Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De haan

Mijn vroegste herinnering is de haan.
Als peuter hielp ik op mijn manier mijn moeder met van alles en nog wat.
Het leukste was kippen voeren. We hadden een koppeltje kippen met één haan, een heel grote witte. Hij was ongeveer net zo groot als ik zelf was.
Als ik er aan terug denk zie ik mijn moeder weer voor me. Ze had donker opgestoken haar, donkere kleding, niet al te netjes, want het was voor het dagelijkse werk, met een somber bontgekleurd schort. Toen was het schort nog donker, later zou ze schorten met bloemen in meer kleurige dessins dragen.
Ze liep op klompen met een leren bandje over haar wreef.
Een paar jaar later, toen zij zelf alleen nog schoenen droeg, wist ik dat dat vrouwenklompen waren.
Mijn moeder voerde uit een blikken bolletje (kom), waar op enkele plekken het emaille er afgesprongen was, de kippen. Plotseling schrok ik me wezenloos en werd mijn lange termijn geheugen geactiveerd, onder invloed van zware emotie. Vandaar dat ik het nu nog weet, en redelijk gedetailleerd. Ik was toen anderhalf tot twee en een half jaar.

De grote witte haan sprong plotseling in mijn nek en begon mij in mijn achterhoofd te pikken. Mijn moeder redde mij en gaf de haan een gigantische schop, zoals alleen maar moeders dat in zo’n situatie kunnen.
Een onuitwisbare indruk voor een teer kindergeheugen.

De zondag daarop hadden we kippensoep, die voortreffelijk smaakte. De kippen moesten het zonder haan doen. Ach zei mijn vader: ‘dan krijgen we ook niet meer onverwacht kuikens’.

Mijn vrouw klaagt steeds dat we teveel hanen hebben. We hadden zeven hanen en acht kippen. Het zijn er nu nog zeven op zeven. Als ik daarop commentaar krijg dan zeg ik gekscherend dat ik de kippen monogaam wil maken.
Soms vraag ik me af of ik die hanen niet in leven wil laten, omdat ik in mijn vroegste herinnering de oorzaak ben geweest van het vroegtijdig overlijden van een witte haan. Een haan die waarschijnlijk een stil gevecht voerde tegen een mens die later zijn hoenders monogame trekken wilde aanmeten.
Hij verdedigde zijn levensstijl en werd daarom opgegeten.

Misschien houdt dit een les voor mij in. Als ik doorga met het schrijven van mijn boek, waarin ik vele heilige huisjes omver schoffel, krijg ik ongetwijfeld wederom vele hanen in mijn nek. Wellicht blijft het niet bij hanen, maar zullen, gezien het enigszins plagerige realistische hoofdstuk over emancipatie, ook de hennen zich in de strijd gooien.
Maar ik troost mij met de gedachte dat ik gelijk heb. Toen en nu. Tenslotte doe ik niets anders dan de kippen en hanen voeren.

Schrijver: Rikus Kiers, 20 juni 2006


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.9 met 14 stemmen 929



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Neeltje Diepeveen
Datum:
5 juli 2006
Email:
neeltjediepeveenhetnet.nl
Een leuk humoristisch verhaal, zoals je je moeder beschrijft. Wanneer komt je boek?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)