Alle inzendingen over emoties

De kinderachtigheid, de doodsaaie betweterigheid, en het onbeholpen opgeheven vingertje, in flink veel beweringen op deze mooie site, zijn op den duur voor mij soms onverdraaglijk, al kan ik daar zelf helaas weinig tegenover stellen.…

Mama keek boos naar mij en ik kromp inéén. “Wat heeft ze tegen je verteld?” Mama was echt razend nu. “Dat doet er niet toe.” zei de verpleegster, ze probeerde me te beschermen. “Oké, maar we gaan scheiden.” zei mama uiteindelijk. “Laat hen even in een opvanggezin wonen, tot je alles weer op zijn plooien hebt, dat moet niet lang zijn, al is het maar…

Eergisteren nacht heb ik raar gedroomd, want ik dacht dat ik een paard was en liep te grazen. Toen ik vanmorgen wakker werd zag ik dat mijn matras er niet meer lag. Ik maak mij nu grote zorgen, ben ik wel tof. De hele dag dacht ik eraan, ik zou toch niet gek worden. Het was mooi warm weer en om mij te ontspannen besloot ik een wandeling te maken in…

Het licht was al dat van september boven de haven en boven de kade, waaraan op die dag vele schepen zouden aanmeren; schepen met kloeke, fiere namen als "Papillon" en "Terra Nova" en met veelzeggende namen als "Dankbaarheid" en "Vertrouwen", schepen die aanvankelijk in een optocht aan kwamen varen over het zwarte, spiegelende water; bont gelakte…

De sporthal is verlaten. Twintig minuten geleden moet het hier een drukte vanjewelste zijn geweest. Bijna drieduizend man zoals we later horen. Niet voor te stellen. Je merkt er niets meer van. Mijn maatje en ik starten dus lekker rustig met onze Kennedymars. Genoeg mensen om in te halen. Wat dan ook in rap tempo gebeurt. Zijn dit de latere afvallers…

Hagelwit gekalkte lijnen liggen al weken lang dood als een pierop het uitgebluste grond. Stippen verbleken In 't verboden verklaarde strafschopgebied, De ballen te slap. Achter slot en grendel. Waren die niet rond? Geel geven! Nee, Rood! En een penalty voor dit winterweer, Maar die sleutels zijn kwijt.Morgen Helvoirt uit, We gaan er voor!…

Op een warme zomeravond ging ik een wandeling maken in het bos achter mijn huis. Toen ik daar een behoorlijk eind had gelopen hoorde ik gerommel in de verte en besloot terug te gaan. Pikdonker werd het en ik zag geen hand voor ogen en het begon hevig te onweren. Ik werd kletsnat. Ik werd kwaad tegen mijzelf, welke eikel gaat er nou wandelen in een donker…

Het is meer dan veertig jaar geleden, maar het befaamde Bloemencorso vond ook in dat jaar plaats in het dorp Zundert dat we per bus bereikten. Mijn vriendin had altijd al een krachteloze, neerslachtige aard gehad en ze was weinig begaafd tot het leven en uitgerekend te midden van de fleurige uitstalling en tentoonstelling van de pracht van bontgekleurde…

De mededeling, ik erger mij er aan, ik stoor mij er aan, het irriteert mij, enz. enz. duikt regelmatig op in reacties bij inzendingen op deze site. We hoeven het ook helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar reageren en dan dikwijls deze termen gebruiken zegt meer over wie dat regelmatig laat weten. Iedereen mag zich: ergeren, irriteren, storen…

Op die zondagavonden bezocht ik haar en sloeg ik haar gade in de vele gedaanten en stemmingen die schenen voort te vloeien uit haar geestesziekte; soms was ze ontdaan en opstandig naar aanleiding van het beleid in het psychiatrisch ziekenhuis, dan weer was ze verzonken in neerslachtigheid; ook zag ze soms spoken en demonen in haar verwarring. En…

Dat ik nooit een breed publiek zal aanspreken met mijn teksten, dat wist ik al. Geen probleem, schrijven doe ik allereerst voor mijzelf, daarom houd ik ook geen rekening met nieuws, al of niet up to date. En dat ik niet iedere week een sterke instuur, is ook normaal. Zo goed ben ik nou ook weer niet en dat is prima. Vorige week teveel aan mijn hoofd…

Een voorbeeld zijn, vraagt ook, dat ik dit loslaten kan. Een navolger of volgeling zal enkel terugkijken. Ik kijk vooruit. Er is geen andere weg voor mij, als deze weg me leidt. Het is het luisteren in en naar de stilte, wat zo gewoon is geworden. Iedere angst verdwijnt in vertrouwen en geloven. Een geloven dat elke dag alleen maar sterker wordt.…

Naar een plekje van stilte, bewandel ik het kronkelende pad van zand en grint, terwijl gevoel in emoties als seizoenen in beelden voorbij glijden en koude en warmte mijn lijf doorstromen. Kleine gebroken takjes, door vroege vrieskou, raken mij en vertellen hoe gevoel in leven kan gesmoord worden,afgesneden, door gebroken zijn, van voedend bestaan…

Ach ja, pluk de dag, normaal toch? Een levensmotto voor zovelen. Het klinkt in ieder geval positief, toch? Ik denk er anders over, want het is niet zo logisch om "zomaar" deze uitspraak te gebruiken! Ik zal uitleggen waarom ik het anders bekijk. Toen mijn broer ernstig ziek werd, met het vooruitzicht dat hij zou sterven, leefde hij per dag…

Hartstikke fijn hoe Anouk ons land dit jaar met 'Birds' heeft vertegenwoordigd. Het ging over de zelfdoding van een ballerina en qua inhoud en uitvoering had het zeker moeten winnen, maar die Deense furie was net even overtuigender. Anouk heeft mooiere tatoeages dan wijlen Amy Winehouse, maar ze bekt wel als een viswijf over haar collega Ilse de…

Uitgerekend na de eerste ronde, flirt de nazomer aan mijn gehemelte vast. Oh, als ijsjes konden praten! Zo uitgebreid neemt hij de tijd en loopje weg met de werkelijkheid. Ja, laat dat toeval maar aan ons over en wat ik zeggen wil...is niet mijn sterkste kant. Natuurlijk doen we ons uiterlijke best er niet naar uit te zien of dat komt maar gelijk…

Ze onthouden wat je ze belooft, maar om een beker vast te houden, glijdt langs ze heen. Een complexe wereld en tegelijk zo simpel dat ik mij erin thuis voel. Hier is geen ruimte voor verwachtingen; denk maar niet dat je morgen weer net zo ontroerend begroet wordt als vandaag en wat nou helpen...deze dame doet het zelf wel. Dan kijkt ze je nog net…

Ik heb een afspraak bij de contactlenzenspecialist. In zijn kleine "optische" laboratorium waar hij zijn beroep uitoefent, beschikt hij over instrumenten waarvan de exacte werking mij ontgaat, maar waarmee hij de toestand van mijn ogen, van de mij dierbare lichtgroene ogen, van de spiegels en instrumenten van mijn ziel, kan vaststellen. Het is…

Er zijn van die mensen, die met bombarie alles eruit persen, om maar hun eigen gevoelens te verbergen. Ik ken een vrouw die dat doet. Haar gezicht is getekend van pijn, expressief, vol van rimpels en tóch lief. Soms lelijk, soms mooi. Ik weet dat ze niet zomaar "uit de kast komt", dus ik luister gewoon vaak naar haar. Maar ja, ik wil binnendringen…

De oudjes waren met de bus naar Assen gegaan om te winkelen. Ze konden in de bus niet naast elkaar zitten. Zij nam plaats naast een jongeman. Mien schatte hem in de twintig, knap en slank van uiterlijk en donker krullend tamelijk lang haar. Wouter nam plaats naast een jongedame. Buiten was het erg warm en de dame had zich daarop gekleed, een heel kort…

Vrijdagochtend, 13 september 04.25 uur: na een sanitaire onderbreking van mijn nachtrust lig ik al weer enige minuten in bed. Via de met een korte haak vergrendelde slaapkamerdeur en een dichtgeschoven rolhordeur, op ongeveer één meter afstand van onze echtelijke sponde, hoor ik verdachte geluiden op ons balkon. Deze herhalen zich en zo spoed ik mij…

Ik haat angsten. Er zijn dagen dat ik mijn bed niet uit durf uit schrik voor mijn angsten. Het begint al als de wekker afloopt, om acht uur, met mijn octofobie. Angst voor het getal 8. Ik krijg geen hoogte van het getal 8. Ik weet niet waar het begint en waar het stopt. Overal en nergens. Het doet mij denken aan mijn angst voor oneindigheid. Ik mag…

Tussen wolken van nattigheid, glijdt de zomer steels over de rand in bewust zijn van niets aan de hand. Zelfs de sfeer is ontdaan van alle franje, met de grond gelijk maakt dat je er mee weg komt ook, bijna alsof iets knapt welhaast… je maar niet, ik ben nergens meer kapot van. Hij weet het pijnlijk duidelijk gemaakt, achter in de namiddag gefrommeld…

Het is middernacht. Weer vestigen mijn ogen zich op het zwarte asfalt van de snelweg en op het wazige, grillige, rode en groene spiegelbeeld van de stoplichten bij de kruising die ik zo vaak gepasseerd ben. De slaap, de zoete, verkwikkende slaap, die de ledematen lamlegt en de geest verdooft, wil niet komen en de begerige, hebzuchtige tentakels van…

Amsterdam baalt ontiegelijk maar huilt niet. Althans niet openlijk. Het lijkt wel op afspraak. Maar het past niet bij deze expressieve stad. Waar geen hart als moordkuil pleegt te worden gekoesterd. Is het een soort cordon sanitaire misschien? Of toch een afgedwongen zwijgen? Omerta? Peter R de Vries zei deze week dat nooit als hij in zijn praktijk…

die foto zal nimmer genomen worden, ik trek mij helemaal terug sluitertijd diafragma het betekent niets als het licht er niet is voor jou, alleen voor jou verdwijn ik van het toneel langzaam dooft het licht…

Angst, gebaseerd op het verleden, is een slechte raadgever voor de toekomst.…

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur, als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen maar tijdens de vergadering vroeg ik me af: zoemden de zielen…

Zacht vloeien de tranen die het lichaam huilt. Maar wie ziet de glimlach daarachter verschuilt? Wie ziet de vreugde in dit verdriet? Dat is de mens die God ziet. Een gedichtje van bijna dertig jaar oud. Ik schreef het in een weiland omzoomd door hoge weldoorvoede populieren en een leger brandnetels alsof dit me kon beschermen. Als ik bang ben…

Met een gelukkig gevoel word ik wakker, maar ongelukkig voel ik mij als het kussen naast me leeg is. De deuk is niet warm meer. Zij is al weg, al verdwenen uit mijn leven. Was het allemaal de moeite waard? Ik weet het niet, weet niet eens haar naam meer. Een droge strot, en een bonkende hoofdpijn doet mij weer denken aan het feestje waar ik gisteren…