Kleur bekennen
Uitgerekend op het hoogtepunt, toen ze zou gaan bevallen van haar derde achtte ze het moment aangebroken om tot een bekentenis over te gaan. Ze wilde de waarheid vertellen aan haar man, de vermeende vader van alle drie de kinderen.
Eerst dacht hij dat zijn echtgenote ijlde en uitgeput door de barenspijn wartaal uitkraamde, maar langzamerhand werd de grip waarmee hij haar hand vasthield minder stevig. Er parelden dra evenveel zweetdruppels op zijn voorhoofd als op het hare. Nog vóór het eerste gekrijs van de nieuwgeborene – een derde jongen – trok de man zich langzaam en nagenoeg geruisloos terug. Zijn verdwijning werd enkel opgemerkt door de moeder, die een diepe zucht slaakte, opgelucht dat een zware last van haar schouders was gevallen. Vervolgens hervatte ze het hijgen en ritmisch persen dat gepaard gaat met de productie van nieuw leven.
De man liep intussen door de gangen naar het geschenkenwinkeltje van het ziekenhuis. Zijn teleurstelling was groot toen bleek dat ze noch tabak noch alcohol verkochten want aan beide voelde hij thans behoefte, had hij misschien zelfs nood.
Hij keek niet eens om toen hij via een draaimolen naar buiten liep. Met nietsontziende ogen tuurde hij even naar de wolken en zette toen met forse stap koers richting centrum. Bij de eerste drankgelegenheid die hij op zijn route tegenkwam, hield hij halt. Hij duwde de deur open, nam plaats aan een tafeltje en bestelde meteen twee grote glazen bier.
Zo trof ik hem aan, somber starend naar de bodem van zijn lege glazen. Uit hoofde van mijn beroep vertoef ik geregeld in dergelijke etablissementen.
Ik bood de man een nieuw glas aan. Hij aanvaardde, uitnodigde mij uit aan zijn tafeltje en maakte mij deelgenoot van zijn net geleden leed.
Eerst was hij bevriend geraakt met haar broer, die hij had leren kennen tijdens de thuiswedstrijden van zijn favoriete voetbalploeg, Blauwzwart. Hun vriendschap ging verder dan het spelletje, al vlug kwamen de jongelingen bij elkaar over de vloer. De eerste keer dat hij haar zag, zat ze met opgetrokken knieën in de hoek van een zwartleren fauteuil te lezen in een boek dat hij twee weken eerder had uitgelezen. Eerst keek ze slechts vluchtig op toen hij haar beleefdheidshalve groette, maar al vlug ontspon zich een gesprek. Ze raakte in de ban van zijn literaire kennis. Die dag ging hij fluitend naar huis, terwijl hij haar naam met grote zwaaibewegingen in het ijle schreef. Ook de dagen erna schreef hij die naam in sierlijke letters op elke hoek van elk stukje papier binnen handbereik. Hij reed naar het strand en trotseerde de laatste winterprik om er met blote voeten haar naam in het zand te trekken – eerst rechts, wat makkelijk ging, daarna wat moeizamer met zijn linker.
Ze huwden in de lente waarin de voetbalploeg na elf lange jaren nog eens landskampioen werd, uitgerekend op het veld van aartsrivaal Paarswit.
Hun liefde voor elkaar was groot en binnen een korte tijdsspanne gaf ze het leven aan twee jongens. De eerste kreeg de naam van een legendarische, maar nog niet vergeten doelman van Blauwzwart, de tweede die van de toenmalige spits.
Alles verliep schijnbaar harmonieus in het gezin: de man maakte op korte tijd twee keer promotie, de vrouw scheen zich te kunnen vinden in haar rol van zorgende moeder. De kinderen waren wolkjes die, zodra hun leeftijd het toeliet werden toegelaten tot de plaatselijke voetbalploeg. Stiekem hoopte de vader zijn zonen ooit in het shirt te zien van zijn geliefde club, daarbij blind blijvend voor hun gebrekkig spelinzicht en tekort aan techniek.
Na acht jaar kondigde de vrouw bijna terloops en in aanwezigheid van de jongens aan dat ze opnieuw zwanger was. De man was uiterlijk blij verrast, de vrouw glimlachte even uit één enkele mondhoek en ruimde de tafel af. ’s Avonds in bed maakte de man rekensommen en haalde zich dagen en weken voor de geest, maar kwam niet tot een geruststellende oplossing.
In de weken en maanden daarna kon de man haar niet betrappen op één enkel teken van misprijzen of verholen spot. Op de ochtend waarop ze het leven zou schenken aan een derde jongen had ze hem gewoon vriendelijk doch ijselijk bedaard gevraagd om de reiskoffer in de wagen te zetten. Hoewel hij van de vorige keren nog wel wist dat de voorbereidingen perfect uitgevoerd waren en nu op dit moment enkel van hem verwacht werd de aanstaande moeder veilig naar het kraambed te brengen, kon hij zich moeilijk concentreren: de wagen kwam twee keer hevig schokkend tot stilstand omdat hij naar een verkeerde versnelling schakelde, hij reed de ingang van het ziekenhuis een keertje voorbij en in de lift drukte hij op de toets van een andere dienst. Niets van dit alles kon echter haar schijnbaar goede humeur bederven. Ze liet zich alles welgevallen.
Anderhalf uur later lag zij met een baby in haar armen te luisteren naar diens zachte ademhaling, terwijl de man hier naast mij zit bier te drinken, het kind nog niet eens heeft gezien en zich afvraagt hoe het nu - na haar bekentenis - verder moet met hen … haar bekentenis dat ze het kind niet wil noemen naar de verdedigende middenvelder van Blauwzwart omdat zij eigenlijk al heel lang en in stilte supporter is van Paarswit.
Zie ook: https://hervesuys.org/
Schrijver: Hervé Suys, 25 maart 2024
hotmail.comGeplaatst in de categorie: geboorte
voetbal
56
Geef je reactie op deze inzending: