Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De levende kerk

Als jong meisje was ik zoekende. Zoekende naar de waarheid, naar het antwoord op al die vragen, die mij al jaren bezig hielden. Mensen schoten altijd tekort in het beantwoorden van een diep verlangen binnenin mij, om gehoord te worden, om te weten wie ik ben.

Mijn leven was niet makkelijk, ik heb veel meegemaakt. Ben jong op de straat terecht gekomen en jaren verslaafd geweest aan drugs. Ik zocht HET in religie, in alle boeken die mij vertelden dat ik de kracht in mijzelf moest vinden.
Ik moest mediteren, dan zou ik mijn innerlijke stem wel verstaan. Maar die had mij niets te vertellen.
Reiki zou mij verlossen van slechte energieën, en deze beter verdelen door mijn energiebanen. Na afloop rookte ik een jointje, en voelde mij nog net zo leeg als voorheen.

Ik wist dat er een God bestond en dat Hij mij geschapen heeft. Op de vraag waarom? vond ik geen antwoord, ik had er immers nooit om gevraagd geboren te worden?
Ik kreeg van mensen te horen, dat men reïncardineerde. Wat je dit leven iemand aan zou doen, kreeg je in een ander terug. Wanneer ik hier over nadacht, kon ik niet begrijpen, hoeveel levens ik dan zou doorlopen, er waar eindigde dit dan? Ik zou toch niet mijn hele bestaan blijven reïncarneren?

Tja, dát wisten deze mensen ook niet. Ik moest het maar gewoon aannemen.
Dwars door alle leegte heen bleef ik zoeken. Ik bezocht een kerk, waarin slechts een tiental mensen op een kluitje psalmen lazen. Ik kreeg geen blik waardig, en schoof achter in de houten banken. Maar de leegte in mij had in deze kerk gestalte aangenomen. Het echode.

De bijbel begreep ik niet. Ik had de grootste woorden, dat deze eens met zijn tijd mee moest gaan, net als al het andere op de wereld. Maar feitelijk overschreeuwde ik mijzelf. Ik zonk steeds dieper weg in duisternis, in een leven vol verslaving en zelfvernietiging.

Liever wilde ik niet meer leven, en deed meerdere malen een poging tot zelfdoding.
Tot op een dag er mensen in de dagopvang van het leger des heils binnenliepen. Ze vroegen mij of ik mee wilde naar hun kerkgemeente. Mijn joints en het straatleven deden mij weigeren, mijn vrijheid hield mij gevangen.

Tot de zoveelste keer dat men mij meevroeg, en ik meeging. Ik liep binnen in het zaaltje, waarvan de muziek mij al van verre tegemoet trad. De warmte onder deze mensen raakte mij, de liederen die werden gezongen spraken over leven. Écht leven. Ik voelde mij zo welkom!
Er werd voor de mensen gebeden, sommigen vielen op de grond, anderen begonnen te huilen of te lachen. Iemand hield mij vast, stromen van liefde omarmden mij, ik wilde nooit meer loslaten. Dit zou de eerste dienst zijn, waarin ik thuis kwam. Thuis in het huis van God.
Want dít had ik altijd gezocht.

Vanaf dat moment is mijn leven met God begonnen. Ik leerde over Zijn Zoon Jezus Christus, die Zijn leven heeft gegeven voor onze zonden. Ik leerde dat de slechte dingen die ik had gedaan, God verdriet hadden gedaan. Dat Hij een plan had met mijn leven. Ik begreep waarom ik niet vooruit kwam in mijn leven, mijn schip had geen kapitein!

Die avond werd alles anders. Ik bad, of de Here Jezus in mijn hart wilde komen. Of Hij mij wilde vergeven voor alle slechte dingen die ik had gedaan. Of Hij mijn leven in Zijn handen wilde nemen. Er stroomde zoveel liefde door mij heen, dat mijn hele lichaam warm werd.

Ik leerde bijbel lezen en merkte dat het boek het belangrijkste werd, wat ik ooit in mijn leven heb gekregen, hét antwoord, op al mijn vragen.
Zoveel jaar heb ik gezocht, op allerlei verkeerde plekken. Als ik hier nu aan terug denk, denk ik aan al die mensen die al jaren zoekende zijn. Die geloven in God, dat Hij liefde is. En verder zappen op de televisie.
Die 's nachts naar bed gaan en niet weten waarom ze bestaan. Die zichzelf in slaap huilen en zich afvragen of er nu niemand om hen geeft? Die pijn en verdriet wegdrinken of gebruiken, of iedere week tot laat in de nacht uitgaan, maar met een leeg gevoel thuiskomen of zich op hun werk hebben gestort, tot ze een burn-out hebben!
Die mensen die iemand verloren en zich afvragen waar God eigenlijk was?

Ik zou zo graag deze mensen willen vertellen, dat Gods huis een levende kerk is!
Er zijn zoveel verschillende kerken onstaan, doordat mensen zelf begonnen te heersen, in plaats van zich lieten gebruiken door God. Er zijn kerken, zoals ik die trof, die echoën, omdat er leegte heerst.
MAAR er zijn ook heel veel kerken, die leven! Waarin gelachen, gezongen, gedansd, gehuild, geknuffeld, genezen en gedoopt wordt! Waar mensen vallen omdat de kracht van God op hen daalt.

Ik heb het bijvoorbeeld over het levend woord gemeente in Haarlem. Deze gemeente zit op de Parklaan, vlak bij het Centraal Station. En die op de Eksterlaan, vlak bij de Rijkstraatweg, waarin iedere week ook veel jonge mensen komen. Een kerk waarin mensen worden genezen van verschrikkelijke ziekten, een verwond hart, depressie, suicidegevoelens.
Kerken waarin de Heilige Geest ons hart aanraakt. Geen mens is in staat om tot in het diepste van ons hart te komen. God kan dit wel. Mensen zijn niet in staat om kanker in een oogwenk te genezen, of blinde ogen weer te laten zien.

Ik heb mijn thuis gevonden, bij Gods embassy, een gemeente die verbonden is aan stichting op de rots (hier ben ik ook afgekickt) in Amsterdam, op de Montelbaenstraat. Ik heb gevonden, waarnaar ik mijn tienerjaren zo heb gezocht.
De vreugde die mij dit gebracht heeft, is in geen woorden samen te vatten. Ik weet nu waarom ik besta, en wie ik ben: een kind van God.

Bent u aangeraakt? Wilt u graag dat God u ook aanraakt? Wilt u weten wie u bent, en waarom u op aarde bent? Zoekt u astublieft op internet naar een levende gemeente bij u in de buurt! Vraag God u te leiden naar uw thuis in Gods huis!
In Gods huis is altijd plaats!

Schrijver: stephanie-joy, 6 oktober 2008


Geplaatst in de categorie: wereld

2.8 met 38 stemmen 1.711



Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Naam:
akka de vogel
Datum:
21 november 2008
Email:
akkadevogellive.nl
Ik word een beetje misselijk van dit bekeringsverhaal. Vooral de laatste alinea bezorgt mij rode vlekken in de nek. En is het wel een verhaal? Ik vraag het mij af. Het is meer een ingezonden brief voor EO's Visie of ander blad om te getuigen van een rotsvast vertrouwen in Christus de Heer. Objection your honour!
Naam:
Iris
Datum:
9 november 2008
Ik ben het volledig eens met Fred.
Naam:
Fred
Datum:
12 oktober 2008
Stephanie, ik denk dat ik van jou zou kunnen houden, een afscheidszoen want ik zie je weer. Ik hecht geen waarde aan geloof, ik geloof slechts in de mens die, zonder hoofdletters, de ander in zijn/haar waarde laat. Jij bent zo mooi als je zelf wil, ik kijk ademloos toe.
Naam:
stephanie-joy
Datum:
11 oktober 2008
Email:
susannaxxxhotmail.com
lieve Eva. Ik ben geraakt door jouw berichtje. ik wil je ten eerste danken voor jouw reactie. je komt uit een gelovig gezin schrijf je. Ook ben je aan lager wal geraakt geweest. Heb je toen niet de Here aangeroepen, op momenten van diepe wanhoop? Ik weet zeker dat Hij jou gehoord heeft, en dat Zijn hand over jouw leven is. Ik ben machtig vrijgezet uit mijn verslavingen, in één gebed, is dit bij jou niet zo gegaan?
Je schrijft dat je niet gelooft in onze lieve Heer, ik vraag me af hoe dit komt?
Mag ik voor je bidden Eva?
Naam:
stephanie-joy
Datum:
11 oktober 2008
Email:
susannaxxxhotmail.com
lieve Fred, wat fijn dat je mijn inzending toch hebt gelezen. Misschien ben ik inderdaad onzeker jah, heel veel jaren geweest. Tot het moment dat ik in aanraking kwam met de levende God en mijn zekerheid in Hem ontving. In mijn zwakte, wordt Zijn kracht zichtbaar! Ik hoop dat jij het geloof zou willen onderzoeken, stel dat het wel waar is? God de Vader houdt van jou Fred en Hij wil er voor jou zijn!
Mag ik voor je bidden?
Naam:
Eva
Datum:
8 oktober 2008
Email:
evertjetelfort.nl
Goed gedaan. Ik begrijp je maar al te goed. Ik kom uit een gezin dat in het teken van Het Leger Des Heils staat.
Maar ook ik ben aan lager wal geraakt, verslaafd geweest en nu gelukkig afgekickt.
Zelf geloof ik niet in Onze Lieve Heer, maar ik draag het Leger Des Heils nog steeds een warm hart toe.
Naam:
Fred
Datum:
8 oktober 2008
Onaangedaan, zelfs onaangeraakt, ik heb helemaal niets met religie, sprookjes zijn er voor mensen die onzeker zijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)