Alle inzendingen over mijmering

Als je zit na te denken, terwijl de televisie op de Tour staat, manlief elke trap van de pedalen volgt, soms: aan de binnenkant van zijn ogen, denk ik terug aan toen. Zeg geen vroeger, want dat maakt meteen zo oud, toch? Je denkt terug omdat je, via facebook het enige sociale medium waar ik me op...

Ik mijmer wat voor me heen, het is zondag en de zon laat zich van haar allerbeste kant zien, we zijn inmiddels al wat vitaminen op wezen doen buiten en genieten nu binnen met jaren-60-70-muziek op de achtergrond. Er staat een pan hachee te pruttelen, oké het is er misschien de dag-of...

De zon schijnt en het is waarlijk wondermooi. Ik kijk over het Amstelkanaal en bedenk ‘het leven is goed voor mij’. Ik hoest vervolgens mijn longen er uit, drink thee met lekkere beschuitjes er nog bij. Niet te vergeten de vers geperste sinaasappel. Mijn zoon J. hoor ik een blaf uitstoten waar...

De bomen verliezen hun felgekleurde jassen en staan in hun kwetsbare naaktheid. Herfstbladeren vormen nog slechts een dik tapijt van confetti over moeder aarde. Dampen dansen; een voortjagende deken van dikke wolken blaast een verloren zomer voorbij. Langzaam valt de sluier rond het nevelland...

Ik voel me vandaag zo nutteloos. Overbodig. Weeral. Dat gevoel overweldigt me de laatste tijd wel vaker. Uiterst deprimerend. Ik vrees er voor dat het gevoel nog klopt ook, hoe zeer het me ook spijt. Heb ik vandaag iets gedaan wat enig nut had? Heb ik ooit iets nuttigs gedaan? Ik denk dat ik wel...

Schrijven is mijn passie, een groot deel van mijn bestaan heb ik opgetekend. En op den duur...ingekleurd. Ken je het gevoel, dat je beseft, dat je niet bent, wie je had kunnen zijn? Het gevoel, dat je niet geeft, wat je zelf ontvangen hebt? Het gevoel, dat iets, of liever het gebrek hieraan jouw...

Door de dansende drukte van stuifmeel en kleine vliegjes liep ik door het bos te joggen. In het ritme van de stappen op het bospad veranderde ik van menselijk mannen lichaam in een observerende geest. Een gedaante wisseling die ik nog herkende uit de tijd van wegdromen in bed, voordat de slaap mij...

Mijmeren over bezigheden kan uitputting veroorzaken.

Kinderen met hun sterke verbeelding wanen zich in een gevaarlijk en eindeloos bos. Tijdens hun speurtocht worden ze beloerd door heksen en kwaadaardige tovenaars... Moeten ze daar tegen strijden? Welwillende aardmannetjes komen tevoorschijn en helpen. Alles komt goed. Veel mensen werken hard en...

...schrok weer wakker uit zijn mijmeringen en hij keerde weer terug naar de realiteit van de januarimaand. Hij zag een oude vrouw met een hond aan de lijn in de verte verdwijnen. Er waren verder geen mensen in het park. Terug in zijn woning haalde Bjarne een pizza uit de...

Op zoek naar de gedichtenbundel ‘Niets dat zegt’(2002, Patricia de Martelaere) stuitte ik op iets dat mij hoogst bevreemdde. Voor als u het nog niet wist: Patricia stierf op 4 maart j.l. in Wezemaal(geboren te Zottegem, 16 april 1957). Zij was Vlaams filosofe, hoogleraar, auteur en...

De kwetsbare beentjes van de lieflijke baby rusten op de schoot van de moeder, die het meisje dat haar dochtertje is boven alles ter wereld liefheeft. We schrijven vijftiger jaren van de vorige eeuw. De moeder draagt een ouderwetse zijden jurk. De vader aan haar zijde kijkt met liefdevolle en...

Nu, op deze Kerstavond, verbeeld ik me dat we nog samen zijn, zoals in de voorgaande jaren, zoals in heel mijn voorgaande leven..... De oude eiken meubelen waren dan als door een geheimzinnig waas omfloerst, alsof ze spraken van Vader, van broer en zus en in de voorafgaande dagen had Marianne het...

De DOOD, wie denkt er over na? Wie durft er zonder voorbedachte rade over na te denken? Wie er niet over nadenkt, denkt blijkbaar impliciet dat ie onsterfelijk is. Maar ook degenen die denken dat ze onsterfelijk zijn, zullen er eens aan moeten geloven. Geconfronteerd met de langzame,...

...wat het jaar ons gebracht had in stilzwijgende mijmering.... Je rust onder rulle bruine aarde op de velden aan de Karel Boddenweg onder de oude eik die je eens samen met mij uitkoos. Je portret in zwart-wit siert nog mijn wand. Je lacht me toe met een lach die je leed verbergt. Je kunt niet...

Het was woensdagochtend, de WSD-werkers zaten juist aan hun welverdiende kop koffie in het hok op de kop van het gebouw. De bomen rondom het park strekten zich uit. Het bankje voor de kleedkamer nodigde uit om gewoon maar even te gaan zitten, om te kijken of om wat te mijmeren in de zon. De...

...in een mauve en paarse tint dat een bezonnen en schrander vrouwengezicht, kennelijk verzonken in stille mijmeringen toont, van een mij onbekende kunstenaar, trok vooral mijn aandacht.

Bij Bruna, aan de Schouwburgpromenade, drentelde ik als verdwaasd en gedesoriënteerd, en peinzend, mijmerend, geruime tijd rond vóór de uitgebreide collectie kleurige tijdschriften die een hele wand beslaat. Voor de hitsige en frivole heren hebben ze daar zelfs de edities van "Playboy" met...

Ik wandel door het pittoreske Heusden, een stadje met statige huizen en romantische straatjes. Een schitterend haventje met ophaalbrug en wat heel speciaal is. Heusden is omringd door stervormige stadswallen en heeft enkele grootse stadspoorten Het was een druilige avond en de straatlampen...

Mijn buurman is een aardige man, maar van bepaalde dingen niet altijd op de hoogte. Het hedendaagse leven gaat een beetje langs hem heen. Zo’n beetje als een paard met oogkleppen op. Hij neemt er aan deel, maar krijgt lang niet alles mee. Op tv volgt hij het weerbericht en voetbal en de rest...

In Café "De Spaarbank", op de hoek van de Noordstraat, vernoemd naar de in vroeger tijden daar gevestigde bank ben ik vervroegd aanwezig en kijk ik mijmerend uit het raam, in de richting van de Stationsstraat, wachtend op mijn zesenzestigjarige vriend, die, voorzien van een gemillimeterde...

...zit hij als het ware in stille, meditatieve mijmeringen en overpeinzingen verzonken in zijn leunstoel in de kale gemeenschappelijke huiskamer. Soms echter speelt hij het spel met de tovertafel. Met zijn handen betast hij dan de tafel vóór hem en de bonte, kleurrijke vlekken en probeert hij...

...burgerlijke mede-ambtenaren op het door hem zozeer gehate belastingkantoor moest verdragen en die thuis wegzonk, wegvluchtte in dromerijen, in visioenen, fantasieën en mijmeringen over een andere, verheven wereld van kunst, schoonheid, harmonie, liefde en muziek..... Zijn brein is mijn...

Tijdens de vergadering had ik uitgebreid de gelegenheid om de haardracht van enkele oudere heren te bestuderen, die heel verschillend kan zijn en ook afhankelijk is van de deskundigheid van hun kapper: glad achterovergekamd, waarbij het haar in dunne lijnen over de schedel ligt als een tapijt van...

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen, maar...

...rokend, als het ware in een langgerekte mijmering, na zijn pensionering zijn dagen doorbracht? Binnenkort gaat mijn vaas in andere handen over. Met een bestelbusje zal ze naar het veilinghuis vervoerd worden. Ik hoop dat ze haar bescheiden maar feestelijke functie in de toekomst...

Ik heb een foto van mijn vrouw. Ze zit met een hoofddoek op en kijkt over het water. In het water spiegelt zich een late Zweedse zomerzon, loom. Het is vrede. Het is overal vrede. En overal zitten mensen hoofddoeken, of zonder hoofddoeken, bij een meer, een beek of de zee. Overal spiegelen...

...zijn hoe dan ook nog de etherische dromen en mijmeringen van een (en het zij met enige zelfspot gezegd...) "kleine, provinciale oude vrijster", "overjarige studente" en "amateur-journaliste c.q. columniste"? Ik had het atelier verlaten met een ten dele fictief en ten dele op waarheid...

In de Fatimastraat rijgen zich de voormalige fabriekspanden aaneen, dichtgetimmerd met bruin, generfd hout, als oude Koningsgraven, die hun geheim niet prijsgeven. Maar eens, in vroeger jaren, kon je nog vagelijk achter de hoge, brede ramen de ijverige meisjes zien, in de weer met de bonte,...

Het was een sombere donkere decemberdag, alsof alle eenzame decemberdagen zich in het Amsterdamse Oosterpark hadden verzameld. Bjarne Gosse had zijn warme capuchon over zijn vermoeide hoofd geslagen. Hij zat te mijmeren over zijn eenzaamheid op een bankje in het park. In de verte zag hij kinderen...