Een zeperd.

Uitgerekend na de eerste ronde, flirt de nazomer aan mijn gehemelte vast. Oh, als ijsjes konden praten! Zo uitgebreid neemt hij de tijd en loopje weg met de werkelijkheid. Ja, laat dat toeval maar aan ons over en wat ik zeggen wil...is niet mijn sterkste kant.

Natuurlijk doen we ons uiterlijke best er niet naar uit te zien of dat komt maar gelijk de hoek omzeilen, met de zon hoogst onwaarschijnlijk op dat punt nog zo fel verrast?...vragen wij ons hetzelfde af; kom je nauwelijks tegen. Het lijf loopt nog ergens rond en zal je net zien of prompt hangt een kennis tussen beide en zo tegen het einde, komt ie dan: dé strikvraag en warimpel, dat scheelt...blijf maar lekker kijken en op de hoogte van jouw ogen

houd ik mijn hart vast, tot na de break en we hebben een beller. Mag ik aannemen en dan nog...

lang niet zat van de zomer, maar pas op!...zo'n uitglijer van een doordeweekte herfstdag is dat alles wat je in je hoofd haalt, al een kunst op zich. Zelf zijn we aardig thuis in niets doet me, wat als we alles eruit halen wat er eigenlijk al nooit in heeft gezeten? Dan nemen we het er van met een hoop woorden, roest zacht. Niet dat ik toevallig daar achter iets te zoeken had, maar je kwam aardig dicht in de buurt van een onbeantwoord eiland en de schat, want dat moet je ruim zien...maar denken dat het wel goed zat...

met wat geluk, zo gevoelig ligt
pijnlijk schitteren van een lach
of ik schiet het verkeerde keelgat in

we zijn de zon straal vergeten
ik met mijn vis op de vensterbank
om een klap op je bolle ogen te geven.

Schrijver: Monique Methorst, 23 november 2013

moi636yahoo.com

geluk nazomer nazomer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 153