De dames hadden me gemist en ze noemden me bij mijn naam. "Ineke" zeiden ze en ze beweerden: "Een grotere groep is toch gezelliger". Ik heb weer gekleurd aan de kleurplaat. Het is best gezellig werk maar wel een beetje onnozel en stupide. Het boek dat ik cadeau kreeg bevat kleurplaten van vogels en dieren en andere taferelen. De andere dames borduurden, naaiden en breiden en vertelden honderduit over hun wel en wee, voor- en tegenspoed. Ik kleurde aan een tropische vogel.
Bij de Parijse bol…

Mevrouw is nog altijd van plan te gaan reizen en te gaan wandelen in het Heidepark en ze ontvouwt enthousiast de kleurige plattegrond van het park. Het zal er niet meer van komen. Verdwaasd en versuft zit ze aan de tafel in haar nieuwe onderkomen, een kleine kamer met alleen het hoogstnoodzakelijke. Ze is de regie kwijt; "Alzheimer" nam het roer over
Op het terras had men mij herkend. Vroeger versloeg ik als journaliste de festiviteiten en het wel en wee van de ouderen. Om mijn diensten voor…

Het was onlangs nog zonnig op een mooie augustusdag. September, de maand die ik ondanks alles het meest prefereer, zou spoedig aanbreken. Een bont tafereel ontvouwde zich voor mijn ogen op het Koningsplein, op de markt en ook de meneer die in tal van kooitjes de arme vogels tentoonstelt, die ik zo graag de wijde horizonten en de hemelse sferen zou gunnen die hun geboorterecht zozeer vormen, was aanwezig. Bij een kraam verkocht men zelfs garen en band voor wie zulks zou wensen en een fles met…

We raakten in gesprek bij de halte van lijn zeven, hier vlak in de buurt. Twee witte, metalen zitjes dienen aldaar voor het comfort van de toekomstige passagiers en we hadden zij aan zij plaatsgenomen. Ik verzekerde mijn medepassagier dat hij maar niet op schoot moest komen zitten; de "Me-too-associaties" waren al te groot.
Hij droeg een rood-geruite overhemd en lichte baardstoppels overwoekerden zijn gezicht en hals. Hij verklaarde in Duitsland in het leger en in de horeca werkzaam te zijn…

Op een stormachtige, onheilspellende avond in het midden van oktober zijn de man en het meisje weer bij me aan gekomen. Ik zag wel dat hij goed voor haar was en wellicht ook amoureus bij haar betrokken.
Ze hebben de spullen in de berging vluchtig geïnspecteerd bij het licht van een zaklamp. Het meisje moest die avond nog naar Antwerpen en nam in haast en verwarring, balancerend op de rand van een ineenstorting, een dekbed en een paar schoenen mee. Ik beklaagde haar en betreurde haar lot en…

Nooit meer zal de bovenbuurvrouw, hippend als een ekster, de drie trappen beklimmen die leiden naar het appartement dat ze deelde met haar vriend en nooit meer zullen haar liefdeskreten mijn oren bereiken door het dunne plafond en nooit meer zal zij een blik werpen in mijn woning en de negentiende-eeuwse kast, een erfstuk, bewonderen.
Renate is niet meer. Een ziekenhuisbacterie en een maagbloeding maakten een einde aan haar vijfenveertigjarige leven.
Ik signaleerde de buurman in het…

We verpoosden op het terras achter het Woonzorgcentrum, gelardeerd met stalen, loodgrijs tuinmeubilair en de zon van augustus verwarmde en streelde onze fragiele lichamen. Een enkele wesp naderde de lichtpaarse, hoog opschietende bloemen die wellicht de naam "lavendel" dragen....
Mevrouw mijn vriendin was om voor haarzelf ondoorgrondelijke redenen verjaagd uit haar mooie stadse woning waarin zij nooit meer terug zou keren nu de onheilspellende dementie had toegeslagen en onbewust en onwetend,…

Ik hoorde mijn naam weerklinken in de Kringloopwinkel. "Ien" noemde ze mij; het was de naam "Ien", afgeleid van mijn werkelijke naam "Ineke" die ik graag hoor weerklinken en uit verre, verre diepten, uit onachterhaalbare verten, uit een zo ver verleden herinnerde ik mij de vrouwengroep, waartoe ik had behoord en de vergaderingen waarvan ik verslag had gelegd. Uit de krochten van het verre verleden was de leidinggevende opgedoken die nu bij de Kringloopwinkel werkte en ze herkende mij, sprak…

Ik denk en doe, ik doe en denk, vooral dat laatste laat me schrijven
wat in m’n hoofd komt, moet eruit, of het nou over Jan, Piet of Klaas gaat,
doet er niet toe, Ik denk en ik doe.
Niet iedereen vindt dat leuk, maar ik dus wel, ik denk en doe en doe en denk…

Monumentaal weerspiegelt mijn vrouwenlichaam zich in de winkelruit en ik beschouw de forse benen, bezet door de kwabben, die mij nog altijd dragen. Daarboven de vooruitspringende buik, omringd door plooien van vet, uitmondend in de met schaamhaartjes bezette driehoek, die mij, evenals de lobben die als halve citroenen rusten op het bovenlijf, mede tot vrouw stempelen.
Boven alles torent de schedel uit die de hersenen bevat die aansturen en regeren, die ordenen en classificeren. Aan de armen…

Op Internet rijgen zich de foto's aaneen van het Zuid-Amerikaanse plaatsje genaamd Saint-Laurent-du-Maroni.
Daar gingen dus mijn trans-Atlantische brieven naar toe, in een ogenschijnlijk nooit eindigende stroom; in een betreurenswaardige, tot dwang verworden sequentie, die slechts mijn hartzeer vermeerderde.
Telkens schreef ik jouw naam op de envelop en de straatnaam: "Rue Gueril", tot vervelens en tot vertwijfeling toe.
En ik stelde me voor hoe je met je mannenhanden, die mij nooit beroerd…

Hij zou gekomen zijn naar het terras van "De Carrousel"; daarvan had ik zeker kunnen zijn en hij zou in het gezelschap zijn van zijn Golden Retriever. Aan de telefoon had hij verklaard "dat ik niet aan hem voorbij zou kunnen zien" De vraag was bij mij gerezen of hij zo corpulent was. Ik zou het nooit weten want ik zei "nee".
Ik zou hem nooit ontmoeten op het terras van "De Carrousel". Nooit zouden we samen boswandelingen maken; nooit naar de film gaan; de zaak was afgeblazen. En ik zou nooit…

De Noordstraat slingert zich als vanouds door centrale gedeelten van onze stad. Men treft er de woning aan van de bekende Tilburgse schrijver met daarnaast zijn gedicht over (geneeslijk) liefdesverdriet tegen de gevel. En daar is ook, aan de overzijde, Scheersalon "Du Nord", een luxe adres voor heren. Bij "De Burgerij" weerklinken altijd Franse chansons en daar kan men, ook als men vroeg arriveert, een broodje King krabsalade bestellen.
Hier ligt mijn verleden, hier was het kantoor, eens…

Of het mijn hangende oogleden zijn die als kleine zonneschermen mijn ogen overhuiven, die mij tot oudere stempelen, is mij soms onduidelijk, en het is zeker niet om mijn verwelkte "charmes" dat zoveel auto's bij zebrapaden voor mij stoppen, maar mijn gedrag schijnt vaak een dusdanige indruk te maken en mijn bewegingen zijn kennelijk zo stuntelig en houterig dat ik als hulpbehoevend word gezien en dan (het is goedbedoeld!) schiet men mij allerwegen te hulp. Hoe het ook zij; ik kan het respect en…

Een geraas en een razernij als van een onweer, dat toch waarschijnlijk zou zijn na de grote hitte die het land onlangs overvallen heeft, weerklonk in de vroege morgen al. Het bleek afkomstig te zijn van een grote, massieve machine, die ik echter allerminst de naam "pallettruck" zou willen toekennen, waarmee men bezig was de takken uit het hart van de kruin van de oude esdoorn aan mijn venster te snoeien.
Zou men het hart van de boom, haar bloei, haar glorie vernietigen, zoals het mensenhart…

Mijn flatje heeft al vele bezoekers gezien: de lerares in haar chique, elegante jurk, de heren die geïnteresseerd waren; mijn dierbare en enige, grijsharige zus.
Op een ochtend meldde Lisanne zich in het trapportaal. Ze droeg een koddige, kleine vlecht, die aan het uiteinde omwikkeld was door een soort garen of band en die op haar rug bungelde. Ze schudde me opgewekt de hand, trad in mijn woonkamer, zette haar rugzak neer en verklaarde bereid te zijn tot de huishoudelijke werkzaamheden…

Ik noemde haar steeds heel familiair "Ans". Hoe ik erop kon vertrouwen dat ik overgestapt was op deze "aanspreektitel", die toch wellicht aan haar zozeer eclatante status en verdiensten als lerares Engels geen recht zou doen en deze wellicht zou aantasten, bleef me lange tijd onduidelijk. Maar ook toen de "Alzheimer" haar overviel, deed deze onheilspellende ziekte, die ongetwijfeld tot haar ondergang zou leiden, in mijn ogen geen afbreuk aan de mens die ze altijd voor me geweest was: de mevrouw…

Hij was de broer van onze vader en we noemden hem "Der grosse Vertreter". Op de familiefoto uit 1947 is hij nog een jonge jongen. Hij draagt evenals zijn oudere broers Willem en Guus een net colbertje met een wit overhemd en een stropdas; kleding die hem eigenwijs maakt en vroeg oud, als zou hij al kunnen concurreren met de broers en vóór zijn tijd volwassen zijn.
Gérard stond aan mijn wieg. Hij woonde met zijn broers, zus, moeder en vader in het grote familiehuis. Als kleuter noemde ik hem…

De achterstandswijk strekt zich met haar straten, die geen schoonheidsprijs verdienen, uit tot aan de andere kant van de snelweg die mijn huis begrenst.
Ik had me aangemeld voor het werk voor de Wijkkrant. Jarenlang verrichtte ik her en der interviews en legde ik verslag van festiviteiten, evenementen, vergaderingen en bijeenkomsten.
Aan mijn zijde liep de leuke, belangstellende en charismatische sociaal-cultureel werker die mij wel zag staan en die mij waardeerde, maar wiens pensionering op…

We raakten in gesprek bij de bushalte van lijn vijf aan de Westermarkt. Ze droeg lang, donkerbruin glanzend haar tot over haar schouders, mogelijk geverfd en een lichtgroen zomers ensemble dat haar zeer flatteerde. Ik schatte haar zeker niet ouder dan vijfentwintig jaar.
Vanzelfsprekend moest de ingetreden hitte ter sprake komen, een fenomeen dat zozeer verheven is momenteel tot algemeen en uiterst populair gespreksonderwerp; bij bushaltes, in het openbaar vervoer en overal, alsof het belang…