Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over sterkte

VERWOESTING GEEFT LEVEN

Middenin het grote bos stond een heel oud hutje, van houten balken en planken gemaakt.
Heel vroeger scholen hier de houthakkers als het erg slecht weer was. Vaak aten ze er ook hun boterhammen. Een enkele keer brachten die stoere werkers hier de nacht door, als er heel veel boomstammen gekliefd moesten worden.
Het hout waarvan de hut gemaakt was, kraakte af en toe van ouderdom. In dat geluid klonken verhalen van vroeger. Als de scheve, gammele deur "krrr, krr," zei, vertelde deze over de houthakkerskinderen. Wanneer vaders bijl hard op en neer ging, holden die rakkertjes hierheen en daarheen. In hun verbeelding zagen ze gevaarlijke monsters tussen de struiken. Die gruwelijke gedrochten moesten ze gauw ontvluchten! Of anders te lijf gaan!
De hoekbalken van de hut piepten als het behoorlijk hard waaide. Dan spraken die balken over een jonge houthakker, die hier met zijn vriendin was gekomen. Dat meisje was bang weggerend toen er een oude beuk neerplofte. Een paar dagen later gebeurde er iets naars. De vriendin van de houthakker gaf te kennen dat een andere jongeman haar toch beter beviel... Van machteloze woede sloeg de afgewezen minnaar met zijn bijl mooie struiken stuk. Daarna ging hij met zijn vuisten op de wanden van de hut beuken! Maar dat hielp niets. Zijn gewezen vriendin bleef bij die ander...
Ook het vermolmde raamkozijn liet eens zijn eigen zuchtend geluidje horen:
"Ik herinner mij nog goed de laatste keer dat de houthakkers hier bijeen kwamen. Ze dronken wijn, de hele nacht door. De man, die eens door zijn vriendin in de steek was gelaten, zat er ook bij. Maar nu was hij er met een andere vrouw; en ze waren gelukkig getrouwd. Die sterke kerels en vrouwen bleven hier tot de volgende ochtend. Pas bij zonsopgang gingen ze weg, waggelend van al die wijn. Dronken als ze waren, vergaten ze het geld mee te nemen dat ze in het kleine kastje gelegd hadden.
Voor zover ik weet, is dat bedrag nòg hier in de hut, na al die jaren! Jammer genoeg was die bewuste nacht de laatste keer dat hier mensen kwamen. Ons hutje is allang volkomen verlaten."
Op het dak vol aarde bloeiden bloemen en kleine struikjes met bloesems. Daarom had het wrakke bouwseltje toch nog een vrolijk aanzien. Over het hout vol barsten en gaatjes streek de adem van steeds terugkerende jeugd.

Op een nacht waaide het verschrikkelijk hard. Verscheidene bomen van het bos bezweken door de storm. Het hutje was ook niet sterk genoeg. Met veel gekraak en gebons stortte het in elkaar: een puinhoop van gebroken hout!

Het was een mooie dag in mei. De zwangere vrouwtjesree kwam bij dat onooglijke bouwvalletje.
Het vermoeide dier lag weldra heerlijk te rusten, goed verborgen tussen de warboel van planken. Hier bleef ze wonen om er moeder te worden! Ja, twee allerliefste reekalfjes bracht ze ter wereld. De tere diertjes waren hier heel goed beschermd tegen regen en onweer.
Wie kwam hier op een regenachtige dag schuilen? Vader reebok! Wel een beetje wonderlijk, want als alle vaders van zijn soort zwierf hij het liefst in zijn eentje rond.
"Vrouwtje, ik kom hier eens lekker liggen," bromde het deftige dier. "De kleintjes en jij moeten maar een beetje opschuiven."
Nog was er niet genoeg ruimte voor vader ree. Met zijn gewei stootte hij erop los om dat rommelige hol wat wijder te maken. Bonzen, steken, duwen, het leek wel een gevecht van grote herten! De kalfjes kropen angstig tegen moeder aan.
Eindelijk had vader genoeg planken weggeduwd om erbij te kunnen liggen. De reebok sliep heerlijk bij zijn geliefde en zijn jongen. Maar hij merkte niet dat er iets aan zijn ene geweistang was blijven hangen.
De volgende ochtend ging hij er vroeg vandoor. De fiere ree liep over het gras vol glanzende en schitterende regendruppels. Het dier wandelde voort, had nog steeds niet in de gaten dat zijn gewei ergens mee versierd was.
Vanf zijn slaaptak keek de pas ontwaakte kraai naar de voortstappende ree.
"Zijne excellentie de ree heeft zich verrijkt met iets wat van de mensen komt!" kraste de wereldwijze vogel. Ja, de kraai had veel kennis. Hij kwam vaak in de stad, zelfs dichtbij mensen. In zijn lange leven was hij heel wat te weten gekomen.
"Heer reebok, u heeft een gewei zoals niemand van uw soortgenoten!"
Verwonderd schudde de reebok zijn hoofd.
"Nu je het zegt," antwoordde hij. "Ik voel dat er iets heen en weer wiebelt op mijn kruin. Ik zal het ervan afvegen aan een boomstam."
"Doet u dat vooral niet. U heeft iets aan uw gewei, dat heel lang geleden door mensen gemaakt moet zijn. Mijn over-over-overgrootvader zag vroeger veel van die dingetjes, die u daar bij zich heeft. En u zult zien dat alle dieren u daar om zullen bewonderen. Binnenkort zult u de professor van het bos genoemd worden. Zowel het wilde zwijn als de hagedis zullen u om raad komen vragen, als ze daar behoefte aan hebben."
"Kraai, dankjewel voor je mooie belofte. Maar ik ga verder."
"Ja," dacht de reebok, terwijl hij aan een malse struik knabbelde. "De dieren komen mij misschien straks allemaal opzoeken. Ik blijf toch liever alleen. Wel wil ik dat versiersel aan mijn gewei houden. Alle dieren zullen mij er des te voornamer om vinden."

De professor en de sprookjesverteller keken samen door hun verrekijkers naar die smullende ree.
"Buitengewoon!!" riep de professor uit. "Aan het gewei van die ree hangt een lapje, waaraan gouden tientjes van vroeger zijn bevestigd! Daar zal ik een wetenschappelijk verslag over schrijven!"
"Nou, we beleven een groot wonder," zei de sprookjesverteller. "Ik zal je helpen om van je voorgenomen werkstuk ook een mooi verhaal te maken."
De professor en de sprookjesverteller brachten later een heel bijzonder boekje uit. Het vertelde over reebokken, die met vondsten van geschiedkundige waarde rondliepen. Hoe die dieren eraan kwamen? Heel wat gebeurtenissen werden door het boekje vermeld. Alleen de ware geschiedenis van het oude houthakkershutje stond er niet in.

Schrijver: Han Messie, 28 juli 2010


Geplaatst in de categorie: sterkte

0.5 met 4 stemmen 2.921



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)