Alle inzendingen over individu

In de etalages zie ik fluorescerend roze, groen, oranje. Tussen het winkelende publiek lopen meiden met twee kleuren haar, piercings in hun neus en oren. Wapperende broekspijpen met rafels, blote buiken, grote blouses en jassen. Jongens met perfecte kapsels, in trainingsbroeken. En blote enkels. Jeu...

Nu hebben ze de man (of is hij een jongen?), die mijn zwakbegaafde broer is, een lamp gegeven. Het heldere lamplicht zou zijn neerslachtigheid moeten verdrijven zoals zonnestralen de donkerte, de angst en de zwaarmoedigheid kunnen wegjagen. Zal de lamp, die is als de wonderlamp van Aladdin, inde...

Het dorp Dongen ligt als het ware aangeklemd tegen onze stad in een "stenen omhelzing". Etablissement "Janssen en Janssen" is gesitueerd in de nabijheid van de centrale Koepelkerk die met haar oranje dak boven haar omgeving uitsteekt. Daar werd vandaag een verjaardag gevierd; wellicht ging het o...

Hoewel het ongeluk en de hersenziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedacht haar aanvliegen als een woest en woedend roofdier, hoewel deze oprukken als een leger te velde, hoewel haar voorheen uitstekende verstand het vermogen tot ordening heeft verloren dat eigen en essentieel is voor de m...

Verdorie had het vannacht toch nog even, totaal onverwacht, redelijk gevroren. Ik wilde op tijd bij de bakker zijn om enkele van hun heerlijke warme broodjes te kopen. Kom ik bij m’n auto, waar ik met grote moeite de autodeur los kreeg. Ik glibberde over ons tweehonderd meter lange sintelpad naar ...

De ongearticuleerde klanken die mijn arme broer uitstoot zijn moeilijk verstaanbaar. "De zon!", "De maan!" schreeuwt hij. De taal en de taalvaardigheid, die volgens de citaten vóór in het befaamde Woordenboek van Van Dale, geredigeerd door professoren, zo wezenlijk zijn voor het menszijn en di...

Je was altijd weinig begaafd tot het leven, mijn Lucie, mijn trouwe en jarenlange vriendin. Zo vaak sprak je het woord "lusteloos" uit, dat je altijd vóór op de tong lag, het woord waarmee je kennelijk alles wilde zeggen. Het toverwoord dat je hele toestand en al je vergaande en ultieme geesteli...

Hoewel de "Status Aparte" (als ik het zo tenminste terecht mag omschrijven) van mijn arme, ongelukkige, autistische en zwakbegaafde broer het wellicht uitsluit dat men een diagnose op hem loslaat die men "normaliter" zou reserveren voor diegenen die inderdaad zogenaamd tot de "normalen" behore...

Uit mijn zwaar verouderde brein dat als een oude wijn ver over de datum is, ontsnapt soms als het ware een langgerekte ponskaart als uit een ouderwetse massieve computer; een ponskaart waarin gaatjes geperforeerd zijn die staan voor gebeurtenissen en belevenissen uit een lang, vervlogen verleden. ...

Een grote etalagepop met waarachtig een vrouwelijk gezicht en met een mijter op het hoofd en een kleurig kazuifel aan stond onlangs opgesteld in de "Vincent-Shop", vergezeld van zijn zwarte Piet. Uit de bescheiden collectie in de zaak kon men zeker ook iets voor een kind kiezen. Een mooie, bont ...

Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" ligt als het ware verscholen in de wijk, vlakbij de spoorlijn waar de treinen voorbijrazen die al velen het leven gekost hebben. Van de zomer, tijdens de hitte, was ik daar met een vriend. Nu de kou in de lucht zit ben ik in het gezelschap van mijn vriendin. We...

Gedurende mijn lange leven heeft talloze malen en in een onafgebroken sequentie de onzalige, wrede medemens de gevoelige instrumenten van mijn hart en ziel trachten te bespelen. Het resultaat is een eveneens onafgebroken en onoverzichtelijke opeenstapeling van kwetsuren, als een verderfelijke Tore...

Over een jaar weet ik het, of het me gelukt is bedoel ik. Maar nu is het nog een diep probleem. Alles gewoon - Voor de vakantie nam ik na honderd jaar afscheid van de basisschool. Eindelijk groep 8 bereikt, afscheid nemen en wegwezen….tijd voor vakantie! De basisschool was echt niet alles hoo...

Hij sprak mij aan in de Copyshop. Hoewel ik slechts een grimas maakte, dan wel een "gekke bek" trok, verklaarde hij: "U lacht me uit, mevrouw". "Wat bent u wantrouwend", reageerde ik: "Ik neem u honderd procent serieus". Hij had mij ongetwijfeld uitgedaagd en nauwelijks verwacht dat ik ad r...

Te voet terugkerend van het Energieplein, dat zich als een vierkante enclave als het ware genesteld heeft in de wijk, trof ik vandaag op de Burgemeester Brokxlaan een oudere Tilburger met keurig getrimde baard en snor. Hij aansprak mij aan en vroeg of ik het langgerekte hek - dat daar ter aarde lag ...

Hij ligt hier voor me. Jouw identiteitskaart met op de voorkant een portretfoto van jou. Gemaakt bij de fotograaf F.A. Zeiberdlich in Theresienstadt/Terezin. Er staat: Identitätskarte für Marie Namr, Tochter des Hrn. Josef Najmr, B.J. Arbeiter. Of jouw vader was arbeider of jij was arbeider. Of be...

Ze stond met mij te wachten op de bus die weigerde te arriveren op het Transvaalplein. Diepe rimpels bezetten haar gezicht. Een kapper was kennelijk lange tijd onbereikbaar geweest. Ik had, voortstappend door de grauwe straten, de halte bereikt. Twee witte politieauto's, gewapend met zwaailichten, ...

De ongearticuleerde klanken, die mijn arme broer uitstoot, krijgt hij niet over het voetlicht. Tevergeefs probeert hij me duidelijk te maken wat hij eigenlijk wil zeggen en tevergeefs vraagt hij daarvoor begrip bij zijn goedbedoelende zus. De verpleger leunt welwillend achter hem en lacht geamuse...

Tijdens mijn gebruikelijke zaterdagse rondgang over de Tilburgse markt aan het Koningsplein besloot ik bij een klein kraampje, een klein keukentje waar geadverteerd werd met Indonesische lekkernijen, twee loempia's te bestellen. Deze werden verwarmd op een comfoortje door een uitheemse dame met gla...

“Laat God mij met al zijn genade verzorgen” had zijn oude grootmoeder gezegd tijdens een bezoek van haar kleinzoon. Ze was inmiddels drieënnegentig jaar geworden en Bjarne, haar kleinzoon, had een ansichtkaart van haar gekregen, zomaar voor de aardigheid, omdat hij op bezoek was geweest. Een af...

In de Tuinstraat in Tilburg bevindt zich onvermoed achter een gevel een mooie, ruime, studentenkamer, eens bewoond door mijn jeugdvriend, student economie. Zijn naam was Martien, Martien van V., en eens had hij van een zakenreis een klein, groen metalen kikkertje voor me meegebracht dat ik nog lang ...

Soms is een doodgewone wandeling veel ongewoner dan je kunt vermoeden. Ook al is het een wandeling die je wel vaker maakt, toch kan hij opeens heel anders lijken. Een poosje geleden liep ik het mij bekende pad, iets buiten het dorp, af wat langs een boerderij leidt en uitkomt bij een bosje waarachte...

Het was een fraaie najaarsdag in de provinciestad Utrecht. De stad waarin Bjarne op kamers woonde bij zijn wispelturige hospita Emma Petronella. Hij was geslaagd voor de eerste herexamens. Dat was een opluchting. Hij was verward over de liefde. De tanende gevoelens voor Emma, die steeds meer een sc...

Hij kwam aanfietsen bij de kruising. Zijn gigantische, formidabele buik verhulde het lager gelegen driehoekje dat de doeleinden waarvoor het diende bezwaarlijk nog kon vervullen. Een gedeelte van zijn harige buik bleef ontbloot en onbedekt boven de korte broek, zijn handelskenmerk. Een gouden kettin...

“Het is heerlijk om een domme man te zoenen”. De openingszin van de nieuwe roman van Jan Boter maakte Bjarne nieuwsgierig naar het verdere verloop van het verhaal. Hij had het boek van Jan Boter zelf cadeau gekregen als dank voor de hulp bij de inrichting van zijn terras. Helaas had Bjarne nog n...

Hij kijkt me aan als met wezenloze ogen waaruit wanhoop stroomt als vloeistof uit een vat, die over zijn medemensen uitgestort wordt. Stilzwijgen overheerst; hij ligt hele dagen op de bank en met zijn hand betast hij voortdurend zijn voorhoofd in een zinloos gebaar, als om zijn noodlot te bezweren...

We raakten in gesprek bij de halte van lijn zeven, hier vlak in de buurt. Twee witte, metalen zitjes dienen aldaar voor het comfort van de toekomstige passagiers en we hadden zij aan zij plaatsgenomen. Ik verzekerde mijn medepassagier dat hij maar niet op schoot moest komen zitten; de "Me-too-assoc...

We verpoosden op het terras achter het Woonzorgcentrum, gelardeerd met stalen, loodgrijs tuinmeubilair en de zon van augustus verwarmde en streelde onze fragiele lichamen. Een enkele wesp naderde de lichtpaarse, hoog opschietende bloemen die wellicht de naam "lavendel" dragen.... Mevrouw mijn v...

Hij zou gekomen zijn naar het terras van "De Carrousel"; daarvan had ik zeker kunnen zijn en hij zou in het gezelschap zijn van zijn Golden Retriever. Aan de telefoon had hij verklaard "dat ik niet aan hem voorbij zou kunnen zien" De vraag was bij mij gerezen of hij zo corpulent was. Ik zou het ...

Mijn flatje heeft al vele bezoekers gezien: de lerares in haar chique, elegante jurk, de heren die geïnteresseerd waren; mijn dierbare en enige, grijsharige zus. Op een ochtend meldde Lisanne zich in het trapportaal. Ze droeg een koddige, kleine vlecht, die aan het uiteinde omwikkeld was door ee...