Paarden in galop

'You are not what you look like'. Jamie McKendrick.

We waren allen op vitale punten, met kostbaarheden volgestouwd, gebroken in onze bovenkamers. We dachten dat alles verloren was, maar in onze bollen groeide de Hemel die Jezus bedoelde. De schadelijke erfenissen gaven we zoveel kopstoten, dat ze op tilt sloegen. In onze armen sliepen de steekgrage, maar minzame wespenkoninginnen en ik zag huiveringwekkende fakkeloptochten van prevelende monniken met bloedende ogen in de diepten van mijn kwakende buik. Geheime riten doorboorden mijn schrale erfgrond, men haalde mij leeg om mij opnieuw te vullen met het witte voedsel van glijdende heiligen en bruisende engelen. Het werd tijd om kameraden te groeten, om de verweerde handen ineen te slaan, om onze gammele forten te verlaten, het wereldwijde groen te betreden.

Ik weet het wel, vaak is het praten tegen dovemansoren en de karakterloze bouwsels schamen zich niet voor een handjevol gedrogeerde cowboys, slappe was, maar desondanks uit de stallen van Christus en nooit, nooit te beroerd om zichzelf op te offeren.
Nee, dan die talloze farizeeërs en schriftgeleerden die onbewust en hautain het anti-goddelijke dienen en de meute zand of zelfs zoutzuur in de ogen strooien. Gelukkig kunnen we die voor het leeuwendeel aan God Zelf overlaten. De trotse vlaggendrager is nog steeds verliefd op de wervelstormen van stille wonderen en gebroken visioenen. Onze paarden steigeren nooit voor de sier, halen hun neuzen op voor lintjes en prijzen in hun ruige manen. Wij beuken als wrakhout tegen de rotsen van de tijd, toverstaven, meer zeg ik niet.

Of neem de zelfbevrijding van Charles Bukowski, een typisch voorbeeld, alleen de geur van een ruwe vrouw of de werking van een geleegde fles rum, temde tijdelijk dit wilde paard met versplinterde ogen, die schreef met de dood op de hielen. Hij werd gemarteld en geboeid, een psychisch vermoord kind op de bodem van zijn ziel, maar als een ware boeienkoning schreef hij de kwellingen van zich af, tenminste, zover zijn krachten nog reikten, want zijn ingewanden werden weggevreten door een monster dat niet te bezweren viel. Hij werd een gabber van Dionysus, natuurlijk sleepte hij hem door een hel, maar hoe mooi zijn verlokkingen ook zijn, het blijft een valse vriend, die leven neemt in ruil voor begoocheling.
Als een tweelingbroer van Silenos, greep hij naar de vondsten in vuilnisbakken, maakte hij prinsessen van straathoeren, bouwde hij paleizen voor roekeloze junks, in een taal die er niet om loog. Stervend in het harnas van een bohemien pur sang groette hij de wereld met een hartverscheurende dronkemanslach. Maar voor wie goed kijkt, is de triomf geheel aan zijn kant, de fata morgana's voorbij, werd een vrolijk, onaantastbaar kind zichtbaar, bevrijd, zij het op de drempel van zijn dood, maar wat is de dood anders dan gewoon een laatste poort van binnen naar buiten.

Paarden in galop Buk Bukowski Charles

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 234