Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over landschap

HYPHOLAMA OOIT VRN PUTTN

Was het een visioen? Was het een zonnesteek? En doet het er eigenlijk toe wat het was? In elk geval was het in augustus dat ik op een lang, recht fietspad door polders en een natuurgebied wandelde.

Ik genoot van de weidsheid en rust, de riviertjes en watertjes nabij akkers en eco-gebied. En zei in mezelf - laat dit toch blijven, laat het blijven, laat het niet verloren gaan!

Ik was nog niet uitgesproken of er rezen stalen stammen die op stelen van paddenstoelen leken hoog op uit de grond. Ze bereikten al snel de hoogte van een woontoren. Ik keek mijn ogen uit. Hoog op de 'steel' kwamen enorme hoeden tevoorschijn, ook van een soort staal. Ze glansden in de zon. Er stonden meerdere groepen her en der verspreid in het landschap.

Een groep bestond uit een stuk of zeven van die zwammen en die waren verbonden met elkaar door stalen buizen op ongeveer twee derde van de steel, met transparante delen waardoor, zo zou ik later zien, zich kleine, geluidloze voertuigen voortbewogen.

Er landde een soort helikopter-achtig iets naast me. Geruisloos haast. 'Gratis Rondvlucht' stond erop. De piloot maakte een uitnodigend gebaar. Ik kon het niet weerstaan en al snel stegen we op.

Ik zag dat de hoeden immense zonnepanelen hadden en grote, transparante ramen die mij een blik gunden op dorpjes, bossen, bergen, dalen en akkers en soms op een kleine stad.
Hoewel mijn gids vrijwel alleen in medeklinkers sprak, kon ik goed volgen wat hij vertelde. Ooit heette dit deel van Waterland Voorne Putten. Bijna de helft van de wereldbevolking was niet meer. Door een reeks natuurrampen die eeuwen geleden plaats hadden gehad.

De overlevenden hadden een nieuwe wereld gecreëerd. Een veilige, waarin mensen in vrede leefden met hun dieren en al het vloed werd, kwam het water nog niet eens halverwege de stalen stengels.

Op mijn vraag waarvan de immense kunstzwammen waren gemaakt, kon mijn gids geen antwoord geven. Dit materiaal en deze technologie bestonden nog lang niet in mijn tijd begreep ik.

Eenmaal weer op het fietspad aangeland, was alles op slag verdwenen. Er stond een stevige wind en er zweefden wat witte wolken in een fel blauwe lucht. Een flink uit de kluiten gewassen blauwe libel zweefde tussen het riet. Ik stond verdwaasd op van het bankje waarop ik even was gaan zitten.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 2 september 2022


Geplaatst in de categorie: landschap

3.5 met 2 stemmen 580



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)