Bij een minnares in de biechtstoel (2)

Maar vergeet niet dat ik meer dan genoeg gestraft ben voor mijn onzuivere daden, dat Magere Hein al lelijke striemen maakte op mijn door sperma kleverig geworden onderlichaam. De schaarse beelden die ik van jou heb opgevangen en ingezogen als een heilzaam elixer, waren zeker al teveel om mij gierend gek van geilheid te maken. Dat ik waarschijnlijk een onbeduidend broedertje voor jou was, maakte mijn leed nog snijdender. Als je me naar de kippen zag kijken of naar jullie verzameling buitengewone vogels, dan dacht je vast dat ik verliefd was op een van die kwetterende vleugellam geslagen tweevoeters. Terwijl je langs mijn zwarte pij liep, dacht je misschien dat ik de rozenkrans zat te bidden, terwijl ik eerlijk gezegd stijf van geilheid me nauwelijks kon bewegen, laat staan een zinvol woord tot jou richten. Wat had ik je graag aangesproken, maar ik keurde de hardheid onder mijn zwarte habijt niet goed en dus zweeg ik, zoals dat bij vrome monniken verwacht werd. Verzoekingen, ik kreeg ze bijna iedere stap die ik vooruit deed, zelfs de rustig grazende koeien werden bevallige vrouwen voor mij en vaak wilde ik over het prikkeldraad springen om een van die beesten eens flink vol te spuiten met mijn nederig opgespaarde zaad. Mijn zondebesef groeide met de seconde en ik moest een krankzinnigheid onderdrukken, die ik niemand toewens. Mijn gereformeerde achtergrond had mij al grof verminkt wat zondebesef betreft, sex gebeurde in het geniep en werd in het openbaar alom verzwegen. Nergens zie je zoveel verknepen koppen dan in het calvinistische milieu. Mijn vader was een homofiele dominee, die barstte van de jaloezie naar anderen, die hun natuurlijke behoeften wel vrijelijk durfden te uiten. Hij was een hypocriete valsaard, een gevaarlijke gek, nazistisch-sadistisch, die mij het leven danig zuur en bitter maakte. Mijn vroege alcoholisme heeft daar niet tegen geholpen. Mijn drugsgebruik evenmin. Ik heb niets van hem geleerd, behalve dan waar het verdringen van de eigen sexualiteit toe kan leiden, tot werkelijk monstrueuze aktiviteiten. Mijn angst voor lesbische vrouwen komt voort uit mijn angst voor mijn vader, die zijn psychotische maskerade wilde volhouden tot zijn doodkist, terwijl een astroloog hem vertelde dat het een groot wonder is dat hij niet in een gekkenhuis zit. Er liggen explosies in mijn jeugd, die grote delen van mijn geest hebben weggeslagen, soms letterlijk, zoals die keer aan de eettafel, toen mijn pa me met zijn smeermes ( de tirannieke smeerlap! ) tegen mijn rechterslaap geslagen heeft. Dat was voor mij hét moment dat ik doorkreeg dat hij voor mij levensbedreigend was en wel letterlijk. Toen besloot ik acuut te zwijgen, daar ergens en vast nog veel eerder besloot ik tot een silentium, louter om te overleven. Ik niet alleen, maar ook mijn beide broers, wij waren altijd teveel voor hem, de oppervlakkige kloostergeest had hij me wel aangeleerd, maar de diepten van de ziel, daar had hij duidelijk geen kaas van gegeten. Genoeg over mijn beschamende historie, ik had er niet over moeten beginnen, het maakt me kotsmisselijk en iedere keer wanneer ik deze walgelijke materie aanboor, ligt er een uiterst gevaarlijke terugval op de loer. Het heeft ook geen zin meer, dit eindeloze gejeremieer over een inderdaad zwaar beschadigde kindertijd. Het is zinloos om nog langer onder de pleisters te kijken, de tijd zal het mogelijkerwijze helen of ten minste dicht houden als een solide beerputdeksel. Ik zeg het alleen, mijn lieve engel, om te begrijpen hoe vlak en doods mijn afkomst was en hoe droevig mijn bestaan destijds, wat een veilige bedding had moeten zijn, was tot mijn grote ellende een voortdurend hangen aan de levensgevaarlijke klippen. Vanuit die dubbeldikke, gereformeerde doemwereld sprong ik het bevrijdende klooster in, maar ik kon niet weten dat die sprong slechts een moedige aanloop was tot meer en meer stappen van bevrijding. De grootste bevrijding schonk jij me en zonder deze brief had je dit pas na je dood ontdekt, zoals wij allen na onze dood alle antwoorden deelachtig worden. God heeft het allemaal zo fijn geregeld. Er is een klein zwembadje in de kloostertuin, enigszins door bomen verstopt. Ik ken de egelfamilie die daar in de buurt woont, misschien wonen zij er nog, geef ze dan mijn vriendelijke groeten, want ik hou erg veel van hen en zij hebben mij vaak getroost in mijn meest eenzame momenten. Na het werken in de tuin ging ik op warme dagen vaak nog een duik nemen in dit frisse water met her en der wat verdwaalde kikvorsen. Op die manier heb ik het zwemmen van de kikkers geleerd. Kijk, Floris de Eerste, graaf van Nederland, ligt er ook begraven, toch geen celibataire figuur, zoals de verderop begraven monniken. Ik stond vaak even eerbiedig stil bij onze Floris. Wieweet heeft zijn ziel mij wel geïnspireerd. Hebben de Belgen hem niet onthoofd? Kreeg ik daarom altijd nekpijn tijdens het koorgebed en was het daarom dat mijn marionettenhoofd knakkend naar rechts week zonder te verroeren? Had Floris bezit genomen van mijn ziel? Was jij, mijn diepbeminde oogappel, ooit in een vorig leven de onbereikbare vrouw van Floris? Ben ik de speelbal geweest van zijn begeerte? Dit zou te miraculeus voor woorden zijn en ik wens ook niet voor mijn verantwoordelijkheid weg te lopen, maar het begrip reïncarnatie kent vele gedaanten en zielsverhuizingen komen op alle niveaus en in alle maten voor. Ik was destijds een gemakkelijke prooi, want ik leefde volkomen onbewust en ik kon de dromen van mijzelf en anderen niet onderscheiden, noch de gedachten en gevoelens. Mijn ego had nog geen enkele vorm aangenomen, wat een voordeel had, de regel van 'de eigen wil inleveren' ging bij mij vrij moeiteloos, maar vergis je niet, achter de schermen was ik een slimme deugniet, die zocht wat hij zelf wilde, hoe miniem ook. Het kokende bloed kruipt...vooral ten tijde dat de vleermuizen tot leven komen. Of wanneer ik bezweet uit de kaarsenfabriek vandaan kwam, dan rende ik als een jonge hond, bijna struikelend over mijn te grote sandalen.

Bij een minnares in

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 206