Alle inzendingen over literatuur

(voor Jotie T'Hooft) Kijk, hij was het spoor behoorlijk bijster, een Keltische bard in een verdwaalde eeuw en in zijn ogen verscheen een akelige bodylifter van voor zijn vader, alsof er geen kosmische wet bestond die dat bestreed. Hoor, de droefenis van duizenden, wat heet, miljoenen glipten via zijn doorzeefde aura naar binnen. Hij verweerde zich…

(voor Anne Feddema) Grutte Pier zwaaide als een razende met zijn zwaard door de grauwe luchten, vechtersbaas Anne hanteert zijn kolderieke megafoon op dezelfde wijze, dezelfde Friese aanvalskracht giert door zijn wijdse aderen, rioolbuizen waar de berenburg als zeewater doorheen stroomt. Overstelpt door miljoenen indrukken kneedt hij de taaie woorden…

(voor Martin Ros) Wat was hij moe van de a-literaire wereld en tevens van zijn held Chateaubriand, al had hij dat niet door, het zinloze geharrewar, de draaikolken die men in stand houdt. De ongeschoren mankepoot liep als een geroutineerde parvenu naar het primitieve spreekgestoelte. Door allen behoorlijk gevreesd en met een blik als van Reinaert…

(voor Hugo Claus) Je tuurde als een doorleefd strateeg over de velden van chaos en verwarring. De bloeiende slingerplanten in je weelderige sprookjesstallen rond je fluweelzachte droomkoetsen, jij stiekemerd, daar had je de geheime fluisterbloemen verstopt. Bij jouw grote schrijfhoofd kreeg ik een prettig visioen van tientallen zwangere vrouwen.…

(voor Oek de Jong) Pienter als een oude Egyptische magiër wijst zijn verlengde hoofd als een vurige runenpijl de hoogte in. Zijn Gurdjieff-achtige ogen blinken als hypnotiserende magneten. Het vernuftige, uitgesmeerde brein heeft iets van een strakke eenpersoonskano tijdens riskant stormweer. Dit uilenkasteel is al jaren onbetreden en ook ontoegankelijk…

Veel Duitsers hebben vroeger het boek gegeten maar zijn zwart blijven denken. De zon leest weer op de vrije markt. Aanbidders schrijven hun ogen in een ander blauw boek. Ook daarin zullen kritische brillen moeten. Er is op dit moment te veel bruingoed.…

(voor Boudewijn Maria Ignatius Büch) Hij was ongrijpbaar als een behendige tovenaar, die bellen blies, die bellen was. Hij verbrandde zichzelf (de dolgedraaide watermolens in zijn zelfverkozen reservaat van zelfverachting) ten overstaan van een dom-lachende meute. Arme heilige, in een tijd die offers niet verdroeg. Diep verscholen in zijn ogen (…

(voor Cees Nooteboom) Het is die intense blik, die mengeling van helderheid en argwaan, dat eenzame turen in de verte, zingend hoofd als een ballon in het nachtelijk azuur. De reusachtige bergkristal schiet als de eenhoornpijl dwars door je hoofd naar voren. Achter zijn kleermakersgelaat, zijn milde schoolmeestersschedel, de rijke bronnen van schittering…

Ik ken Duitsers die een hekel aan kleurlingen hebben, maar dagen in de zon liggen om nog bruiner te worden dan ze al zijn.…

'En van waaruit moet het nu verder?' J. B. Dichten zonder te denken te zien mat u af krijs jubel voor het ochtend wordt doodnormaal vlinderslag langzaam breeduit leren liefhebben zinderen in kwabben die niet denken niet denken zachte kleurenfontein in het grenzelooszwarte kille onbestaanbare dwergpapegaaien of origami-vogels ja dansende woorden…

Waar het land breder wordt en de geest meer helder, ruimer en los (niet van allen, o blinder nee! ontvlucht die burgerlijke terreur! en toch, genoeg onschuld blijft er over), daar zag hij het levenslicht, in een uitvalsbasis naar de eilanden en verre, onbekende zeeën, zoals het avonturiers betaamt en dan met name in de geest. Er waaien heel wat…

(voor Gerrit Komrij) Hoe kan iemand zo vlijmscherp van tong voor de rest zo zacht als boter zijn, die bij de minste aanraking ineenduikt als een angstvallige onderwaterpoliep op de bodem van een donkere oceaan of zoals de tedere voelsprieten van permanente naaktslakken nog steeds in hun wakkere mechanisme geloven. Toen ik onverwachts omkeek zag…

(voor Anna Enquist) Haar blanke, meisjesachtige pianovingers met schone zacht-rose nagels (keurig afgerond) lagen als reusachtige rupsen loom op het schilderlandschap van haar verzamelde dichtwerk, met zo ongeveer het aura van een bloeiende treurwilg bij maanlicht. Ik vermoed dat er tijdens de arbeid in deze vingers dezelfde ontspannenheid bestaat…

(voor Jotie T'Hooft) Niet ook nog de angsten van bange anderen en al die bizarre valstrikken op het eiland Kundalinië, maar de vlugge benen van de tedere eenhoorn raakten schrikbarend gewond. Het troebele van je zwartomlijste ogen, als treurige goudvissen bij een Chinees restaurant, dof als de geheimzinnige schemer van Avalon. Niet 'als', maar…

(voor Jean-Paul Franssens) De in Bacchus-achtige overdaad zwelgende Neptunus moet zich behoorlijk vergist hebben in zijn dromerige territorium, vol wulpse schoonheden, goddelijk-strak in het vlees, dartelend in het immense vertroetelbassin, tuurde hij als een halfgare wijsgeer met een versleten, doordringende ziel-tot-ziel-blik langs de volgestouwde…

Het was de periode dat ik geloofde in verhalen. In die tijd verslond ik boeken en dagelijks twee kranten. Ik was een gelovige van verhalen. De vraag of God bestond, liet ik achter mij. Die vraag interesseerde mij niet. Niet meer moet ik zeggen daar God de minste van mijn zorgen was. God was dood. God is dood. En blijft dood. Iemand die nooit heeft…

(voor Anton van Wilderode) Meer dan van jouw vloeiende naam heb ik niet onthouden, de zuiverende werking van een gedegen achtergronddiscipel, die alle eer weet door te sluizen naar zijn roomse God. Hij blies een deel van Gods adem door de kieren en gaten van een bouwvallige woordentoren. Hij kende een vrede die woordkunst oversteeg, de ziel niet…

Terwijl ik ’s ochtends naar mijn werk fietste, zag ik her en der al wat dozen. Ze stonden voor dezelfde huizen waar op dinsdagochtend de afvalcontainers al voor dag en dauw worden neergezet. Hoe doen die mensen dat toch, dacht ik, zo vroeg op gang komen? (Ik wou dat ik het kon, ochtendmens zijn. En tegelijkertijd avondmens. Ieder vrij uur dat je verliest…

(voor Lulu Wang) Ongrijpbaar zwemt zij sierlijk door het blauwe water (blauw van de kleurstoffen), alsof heel China in haar eenzame genen is samengeperst en zij niet van wijken weet. Zij veinst ongenaakbaarheid als een schild tegen haar fragiliteit. Intuïtief kent zij de krachtige werking van positieve energieën vermengd met charmante droommagie…

Elk hypocriet systeem kan gevestigde kunstenaars vernietigen door pubertjes te laten dichten……

(voor Sylvia Plath) Je was als een wuivende kastanjeboom, je haren als bruine herfstbladeren en je ijspegelscherpe gedichten waren de glanzende kastanjes, die wij als hebberige lezers met de takken van de grond uit de boom wilden gooien, terwijl ze toch op den duur vanzelf wel vielen. De kastanjes vielen op de harde grond en zij spatten uiteen,…

(voor Edward Morgan Forster) De hele ochtend schreef je aan een roman, terwijl buiten het echte leven voorbij ging, maar binnen vond je het behaaglijk, waar je moeder even stoorde voor het brengen van een kopje thee, met de twee biscuitjes op het gebloemde Wedgwood-schoteltje. De tergend langzame aai over je piekerende bol zette je aan tot nog meer…

(voor Guillaume Apollinaire) Zijn virtuoze bronnen zaten niet aanwijsbaar onder zijn gekwetste schedeldak, maar de mysterieuze kosmos balde in hem samen, de goden en godinnen waren zijn beste vrienden, dweepten zelfs met zijn artistieke begaafdheid, ook al hadden ze die zelf met veel moeite ontworpen. Dat deze dichterlijke reus geveld werd door…

Dimitri Verhulst heeft de Libris Literatuurprijs 2009 gewonnen. Ik vraag me af waarom Herman Brusselmans bijna nooit voor prijzen genomineerd wordt, want hij is al jarenlang het opperhoofd van de Nederlandstalige literatuur. Wie de grootste schrijver is valt moeilijk te zeggen, maar Brusselmans is in mijn ogen wel de boeiendste en amusantste.…

(voor Georg Trakl (1887 - 1914)) In de mist van woorden zocht hij naar een woord van helderheid, dat hem kon redden van de ondergang, de hel in zijn hart, doorboord met gifpijlen, brandende speren, priemen van hout. Wie zo zichzelf een pad moest banen, verloor zijn lach al gauw. Zijn angsten triomfeerden in een jeugd verstoft door oude schaduwen…

(voor Jan-Jacob Slauerhoff) In het chique hart van een nobele stad staat een teder object tussen het moderne interieur. Het oude plafond, gecamoufleerd door goedkope platen, bewaart de jeugdige gedachten van een Friese kameraad, antieke overpeinzingen boven het platvloerse marktgewoel aan de Voorstreek. De eenzame ziel was ervan overtuigd dat hij…

Minderwaardige zaken vullen snel dikke boeken.…

Nu we bijna bij de laatste hoofdstukken zijn aangeland, valt het zwaar om dit boek uit te lezen. Niet alleen door de aangrijpend beschreven lotgevallen van de Joodse familie Meijer die zich ontwikkelen naar de bekende en afgrijselijke apotheose, maar ook doordat het een verdrietig afscheid zal worden van de hoofdpersonen die we meer dan 600 bladzijden…

(voor Gerard de Nerval) Misschien had iemand op tijd het knellende touw kunnen lossnijden, zijn walgelijke wanhoop vertroosten, zijn onuitroeibare somberheid verlichten. Maar hij was er de man niet naar om een escape in te lassen, daar was hij te clever voor, te zeer geraakt, te diep verzonken in de spookmoerassen van de verstikkende waanzin.…

Een van mijn eerste herinneringen is de smaak van gedroogde appeltjes. Op een dag zei mijn vader ineens: ‘en nu allemaal onder de tafel.’ Daar zaten we dan. Met ons zessen opgepropt onder een weliswaar uitschuifbare, maar voor dat doel veel te krappe eettafel. Dat herhaalde zich een paar keer - ik weet nog goed dat ik een keer klem zat met de stinksok…