Hartenkreten

Heel lang geleden, lijkt het zo, of is het ook zo? Heel lang geleden als het vroor dat 't kraakte, slechts één kachel in de woonkamer, in de andere kamers slecht sluitende enkel-glas ramen, ach, wie had toen ooit gehoord van dubbel glas? Wie had ooit gehoord van verwarming in slaapkamers, nie...

Ik heb niets met erfenissen, mijn ouders hebben teveel nagelaten. Na de ontruiming van hun thuis stond daar die ketel, stil te staan op het fornuis. De herinnering aan het luide gefluit, thee en koffie al naar gelang het tijdstip van de dag. Jarenlang heeft die ketel mij naar de keuken doen lo...

De totale zwijgzaamheid regeert. In stilte hobbel ik achter haar aan over zandpaden, grind en asfalt en door de blubber. Haar geheimen, die woelen en broeden onder de oppervlakte blijven mij vreemd. Wellicht is deze stilte zoveel beter dan de kwetsuren die men opdoet als bloedende wonden bij dege...

Op het beboste landgoed "De Valkenberg", tussen Ulvenhout en Chaam, wandel ik over moerassige grond met heel eigen bekoring. De bosanemonen bloeien daar tierig, evenals het speenkruid. Verder zie ik lichtblauwe en paarse bloempjes, die zich ook het prettigst voelen op drassige bosbodem. Tussen ...

Mijn eerste bezoek aan Parijs in 1973 was magisch en in extase kwam ik thuis in mijn ouderlijk huis; totaal onder de indruk van onder meer de gouden plaquette bij het "Palais de Chaillot" (L'artiste se sent créer/Son oeuvre engage tout son être/Sa peine bien-aimée le fortifie...) Op mij, klei...

Op die wondermooie morgen die ons, laat in onze levens, nog geschonken werd, hebben mijn oude tante en ik opnieuw het De Pont Museum bezocht. Alleen in de grote filmzaal aanschouwden we de talloze beelden die ieder op andere wijze, ieder vanuit een eigen perspectief onze blikken richtten naar de ...

Het leven bestaat uit keuzes maken, die niet altijd lollig zijn, maar een keus die wordt bepaald door een ander, schiet bij mij in het foute keelgat. Nou is er helemaal niet zoiets als het verkeerde keelgat, want we hebben er allemaal maar eentje, dit terzijde! Waar het om gaat is dat er tegenwoo...

Op mijn bureau staat een foto in een lijst, voorstellende een zandkleurig stenen standbeeld uit de dertiger jaren van een moeder met twee kinderen. Het beeld bekroont een brug in Den Haag, waarover dag en nacht onafgebroken een intensieve verkeersstroom haar weg zoekt naar andere delen van de metrop...

Ik heb mijzelf een kameraad verschaft, waar de wereld er mij geen gaf. In de dierenzaak zag ik kooien te kust en te keur en ik koos er een met gouden spijlen. De kanaries fladderden wild in het rond toen de verkoper zijn hand naar hen uitstrekte en een van hen, waarop ik mijn oog had laten vallen, u...

Vanmorgen liep ik zomaar wat te mijmeren over de gaswinning in Groningen en daarbij kwamen wat vragen op. Vragen van een volslagen leek. Je leest en hoort steeds over hoeveelheden in miljarden kubieke meters. Een miljard kubieke meter is één kubieke kilometer, dus stel dat men het heeft heeft ...

Een slordig weggeworpen glossy lifestyle magazine in de wachtkamer van de polikliniek interne geneeskunde toont filmsterren en fotomodellen in spectaculaire outfits en in duizelingwekkende, onechte poses. Als je slechts even een blik werpt op de felgekleurde, glanzende bladzijden, dringt zich onw...

Meestal ben ik zeker van mijn zaak, maar nu weet ik het even niet. Mevrouw Broeckx aanspreken op haar breedsprakigheid, of toch maar een duinendansende zonovergoten ziedende zee? Ik twijfel tussen de uitgang en de weg terug. U kunt nu uw reacties plaatsen.

In dat lang-vervlogen jaar waren we bijeengekomen voor de literatuurcursus van de Open universiteit en een mij tot dan toe onbekende schudde mij onverwacht de hand en nodigde mij uit in haar villa te Hilvarenbeek. Ik zou aldaar "kind aan huis" worden tijdens de lange, toekomstige jaren van onze...

De man die ik "Vader" noemde bracht zijn moeizame morgens en middagen door in een gebouw met labyrintische kamers en gangen; op de vlucht voor de armoede die hij had gekend en die hem mateloos beangstigde. Thuis verzonk hij in machteloze, krachteloze visioenen van schoonheid; verzonk hij in zij...

De titel zegt alles en meteen ook niks, want iedereen kent kersen, en mits ze niet uit een potje komen, ze vers in een bakje gegeten kunnen worden, kun je, ook al: mits, je verlagen tot kersenpitten spugen. Tja, als je ergens zit, waar dat niet uitmaakt en je niemand belaagt met die pitten, is er no...

We speelden in die tijd nog met onze poppen. Lucia bezat de Barbie-pop; van mij was de Midge-pop met de sproetjes en het pony-kapsel. Het was een heel feest als we dure nieuwe kleertjes voor onze poppen konden kopen of cadeau kregen, wat slechts zelden voorkwam. We waren beiden veertien, luisterd...

Ik was de vrouw die hij tot zijn vroege dood vereerde; eens de negentienjarige studente die hij had leren kennen in studentenparochie "Maranatha". Hij was lelijk als de nacht en droeg een bril waarachter de felheid van zijn ogen nauwelijks zichtbaar was door de dikte van de glazen en zijn lange, ...

Zijn enorme, formidabele buik begon ongeveer onder zijn kin en eindigde juist boven het driehoekje dat hem mede tot man maakt. Hij moest zijn gigantische bovenbenen spreiden om de buik alle ruimte te geven, die nu eenmaal noodzakelijk was. Hij was een van de deelnemers aan de Cursus Sociale Vaard...

De dramatiek rondom Welzorg haalde een aantal malen het nieuws. De leverancier van hulpmiddelen voor mensen met een handicap nam het niet zo nauw met het nakomen van afspraken. Dat was in veel gevallen dermate lastig dat ook al was er een datum en tijd afgesproken, de klant vaak, tot zeer vaak voor ...

Het was die avond weer zo ver gekomen dat ik een bezoek ging brengen aan het Café-Restaurant. Gelegen aan die "merkwaardige" snelweg die men als Avenue of Boulevard zou kunnen beschouwen of omschrijven en die eveneens geflankeerd wordt door het Verbeeten Instituut en het Twee Steden Ziekenhuis, ...

Het is vandaag de laatste dag van het grote evenement dat de bevolking ieder jaar weer in haar ban houdt. We stappen uit bij het station en naderen de Heuvel. Een stoet van mensen is met ons op weg en in de verte zien we de halve cirkel van het reuzenrad al, gedeeltelijk bedekt door bosschages e...

Op 29 juni 2006 werd voor het laatst de stem van de verkeersleider vanuit de verkeerstoren van Vliegveld Valkenburg, met de aanleg waarvan men op 17 april 1939 was begonnen, de ether ingestuurd. De 28 seconden durende boodschap begon aldus: “All stations, all stations, all stations. This is the fi...

Toen ik het schitterende water van de Biesbosch zag, barstte mijn verdriet om jou uit en ik grimaste, probeerde mijn tranen te verbergen voor de anderen van het gezelschap dat samen met mij "De Zilvermeeuw" bevolkte, een lang schip dat ons kalm en majesteitelijk die middag door de wateren zou voer...

Diep onder de grond daagt klamme duisternis uit, wordt doorboord door brede lichtstralen, die begaanbare paadjes tonen en verderop nieuwe werkplekjes. Zware pikhouwelen geven moed om driftig te hakken in het harde zwart. Ruwe schoppen schuiven knerpend door verslagen steenkool, werpen de grove bro...

Op het moment dat ons land weer eens stevig bezig is om giro 555 zo vol mogelijk te krijgen om de hongersnood te lenigen in verwegistan, denk ik: da's erg. De beelden op tv zijn ook erg, maar tegelijk vraag ik me wel af: dat een paar kinderen die nog steeds regelmatig in beeld verschijnen nu toch e...

Werkelijk een wolk van een kind, rozig voorzien van babyvet. Een prinsesje in wording volgens papa, maar hij weet niet dat ze later een neuspiercing gaat nemen. Nieuwbakken mams koestert een engeltje aan haar boezem, onwetend van de taart die ze wil gooien. Zij noemen haar Anne Fleur, trotse oude...

Het vertrek is vervuld van de dichte damp van vele sigaretten. Voor veel slachtoffers en gedupeerden is het een vluchtplaats geworden, een toevluchtsoord te midden van de hel van het ziekenhuis. Mijn intens dappere vriendin rookt hier een damessigaartje. De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in ie...

Omgeven door huiselijke bescherming leven mooie vrolijke bloemen en stengels vol krullende bladeren onbezorgd in een kleine wereld. Ze geuren nog steeds als hun verre voorzaten, die eens tierig bloeiden in wijde, ruige woestenij, rondom de tenten en kudde van aartsvader Abraham. Deze man deed voor...

Zojuist zag ik Thomas Rosenboom op NPO2 met een nieuw schrijftalent in de weer. Ik heb ooit een lezing van Thomas in hartje Amsterdam meegemaakt, vlakbij het spookhuis van Harry Mulisch. Toen leek zijn postuur ook al niet bij zijn griezelig pedante stem te passen. Ik vond het nog erger om opnieuw de...

Zomaar van je stuk gebracht worden, zomaar voor niets. Omdat mensen helemaal niet zo netjes zijn als wij allemaal denken. Nee hoor. Echt niet. Er zijn mensen, die ja zeggen en nee doen maar er is ook een lichting mensen die ja en nee kunnen zeggen, om vervolgens een verhaal zo om te draaien, dat het...