Voorjaar 1993
Plotseling kwam Trudy Mol weer in beeld in het levensverhaal van Bjarne. Nadat ze uitvoerige essays over sadomasochisme en de rusteloze consument had geschreven was ze politicologie gaan studeren. Daarnaast was ze vrijwilliger in de studentenbioscoop Kriterion in Amsterdam Oost. Er werden daar tentoonstellingen georganiseerd met het werk van kunstenaars. Trudy was op de gedachten gekomen om Bjarne daar eens voor te vragen.
Terwijl Astrid op de kunstacademie was aangenomen en de eerste lessen was gaan volgen, zocht Bjarne wat werken uit om aan Trudy en iemand van de kunstcommissie van Kriterion te laten zien.
Het bezoek vond plaats bij Bjarne thuis. Er werd besproken wat de voorwaarden waren. Bij verkoop moest Bjarne tien procent afdragen aan de commissie. Het was een verwarrend bezoek voor Bjarne, maar uiteindelijk kwam de tentoonstelling er in de ontvangstzaal van Kriterion. Trudy deed een tevergeefse poging om Bjarne te versieren. Een lang verhaal over een student die het langste gedicht aller tijden geschreven zou hebben deed Trudy de das om. Bjarne moest tijd maken voor belangrijkere zaken.
Astrid wenste Bjarne veel succes, ze was druk bezig op de academie. Het werd een leuke tentoonstelling. Emma Petronella kwam er speciaal voor naar Amsterdam en in haar enthousiasme kocht ze twee werken. “Het oorlogsportret”, een werk op linnenpapier dat Bjarne maakte naar aanleiding van oorlogsbeelden op de televisie. En “Dreams to remember” een erotisch werk vernoemd naar een lied van de legendarische soulzanger Otis Redding.
Natuurlijk wilde Emma Petronella maar voor een van de werken betalen. Na overleg kwamen ze tot een tussenoplossing. Ze kreeg het tweede werk voor de helft van de prijs. Bjarne bracht het commissiegeld naar Trudy Mol, die ook nog het een en ander in natura verlangde. Bjarne was tijdens de tentoonstelling zijn stoere fiets kwijtgeraakt. Enige troost kon de affaire niet brengen.
Bij Trudy Mol raakte Bjarne altijd iets kwijt. Een jas, een fiets, een overhemd, een portie zaad, zijn huissleutels.
Het zou een mooie zomer gaan worden, nu hij een goede tentoonstelling van zijn werk had gehad. Emma Petronella had zelf vervoer geregeld voor het ophalen van de werken. Het oorlogsportret werd onmiddellijk naar een lijstenmakerij gebracht. Dreams to remember mocht in dezelfde lijst blijven hangen.
Berend wist een tweedehandsfiets voor Bjarne te vinden bij een fietsenwinkel in Utrecht. Bjarne kwam een man van zijn leeftijd tegen in het uitgaansleven in Amsterdam. Bjarne bracht hem op de bagagedrager naar zijn woning in de Staatsliedenbuurt. Het bleek een volslagen idioot te zijn, die niets anders deed dan zichzelf in de voet schieten en steeds zijn eigen glazen in te gooien. Het was een authentieke woning met leuke details uit vervlogen tijden, maar het stonk er naar ongewassen servies en vergeten vruchten uit het zuiden.
Het was geen medelijden, daarvoor was Bjarne zelf teveel door het noodlot aangeraakt, nee, het was medemenselijkheid van Bjarne, dat hij deze Ronald een deel van zijn eigen beperkte servies cadeau wilde doen. Onbreekbaar glas, Bjarne vond het een geweldig idee. Maar Ronald sloeg zijn aanbod af en Bjarne kon zijn onbreekbare borden weer mee naar huis nemen.
Uiteindelijk was het beste idee dat in Bjarne opkwam om Astrid eens uit te nodigen voor een etentje bij hem thuis. Ze hadden elkaar al een tijdje niet gezien en het werd tijd om eens goed bij te praten. Een week later stond er een bord dampende spaghetti met tomatensaus te wachten op Astrid.
Geplaatst in de categorie: individu