Herfst 2004
Een landschap vol rotsen, wind en een onstuimige uitgestrekte oceaan. De herinneringen aan de recente reis naar Portugal zaten nog volop in de gedachten van Bjarne Gosse. Het Fort van Sagres, de eucalyptusbossen en de kurkeiken. De groene wijn en de visgerechten. Terug in Amsterdam schreef Bjarne zeventien gedichten over de vakantie in een sfeer van romantische euforie.
Na dagen van twijfel besloot hij drie gedichten op het internet te publiceren. Bjarne was lid geworden van schrijverssite “Het Blijvertje”. Een populaire website waar mensen die de Nederlandse taal machtig waren, gedichten en verhalen op het internet publiceerden.
De gedichten van Bjarne kregen enthousiaste reacties.
Ondertussen bleek het in Utrecht niet goed te gaan met de gezondheid van Berend. Hij had een geheimzinnige ziekte onder de leden. Vermoeidheid, duizeligheid, hoofdpijn. De dokters konden geen oorzaak vinden.
In Amsterdam was Violette met een nieuwe roman bezig. Het was een vervolg van het boek over de
talenstudent uit Kazachstan. Ze had Bjarne zover gekregen om haar schrijfwerk als probeerlezer
te lezen, en van commentaar te voorzien. Bjarne vroeg zich af of Violette haar verhalen niet op
“Het Blijvertje” kon publiceren. Daar kwamen mensen met veel meer verstand van het schrijven van verhalen. Bjarne had er nog niet zoveel kaas van gegeten.
Er waren twee dichters die met kop en schouders boven de rest uitstaken, wat taalvaardigheid en inhoudelijk besef betreft. De ene, haar naam was Manuela Louisse, schreef over niets anders dan de dood en de vergankelijkheid van het leven. Ieder gedicht was een opeenhoping van verdrietige metaforen, aan elkaar gebonden door een gemeenschappelijk thema. Het waren gestileerde gedichten, maar ze wisten de vele lezers te raken, door de diepe emoties die in het verdriet lagen verborgen.
De andere dichter, haar naam was Benita Angelica, schreef niets anders dan boosaardige gedichten over haar ex-man, de vader van haar twee kinderen. Ze haalde haar metaforen uit de Middeleeuwen en uit de binnenstad van New York. Er zat een bepaalde vaart in haar gedichten, waardoor ze niet was te stuiten. De lezers van “Het Blijvertje” droegen haar op handen.
Bjarne mocht zich op de belangstelling van beide dames verheugen. Zijn keurig onderhouden reisgedichtjes hadden voor enige ontroering gezorgd en dat gaf hem een warm gevoel van binnen.
De laatste tijd kwam hij niet vaak meer op het gezamenlijke atelier van het Troebel Water Collectief. Hij schilderde liever thuis waar hij de muze beter kon onderhouden. En hij begon met vaker gedichten publiceren op “Het Blijvertje.”
Benita Angelica had hem op het hart gezworen dat hij talent had en Manuela Louisse had gevraagd wanneer zijn eerste bundel uitkwam.
Geplaatst in de categorie: individu
herinneringen
160
Geef je reactie op deze inzending: