Alle inzendingen over zwakzinnigheid

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes. Binnen, in de paviljoens, die fantasierijke namen...

Aan de lezer De hoofdpersoon van onderstaand verhaal, Matti, is sinds ik dit verhaal schreef in gunstiger omstandigheden gekomen: hij woont nu op een gezellige afdeling met meerdere mannen waar hij een goed thuis gevonden heeft. Het Naaimachineboek Ieder jaar ga ik, ruim vóór de 17e...

De uitvinders van de computer, de gsm en daarmee vergelijkbare hulpmiddelen zijn geweldige geesten, die de wereld onnoemelijk veel hebben gegeven. Mogen al deze geleerden ook de wijsheid behouden van mensen uit het stenen tijdperk of bewoners van het onbekende oerwoud? Te beseffen dat elke mens,...

Je vader noemde je zijn "zondagskind". Hij was je grootste liefde en je gaf later je baan op om voor hem te zorgen. Je vermeldde deze feiten zo vaak gedurende je zo getormenteerde, turbulente leven. Je dierbare zoontje, onze broer, die je onder je hart gedragen hebt, bleek zwakzinnig. Wij droegen...

Het leek een gewone door de weekse dag. Hij maakte trouwens geen onderscheid tussen de dagen; kende de namen ervan niet; kende geen stemmingen die volgens sommigen noodzakelijkerwijs samenhangen met bepaalde dagen, zoals een zondagsstemming of een maandagochtendhumeur. Plotseling waren ze...

Mijn zus had mij bezocht ter gelegenheid van mijn negenenvijftigste verjaardag. Op een vodje papier, op een oude envelop had ze uitgetekend hoe ze onze broer, onze zwakzinnige broer, die sinds zijn vroegste jeugd een ongeneeslijke beperking en een stigma met zich meedraagt, wilde verrassen met een...

....en zo legden wij, de ouders en de beide zusjes iedere zondag de lange weg af naar Oisterwijk (wij, de meisjes, op onze kinderfietsjes) langs de monumentale villa's aan de Koningshoeven en over de fietspaden die Tilburg met Oisterwijk verbinden, door een bosrijk gebied. De broer, onze wilde,...

Ze zijn in de vroege avond bijeengekomen voor hun wekelijkse soosavond onder het lamplicht van bolronde lampen die neerhangen aan dunne draden vanaf het plafond in het buurthuis; de cliënten van "Amarant". Hun gezichten dragen de tekenen van hun heel bijzondere mongoloïde of zwakzinnige aard en...

Men kan er niet over klagen dat Drogisterij "Erica" aan de Oude Markt in Tilburg niets te bieden zou hebben....Uit het rijke assortiment koos ik slechts twee tubes douchegel die voor een man geschikt zouden zijn, want; hoe men het ook wendt of keert; mijn broer is een man.... Allen zijn...

Vandaag lag de kaart met de hartvormige uitsnijding in de brievenbus. Daarin het portret van mijn broer, zwakzinnig, en rondom het hart wanordelijke krassen, gezet door een kleurpotlood. Een kaartje eraan vastgeniet met de tekst: "Voor mijn liefste zus". Mijn broer mist mijn bezoek. Gewoonlijk...

De gestalten zijn harmonieus gerangschikt op de zwart-wit-foto. De fotograaf uit dat verre jaar, 1963, had zeker gevoel voor compositie. Helemaal links zie je mijn zusje op de schoot van onze elegante, jonge moeder. In het midden sta ik. Met wijd opengesperde, waakzame ogen kijk ik in de lens. Mijn...

De lange, lange jaren die gepasseerd waren en de turbulente, dramatische gebeurtenissen die zich in onze beider levens voorgedaan hadden, schenen ons van elkaar losgekoppeld en verwijderd te hebben tot we elkaar terugvonden. Haar blikken had ze gericht op een foto, opgesteld in mijn woonkamer die...

Vóór het paviljoen dat de zwakzinnigen, alsmede mijn broer, huisvest en waar zorgzame verplegers over hem waken, houden een kromme berkenboom en armzalige takken die een zwakke bloei tonen in het hoopvolle vooruitzicht van de lente, nauwelijks het leven.... Een patiënt in een rolstoel,...

Het lijkt dit jaar in maart al zomer te zijn. Een jonge vrouw, een kennis, vervoert me per auto naar de zwakzinnigeninrichting. De gebouwen, velden en bosschages liggen er stil bij, sereen. Daar is het hoofdgebouw, mij zozeer bekend uit de lange jaren dat ik hier nu al kom en dat er nog zal staan,...

De wijkverpleegkundige droeg een wit-gesteven schort met schouderbanden en een chique speld; een soort uniform, teken van haar beroep, dat haar sierde. We schreven zestiger jaren van de vorige eeuw. De kinderen kwamen aandacht te kort; het zwakzinnige broertje eiste alles van de ouders; hun...

Sire, Uw laatste dag vandaag. Dat werd tijd. Niet dat we op uw zoon zitten te wachten. De stijve hark. Waarop we dan wel zitten te wachten, zie ik u denken met uw bedenkelijke blik, al wordt u gewoon een dagje ouder. Op ons geld, Sire. Al die jaren hebben we u rijkelijk betaald, hebt u...

Af en toe signaleer ik hem her en der. Hij behoort tot de mensensoort die eveneens geen enkele degradatie verdient; hij behoort tot onze mongoloïde medemensen. Hij onderhoudt relaties met vrijwel alle chauffeurs van "Veolia" en voert op plagerige, joviale dan wel serieuze wijze luidkeels...

Een paar jaar na de zusjes werd het broertje geboren. Het ontving de naam Matthias, naar de lang overleden grootvader. Zijn moeder had de sterren en de maan voor hem van de hemel willen plukken en zijn vader zag hem in zijn dromen als sterke en wijze grote broer zijn zussen verdedigen en voor hen...

De zwakzinnige en autistische man had heel zijn leven al verbleven onder de zorg van een steeds wisselende stroom verpleegkundigen aan wie hij zich bezwaarlijk kon of durfde te hechten. Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de...

Het waren haar lievelingsboeken: een boek met "cocktails"; badinerende stukjes die vooral ook over het huishouden gaan en wat daarbij zoal komt kijken en een boek met Franse recepten van Heleen Halverhout. Het waren de boeken van mijn overleden moeder en ach, als ik hun bladzijden zo opsla,...

De zilverkast herinner ik me uit mijn vroegste jeugd. Een weelde aan glaswerk en een romantisch aandoend servies was zichtbaar achter haar glazen deuren. In de kamer waarin ik mijn "gouden jeugd" beleefde was zij prominent aanwezig en ik spiegelde me in haar als ik aan tafel met cederhouten...

Mijn taxi vervoert met nog met regelmatige tussenpozen langs een pand aan de Besterdring te Tilburg waar te midden van vele neringdoenden met al dan niet florissante zaken op de gevel met trotse zwarte letters staat vermeld: "Thomas de Hond, Installatietechniek". En Thomas was de vriend, de...

Hoewel hij jarenlang de buurman was geweest van mijn inmiddels overleden moeder, sprak hij mij niet aan toen ik hem ontmoette bij de bushalte. Kennelijk vond hij het wel uiterst precair met iemand in gesprek te komen die volgens zijn razendsnelle, momentane berekening wel in het laatste stadium van...

We schrijven december 2010. Kerstmis nadert. Ik loop door de duistere, donkere straat en kijk op naar een verlicht raam, gesierd door een lichtend kunstwerkje van glas; het is het raam van de woning van mijn vroegere vriendin, een woning die eens mijn tweede thuis was. Door onherroepelijke en...

Nooit had hij de blauwe meren bij Luzern en Genève gezien, maar hij had zich een voorstelling gemaakt van het paradijselijke en etherische blauw: het staalblauw van de berghellingen, het donkerblauw van de rimpelende wateroppervlakten en het milde blauw van de alles overkoepelende, oneindige...

Het als het ware gebeeldhouwde meisjesgezicht van mijn moeder in de kussens op haar sterfbed en de aanraking van haar hand op die van mij (de hand die nog de ring droeg die de liefde bekroonde die mij de wereld heeft geschonken; de bonte, veelkleurige wereld, die zij nu voorgoed verliet) verbieden...

...het gebouw in de Stationsstraat doorsneden werd door gangen die uitmondden in kamers. als in een labyrint. Het levenslange brevet van onvermogen van zijn zoon, gevormd door zijn zwakzinnigheid, sneed hem levenslang door de ziel en zijn oudste dochter moest de onwillige plaatsvervangster worden,...

In de Verenigde Staten stemt men bij voorkeur op iemand die niet bij het establishment hoort. Dat was vroeger misschien niet zo, maar sinds Ronald Reagan de verkiezingen won, wil men liever iemand die niet uit Washington komt, die weinig ervaring heeft en die anders is dan de vorige...

Het meest bemoedigende of wellicht ook verontrustende aan de Ruben-affaire van vorige week is de manier waarop het meest sensatiebeluste deel van onze vaderlandse pers in zijn schulp gekropen is. Wij zijn een land dat zichzelf nog kan corrigeren en controleren. Denkt u dat de Engelse Sun zich op de...

In mijn woonkamer, die wel iets weg heeft van de kamer van een overjarige studente, staat sinds kort een fleurige plastic tas met het joyeuze en "optimistische" opschrift "Top Toys" in felgekleurde letters. De tas bevat de cadeautjes die ik, in weerwil van het bepaald niet zachtzinnige maar...