Alle inzendingen van Jorrit

Anneke laat haar vakantiefoto's zien. Dat gaat natuurlijk digitaal. Ze heeft haar fototoestel aangesloten aan mijn tv, waarna we 378 kiekjes te zien krijgen. Voor een selectie is nog geen tijd. Die tijd zal wel nooit komen. Over een paar jaar wordt het gissen naar wat en wanneer. Zijn de foto's...

Vanmorgen heb ik Woemi maar eens geholpen met het huishouden. Leuk is anders. Vindt ook Woemi, en dat is te merken. De stofzuiger maakt overuren. Toen ik haar leerde kennen was ze er trots op nog nooit in haar leven een stofzuigerzak gewisseld te hebben. Dat deed hij, net als het koken, de was en...

We gaan fietsen. Zoals altijd heeft Mischa het aanrecht volgebouwd met broodjes, fruit en lekkere dingen voor onderweg. 'Maar we zijn maar twee' zeg ik, totaal overbodig natuurlijk. Ze kan ook tellen. Koffie in een grote kan met voor erbij pecanbroodjes, drie boterhammen torenhoog belegd met...

Het is klaar. Na de zomer zal Woemi naar een andere afdeling gaan. Ze heeft een voldoende gekregen. Waarom weet ze zelf ook niet. De helft van de tijd is ze in de grote afdelingskeuken te vinden. Bij haar grote liefde, het paddenjong. De andere helft van de tijd zit ze in de huiskamer, roept...

Charlotte zwijgt. ‘Hans?’ heeft ze gevraagd, maar haar dochter heeft haar geen antwoord gegeven. Een vraag teveel, een domme vraag eigenlijk. Ze heeft allang begrepen dat Hans het niet is, dat Hans het niet zijn kan. Te keurig, te netjes, te welopgevoed, teveel de ideale schoonzoon. Te weinig...

De zon gaat onder. Al vroeg, in deze tijd van het jaar. De man van de Keukenprins staat voor de deur van zijn winkel en kijkt. Smits heet hij. Adriaan Smits, Arie voor vrienden en bekenden. Normaalgesproken heeft hij geen tijd om naar de zon te kijken. Maar nu, in deze tijden van crisis. Ach,...

De Rudolfs hadden haar uitgezocht, als een kitten uit de kattenmand. Anna had er tenslotte tien, tien monden om te voeden, dat viel niet mee zo vlak na de oorlog. Pa dood in de oorlog, aan ontberingen overleden in de gevangenis van de Gestapo. De Rudolfs hadden er niet een meer. Die ene zoon, zo...

Woemi wil schaatsen. Dat is in ieder geval wat. Gisteren zouden we gaan wandelen. Maar het weer: alweer regen, alweer wind. Dus moet ze nodig doen wat ze de hele week heeft laten slabakken. Stofzuigen, de was wegwerken, de boodschappen. Misschien komt de jongen nog. Dan maar alleen, jammer....

Het lijkt een mooi baantje. Teamleider worden op de acute afdeling. Zes bedjes, of zijn het er acht? , een mannetje of vijftien personeel. Nou ja, vrouwtjes dan. Maakt niet uit, het is een leuke afdeling, niet moeilijk, niet te groot, niet te vaak ziek, sociaal, zonder klitterig en in zichzelf...

'We waren gezworen kameraden' Charlotte vertelt. En, naarmate ze verder in het verleden afdaalt, steeds gedetailleerder, steeds coherenter, steeds enthousiaster en levendiger ook. Alsof het gisteren allemaal gebeurd is. En niet zeventig jaar geleden. Toen. Voor de oorlog. In het grote huis van...

Vandaag wil ik het met u hebben over kaas. Een stompzinnig, dom onderwerp, zult u misschien denken. De fans van literatuur, Woemi voorop, herinneren zich misschien een prachtige novelle van de verder allang vergeten Willem Elsschot over dit onderwerp. Nou ja, dat verhaal ging meer over hoop en...

Het is weer kut met peren. Twee weken bergen, met het nodige heldere, frisse maar ongezuiverde bergwater hebben me een leuke darminfectie opgeleverd. Giardia lamblia. Een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade. Het begint met een, twee keer hevige diarree, daarna wordt het allemaal wat...

‘Heb je het al gehoord?’ Ja, ik heb het al gehoord. Ik mis wel eens wat, laat ik de wereld even voor wat ie is, ontbijt met de vogels en de zon hier op de camping. Maar niet alles ontgaat me. Er is een jongen doodgeslagen. Zestien. Even oud als Erwin, haar jongen. Woemi is ontzet. Vaak heeft...

Nou we staan er gekleurd op. Voor 900 euro extra kan je voordringen bij ons. Fraai is dat. De directeur zegt dat we alleen efficiënt gebruik maken van de restcapaciteit, dat niemand er de dupe van hoeft te worden. Maar ja, het blijft raar. Waarom zou je ook die capaciteit alleen gunnen aan mensen...

We krijgen betaald parkeren. Voor personeel wel te verstaan, elke bezoeker betaalt al een leuke eigen bijdrage om zijn auto kwijt te kunnen. Dat is gewoon vinden we. Als je met de bus of de taxi komt moet je ook betalen. En bakstenen kosten geld. Ons terrein is laatst met zo'n dertig plaatsen...

Het is al laat. Te, vindt Woemi, die daarom verwijtend haar mond houdt. Als we niet uitkijken missen we nog de jongen. Is ie al op weg naar zijn vader. Dan zwaait er pas echt wat voor me, ik weet het. ‘Jij ook altijd met je lusjes’. Het is niet de eerste, en zal ook niet de laatste keer zijn....

Daar is de brug weer. Gisteren heen, vandaag weer terug. Een eindeloze stoet vrachtwagens wurmt zich eroverheen. Als je in de auto zit moet je voorzichtig zijn. De brug, zo mooi en machtig als hij lijkt, is eigenlijk te klein en te smal voor deze tijd. Misschien slopen ze hem nog wel eens....

En dan, voor even, heb ik er genoeg van. Van alles, van de stad, de mensen, de opdringerige verkopers, de armoede, de mannen van Mak, de exorbitante rijkdom, Beyoglu, van de musea, de moskeeën en al die andere honderden bezienswaardigheden die de stad rijk is, van de bijna tweeduizend jaar lange...

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd...

Wolkers is dood. Ze tellen hem niet bij de Grote Drie. Misschien terecht, ik weet het niet. Van die drie heb ik te weinig gelezen. Maar Wolkers heb ik verslonden. En ik niet alleen. Daarom siert z’n markante kop alle voorpagina’s, toch mooi. Zijn schrijven was misschien te eerlijk, te weinig...

Hoger kan je niet komen op het westelijk halfrond zeggen ze. Het zal. Het geeft alleen maar aan hoe de Amerikanen het hebben afgelegd tegen het oosten, daar gaat geen handelsoorlog nog iets aan veranderen. Meer dan een miljard hardwerkende en steeds inventiever wordende Chinezen tegenover zo'n...

Ik twijfel hoe ik mijn blog zal noemen. ‘Ende versaegt niet’ had ik bedacht. ‘Hallo’ reageert Woemi, ‘we leven wel in de eenentwintigste eeuw’. Zelfs Van Dale kent het niet vertelt ze me na enig googelen. ‘Dy January’ klinkt zo hopeloos. Zeker nu ik me de tweede alweer meld bij de...

Het gesprek met Cornelis verloopt moeizaam. Ik kan het niet laten om hem te plagen. Cornelis houdt daar niet van. Het is een man die graag serieus genomen wil worden. Een belangrijk man, ooit, vroeger. Humor heeft hij zeker, maar zelfspot nee, dat kent hij niet. ´Ik ga opruimen´ beweert hij met...

Tiel. Toen ik er de laatste keer was was het zomer. Ik wilde Woemi de Waal laten zien, de boten op de rivier die daar zo mooi traag door oneindig laagland meandert. Dat is een gedicht. ‘Dat hoef je mij niet te vertellen’ bijt ze me toe. Woemi is moe, het is ver, weer eens te ver, het is warm...

'Wat ben je aan het lezen?' wil de kleine zanger weten. Napoleon in Egypte. Zegt hem niks, net zoveel niks als Pinksteren hem niks zegt. Ja, dat we dan met de hele familie op pad gaan en leuke dingen doen. En vooral niet doen. Want voordat negentien man op pad zijn is de dag zowat al om. Zelfs...

Ze had zo graag een man willen hebben. Een gewone man, die zou vragen; 'heb je het druk gehad?' als ze vermoeid uit het werk zou komen. Die voor haar zou koken dan. Niet dat je daar zo gelukkig van werd, van die kookkunsten van hem . Aardappelen, groenten uit blik, een stukje vlees of zo. Nee,...

Ik zwem elke dag. Nou ja, bijna elke dag. Het liefst in zee. Dat is van de caravan af toch een goed tien kilometer trappen. daar heb je niet altijd zin an. Als ik in de nachtdienst zit bijvoorbeeld. Dan is er nog het zwembad. Onverwarmd en dus ijskoud in het voorjaar, overvol op een warme zomerdag....

Cornelis is dood. Een ouwe kerel waaraan we moesten sjorren en trekken om er nog een beetje beweging in te krijgen. Eigenlijk meer last dan lust. Geestelijk begon ie ook al flink achteruit te boeren. Hij kon alleen nog maar piepen dat ie naar bed wilde, niet eten wilde, dood wilde. Een haast...

Ik ben in een sombere bui. Het is niet het weer, zomer in oktober, wat wil je nog meer? Ik heb nog gezwommen in zee, tweehonderd slagen. Woemi is me even gevolgd, tot kniehoogte. Een mooie graadmeter van de staat van onze liefde. Toen ze nog tot over haar oren verliefd was verdween ze bekant in...

Verdomd, dat lijken wel de zoons van. Ik kijk naar de foto in het Volkskrant magazine. Allemaal mannen van staal, ja dat moeten wel de zoons zijn van. Ik lees de naam: Kieftenbeld. Nee, zegt me niks, het is ook te lang geleden. Maar als ik het artikel lees verdwijnt de twijfel: de oren, ja de...