Kleine dingen...
Ellende, terreur, misdaad… De kranten staan er bol van.
Maar al die aardige, leuke, gewone, gezellige mensen? Dáár lees je niet over. Dát is geen nieuws. En ik denk aan die onbekende meneer die ons zomaar verrast.
We maken een fietstocht door groene polders en langs weidse wateren. Even puffen we uit op een bankje. Dan komt hij op ons af fietsen. Hij heeft een emmertje achterop. ‘Een rare vraag’, zegt-ie een beetje weifelend, ‘maar wilt u misschien spruiten?’ Ongetwijfeld ziet hij de vragende blik op onze gezichten.‘Ik had ze voor iemand meegenomen, maar die is niet thuis’, verduidelijkt het vriendelijke boertje. ‘Als ik ze nou eens in uw fietsmandje kieper…?’
En zo komt het dat wij nu elke week een keer spruitjes eten, zes weken lang. Lekker! Gratis voor niets. ’t Zijn de kleine dingen…
Geplaatst in de categorie: algemeen
Leuk dat je gratis spruitjes eet, maar dit als hoofdonderwerp maakt het een vrij slap verhaal.
De dosis aan geweld en ellende in de krant moet ons goed laten voelen, dat vind ik een vreemde houding. Net als een dosis gif dat ons sterker maakt tegen het middel, zo verarmen en stompt het ons af. Totdat we zelfs het gewone leuke niet meer interessant vinden en we grijpen naar hardere feiten en fabels.