Hartenkreten

De man die ik "Vader" noemde bracht zijn moeizame morgens en middagen door in een gebouw met labyrintische kamers en gangen; op de vlucht voor de armoede die hij had gekend en die hem mateloos beangstigde. Thuis verzonk hij in machteloze, krachteloze visioenen van schoonheid; verzonk hij in zij...

De titel zegt alles en meteen ook niks, want iedereen kent kersen, en mits ze niet uit een potje komen, ze vers in een bakje gegeten kunnen worden, kun je, ook al: mits, je verlagen tot kersenpitten spugen. Tja, als je ergens zit, waar dat niet uitmaakt en je niemand belaagt met die pitten, is er no...

We speelden in die tijd nog met onze poppen. Lucia bezat de Barbie-pop; van mij was de Midge-pop met de sproetjes en het pony-kapsel. Het was een heel feest als we dure nieuwe kleertjes voor onze poppen konden kopen of cadeau kregen, wat slechts zelden voorkwam. We waren beiden veertien, luisterd...

Ik was de vrouw die hij tot zijn vroege dood vereerde; eens de negentienjarige studente die hij had leren kennen in studentenparochie "Maranatha". Hij was lelijk als de nacht en droeg een bril waarachter de felheid van zijn ogen nauwelijks zichtbaar was door de dikte van de glazen en zijn lange, ...

Zijn enorme, formidabele buik begon ongeveer onder zijn kin en eindigde juist boven het driehoekje dat hem mede tot man maakt. Hij moest zijn gigantische bovenbenen spreiden om de buik alle ruimte te geven, die nu eenmaal noodzakelijk was. Hij was een van de deelnemers aan de Cursus Sociale Vaard...

De dramatiek rondom Welzorg haalde een aantal malen het nieuws. De leverancier van hulpmiddelen voor mensen met een handicap nam het niet zo nauw met het nakomen van afspraken. Dat was in veel gevallen dermate lastig dat ook al was er een datum en tijd afgesproken, de klant vaak, tot zeer vaak voor ...

Het was die avond weer zo ver gekomen dat ik een bezoek ging brengen aan het Café-Restaurant. Gelegen aan die "merkwaardige" snelweg die men als Avenue of Boulevard zou kunnen beschouwen of omschrijven en die eveneens geflankeerd wordt door het Verbeeten Instituut en het Twee Steden Ziekenhuis, ...

Het is vandaag de laatste dag van het grote evenement dat de bevolking ieder jaar weer in haar ban houdt. We stappen uit bij het station en naderen de Heuvel. Een stoet van mensen is met ons op weg en in de verte zien we de halve cirkel van het reuzenrad al, gedeeltelijk bedekt door bosschages e...

Op 29 juni 2006 werd voor het laatst de stem van de verkeersleider vanuit de verkeerstoren van Vliegveld Valkenburg, met de aanleg waarvan men op 17 april 1939 was begonnen, de ether ingestuurd. De 28 seconden durende boodschap begon aldus: “All stations, all stations, all stations. This is the fi...

Toen ik het schitterende water van de Biesbosch zag, barstte mijn verdriet om jou uit en ik grimaste, probeerde mijn tranen te verbergen voor de anderen van het gezelschap dat samen met mij "De Zilvermeeuw" bevolkte, een lang schip dat ons kalm en majesteitelijk die middag door de wateren zou voer...

Diep onder de grond daagt klamme duisternis uit, wordt doorboord door brede lichtstralen, die begaanbare paadjes tonen en verderop nieuwe werkplekjes. Zware pikhouwelen geven moed om driftig te hakken in het harde zwart. Ruwe schoppen schuiven knerpend door verslagen steenkool, werpen de grove bro...

Op het moment dat ons land weer eens stevig bezig is om giro 555 zo vol mogelijk te krijgen om de hongersnood te lenigen in verwegistan, denk ik: da's erg. De beelden op tv zijn ook erg, maar tegelijk vraag ik me wel af: dat een paar kinderen die nog steeds regelmatig in beeld verschijnen nu toch e...

Werkelijk een wolk van een kind, rozig voorzien van babyvet. Een prinsesje in wording volgens papa, maar hij weet niet dat ze later een neuspiercing gaat nemen. Nieuwbakken mams koestert een engeltje aan haar boezem, onwetend van de taart die ze wil gooien. Zij noemen haar Anne Fleur, trotse oude...

Het vertrek is vervuld van de dichte damp van vele sigaretten. Voor veel slachtoffers en gedupeerden is het een vluchtplaats geworden, een toevluchtsoord te midden van de hel van het ziekenhuis. Mijn intens dappere vriendin rookt hier een damessigaartje. De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in ie...

Omgeven door huiselijke bescherming leven mooie vrolijke bloemen en stengels vol krullende bladeren onbezorgd in een kleine wereld. Ze geuren nog steeds als hun verre voorzaten, die eens tierig bloeiden in wijde, ruige woestenij, rondom de tenten en kudde van aartsvader Abraham. Deze man deed voor...

Zojuist zag ik Thomas Rosenboom op NPO2 met een nieuw schrijftalent in de weer. Ik heb ooit een lezing van Thomas in hartje Amsterdam meegemaakt, vlakbij het spookhuis van Harry Mulisch. Toen leek zijn postuur ook al niet bij zijn griezelig pedante stem te passen. Ik vond het nog erger om opnieuw de...

Zomaar van je stuk gebracht worden, zomaar voor niets. Omdat mensen helemaal niet zo netjes zijn als wij allemaal denken. Nee hoor. Echt niet. Er zijn mensen, die ja zeggen en nee doen maar er is ook een lichting mensen die ja en nee kunnen zeggen, om vervolgens een verhaal zo om te draaien, dat het...

In de Veemarktstraat van Breda vind je een oude drogisterij, waar helende kruiden en gezond smakelijk snoepgoed van eeuwen terug heerlijk geuren in houten schappen. De ramen wenken zacht en bescheiden de haastige wandelaars. Hierbinnen herbergen nostalgische laden lange geschiedenis, vertellen...

Ik ben in de huizen van de mensen geweest. Ik ben in hun armelijke woningen geweest. Welke architect ontwerpt zulke huizen? Mevrouw en meneer kijken naar het Wereldkampioenschap Hockey in Beijing. Kortgerokte meisjes vechten om de bal. Daarna is er nog tijd voor mevrouw om tien keer het keukent...

In de laden van mijn oude, eikenhouten bureau, dat mijn moeder voor mij kocht toen ik te midden van mijn familie nog de erenaam "studiehoofd" droeg en zestien jaar oud was, vond ik een lichtgroene kaart, waarop de trotse zwarte tekst in zwarte letters prijkt: "Bergsteigen und wandern im Tuxertal...

Het zal bij sommigen onder de gewaardeerde lezers niet vreemd overkomen, dat ik meen, wel enige mensenkennis te hebben opgedaan, maar dat ik van psychologie geen kaas heb gegeten. Verder dan de door Freud omschreven vier basisbegrippen van karakters (melancholicus, sanguinicus, cholericus en flegmat...

Ons huisje lag in de schaduw van de fabriek die het met haar hoge muren en monumentale schoorsteen als het ware beschermde. Daar leefden we, daar speelden en leerden we, daar voltrok zich ons bestaan, binnen de enge cirkel van huis, school en kerk. Met Martin, mijn eerste kameraadje, ontwierp ik ...

Jarenlang maakte ik jacht op de Liefde als op een schichtige gazelle, die zich schuilhoudt in ondoordringbare, onoverzichtelijke wouden, waarin ik haar niet kon betrappen of traceren. Zij vertoonde zich, hield halt op zonnige, open plekken en vluchtte dan weer, schijnbaar verschrikt. Ik zag Hem ...

Ze leefde de laatste jaren op chips en pinda's. Haar gewicht was opgelopen tot tachtig kilo sinds de neerslachtigheid had toegeslagen; neerslachtigheid om drie mislukte huwelijken, neerslachtigheid om onwillige, moeilijke, ongezeglijke dochters, die haar in het gezicht uitscholden en uitlachten, d...

De therapeute was graag bereid haar honingzoete glimlach weg te schenken, enkele hoogdravende egostrelende complimenten ten beste te geven, de cliënte een paradijselijke werkelijkheid en toekomst voor te spiegelen en letterlijk en figuurlijk haar handje vast te houden à raison van vijfenvijftig eu...

Hij had tijdens de lange huwelijksjaren de vertrekken gevuld met het aroma en het parfum van zijn persoonlijkheid. Haar liefde was voor haar de parel in de oester van het leven, die zij veroverd had op een woestenij van leegte, eenzaamheid en wanhoop. Hoewel zij na zijn dood eigenhandig de grond ha...

Ik kan het gebouw dat gesitueerd is aan de zuidrand van de stad te midden van een gribus van andere, architectonisch mismaakte bouwsels en dat voor onze ogen langwerpig ligt uitgestrekt in het vroege voorjaarszonnetje niet gezellig, aantrekkelijk of sfeervol vinden zoals de sprekers van die dag; de ...

De helgele brem, mijn moeders favoriete struik, bloeit weer in de derde lente na haar dood, als ik op weg ga naar mijn tante, de enige die nog in leven is van een grote familie, die als het ware is uitgedund door de pest of de cholera, als in vroeger tijd. De trein die me naar haar toe zal brengen,...

Regelmatig bezoek ik de Bibliotheek en snuffel ik er rond. Waarom het monumentale boek open moest vallen op juist die bladzijde, die gesierd wordt door de grote foto van het huis op de Markt in Tilburg, zal onduidelijk blijven, maar het boek vermeldde als bijschrift bij de foto de tekst: "Daar woo...

Oh, wat zijn wij vrouwen toch niet, echt niet te benijden, een afspraak voor de pletmachine en als risicogeval, moet je daar wat vaker in dan het gewoonlijke twee -jaarlijkse geplet. Je bent er niet alleen gebuts, bont en blauw van, maar het begint in feite al in de wachtkamer. Er zijn diverse a...