeidershuisje dat wij in die jaren bewoonden, strekte zich een tuintje uit met helemaal achterin "onze" berkenboom met haar zwart-witte bast, door mama teer gekoesterd. Ze had ons de namen van de kwetsbare, lieflijke bloempjes geleerd: ereprijs, hondsdraf, vergeet-mij-nietje,...

Het is een kleine woning, ergens verscholen achter het kosmopolitisch aandoende lint van de Korvelseweg dat de stad doorkruist, doorsnijdt. Daar heb ik hem getroffen, de nu gepensioneerde tekenleraar. Zijn carrière ijlde voorbij als de stormachtige wind aan het lyceum waar sinds jaar en dag de...