Alle inzendingen over weiden

De Tilburgse straten, omzoomd door huizen en bouwwerken die uit baksteen of beton opgetrokken zijn, rijgen zich onverdroten aaneen in grauwe eentonigheid. Te midden van dit stenen labyrint is daar aan de Reitse Hoevenstraat ineens de boerderij met de malse, grasgroene weide waarop bevallige...

Vandaag was ik getuige van de geboorte van een nieuwe jonge spruit bij mijn bloedeigen zuster. Heel toevallig, eigenlijk, want ik wist niets af, hoe ongelooflijk dat ook mag klinken, van de nakende geboorte. Waarvoor een onaangekondigd bezoekje al eens goed kan zijn. De zuigeling kwam als...

...waarin het niet ophield met regenen en we de weiden doorkruisten en de wegen volgden die zich daar uitstrekten onder de altijd mistroostige hemel.... De foto toont een lieftallig gezicht, jong nog, nog niet getekend door de jarenlange miskenning van haar liefde die haar ten deel zou...

Lange, lange, al te lange tijd was ik - ik kan niet anders zeggen - vervreemd van de rust, van de rijkdom, van de eenzaamheid van mijn stille woning, van het terracotta van haar muren, van haar grijswitte, rustieke balkon, van het hardhouten bureau dat mij ten dienste stond en van de verrukking van...

...ons waren; het klaterende bergbeekje; de zomerse weiden; de welgedane runderen. Mijn portret van jonge vrouw in het album getuigt van al deze landschappen en scènes en in dit late voorjaar toont mijn vriendin me dit alles nog eens. En nog bewaar ik de wandelstok met de scherpe metalen...

Een gezellige en feeërieke schapenkudde is de cliënten van "Prisma" komen vergezellen. Ze grazen op de grasgroene, uitgestrekte weide naast het paviljoen, staan trots op hun wankele poten, dragen hun wollige vacht en op hun koppen hun indrukwekkende hoorns. Ze komen als waren ze nieuwsgierig...

Zij was altijd al een wonderlijke vrouw, zo had haar familie regelmatig tot elkander verzucht. Een tijdlang woonde ze alleen in een klein appartement op één hoog. Toen ze na jarenlange trouwe dienst werd ontslagen was dat voor haar een flinke klap. Ze zat ineens onafgebroken thuis in het...

Als de ongenadige tijd zover is voortgekropen en voortgeschreden dat een bleekblauwe ochtendhemel zich vertoont, weet je dat er appel voor je wordt geblazen..... Meermalen heb je het weefsel van de zachte, weke lobben die mede je vrouwelijkheid bepalen, betast, maar ze geven hun geheim niet...

De zee zag ik voor het eerst bij Scheveningen. Ik was nog een kind. Plotseling toonde zij mij haar weidse, overweldigende grandeur, nadat we eerst nog ingesloten en omringd waren geweest door bebouwing en nadat we de barrière van de duinen hadden genomen. Het was op een uitstapje met mijn ouders...

...zien die de langgerekte paden flankeren en de bloesems van de krentenboompjes. We kwamen er vaak: in de "Vloeiweiden" en traag en trouw stapten we zij aan zij voort: mijn zwijgzame wandelvriendin en ik.....

Ik noemde haar steeds heel familiair "Ans". Hoe ik erop kon vertrouwen dat ik overgestapt was op deze "aanspreektitel", die toch wellicht aan haar zozeer eclatante status en verdiensten als lerares Engels geen recht zou doen en deze wellicht zou aantasten, bleef me lange tijd onduidelijk. Maar...

Ellende, terreur, misdaad… De kranten staan er bol van. Maar al die aardige, leuke, gewone, gezellige mensen? Dáár lees je niet over. Dát is geen nieuws. En ik denk aan die onbekende meneer die ons zomaar verrast. We maken een fietstocht door groene polders en langs weidse wateren. Even...

Door de lange gang, die deels behangen is met Brabants-blauwe tegeltjes en waarin een rij boeken in een boekenkast alsmede een lieflijk Paastafereel is uitgestald, heb ik "De Refter", het restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen" bereikt.... Het is hier langzamerhand drukker geworden...

Ik sta naast een vrouw in een villa. Haar woning. Ach, het is niet echt exorbitant en het staat op een niet bijzonder dure plek, maar er zijn veel mensen in Nederland die het met minder moeten doen. Ik kijk naar haar uitzicht en zeg dat ik het prachtig vind. Maar dat is het niet, zegt ze. Kijk...

...door aan grutto en kievit, welke snel over weiden heen vliegen om tenslotte neer te dalen bij een bosrand. Daar moedigen ze de spechten aan om des te harder te roffelen op de bomen, zodat het mag klinken als opwekkend slagwerk. Laat deze toonkunst met blije maat de wielewaal ertoe brengen om...

...de prachtige, weldoorvoede runderen in de weiden, de bloemenpracht, de bloeiende heide en zoveel meer dat de troost van de natuur haar bood, zozeer liefgehad en bewonderd en slechts de woorden "prachtig, prachtig!" waren aan haar lippen ontsnapt alsof iedere conversatie zinloos en...

Sterke edele dieren waren bestemd om heen en weer te draven in de weide. Misschien mochten ze lustig werken in de milde zon of in verkwikkende regen. Zij werden echter verwezen naar de werkplaats van eeuwige, naargeestige duisternis. Vele uren moesten die paarden zware wagens voorttrekken door...

...de stad in een nog koud voorjaar, te midden van weiden waarin bokjes en geitjes dartelden. Een meneer met forse tatouages die zijn gehele arm bedekten zou het hoogste woord voeren over organisatie en lay-out van onze krant. Andere heren met fors opbollende buik boven de broekriem schonken heel...

...doorkruist, rivieren gezien en welige groene weiden met bonte koeien en elegante langbenige paarden en met hier en daar een molen. En we waren door dorpen gegaan met karakteristieke boerderijen en villa's die tot onze verbeelding spraken. In Leerdam lag de boot op ons te wachten die ons...

De vochtige lucht hangt als een klam wollen deken over het land. Het veld voelt als een weidse leegte, reikend naar de horizon, waarop de maïshalmen zich rimpelen als golven bij elk zuchtje wind, deinend als een zee van natte, gouden, lonkende trossen. Alleen bij valavond, onder de dalende oranje...

Ineens een verlies iemand die ik heb gekend voorgoed in mijn hart. Hoe onverwacht en plots vleugels braken van een volledig uitgeputte vogel onder het gewicht van vermoeidheid waarbij hij ook nog eens hard is gevallen in een weide Onafgewerkt en onvolledig zijn levensreis was, hij heeft...

Op de landkaart geven lichtblauwe vlekken met grillige omtrekken de plaats aan van de Oisterwijkse vennen. Tijdens onze wandeling komen de strakke, prozaïsche schema's van de overzichtskaart tot leven en blijken de blauwe vlekken uitgestrekte, weidse wateroppervlakten of zwarte, onpeilbare...

...ongebreideld laten dwalen over de velden en weiden, boompartijen en bosschages die het pand omringden. Schijnbaar onvermijdelijk gekonkel, geroddel en een machtsstrijd tussen de voorzitster van de vergadering en het management, heden ten dage kennelijk zo gebruikelijk op de werkvloer,...

In Tilburg Noord, grenzend aan de bebouwing die zich sinds de zeventiger jaren van de voorgaande eeuw verheft, treft men haast onverwacht een min of meer merkwaardig natuurgebied aan dat uiteraard een geheel andere sfeer ademt dan de stadse omgeving. Daar strekt de kaarsrechte baan van een...

Het lijkt soms in juli dat de herfst al intreedt als er een nevel in de straten hangt en zelfs midden in de stad kan een landelijke sfeer heersen. Zo is daar de boerderij aan de Reitse Hoevenstraat met haar rieten dak waarnaar mijn voetstappen zich vandaag richtten(om daar te komen passeert men een...

...Daar troffen we, omringd door grasgroene weiden die tot aan de horizon reiken, de gebouwen van "De Schaapskooi" aan. De eigenlijke stal waarin de dieren zijn ondergebracht en bijgebouwen waarin kippen zijn gehuisvest. En een mooie loods waarin de vele vrijwilligers uit het dorp...

Een vis probeerde in zichzelf te geloven, maar hij wist niet dat hij een vis was. Dus kon hij er ook niet in geloven. En met dit hiaat belandde hij in dit verhaal. Hoe kan ik nou weten wat ik ben? dacht de vis. En hij dacht verder. Ik kan pas weten wat ik ben, als ik weet wat er om mij heen is....

...is dat simpeler, maar daar ga ik niet over uitweiden. Dus ik haal de hond, zo dacht ik dat we afgesproken hadden, en na twaalf mails weet ik waar en wanneer. Het loopt allemaal vlot, de afspraken, een mailtje meer of minder, ’t is gratis en na enkele uren weet ik het precies: ik haal de...

Een jongeman zit op een betonnen rand langs een weg in een weids landschap vol versplinterd hout van verdwenen huizen. Het is daar neergelegd door de tsunami. Het is mooi weer, een lichte wind verwaaid de stank en de zon schijnt. ´Ik ben mijn hele familie kwijt´, zegt de jongen, ´al mijn...

Kleine haiku-cyclus: De hond loopt snuivend door het veld, drukt elke bloem tegen de grond aan. Zijn baas volgt langzaam, murmelt zacht, kijkt nauwlettend naar alle grashalmen. Man en viervoeter zoeken almaar, verbeten. Waar wordt op gehoopt? Vage voetsporen; hand en...