Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Het laatste goud van vervallen sterren

Vertaalde poëzie van Georg Trakl.
De poëzie van de oostenrijkse dichter (1887 - 1914) is beklemmend, angstaanjagend en zelfs griezelig. Een ideale leerling van E. A. Poe.

Voor beginnende poëzielezers raad ik het af om Trakl in te duiken, er zou zich wel eens een blijvende walging van poëzie kunnen ontwikkelen, er kan schimmel en rotting in de hersenen ontstaan. Maar dit is mijn visie over het gevolg in het meest ongunstige geval.
Het is aannemelijker dat u (al dan niet beginnend) lezer voorgoed verslaafd raakt aan de betoverende klanken van de hoog geniale woordtovenaar Trakl. Triktrakl. Overigens een botte naam, afstompend, een nieuwe ziekte of zoiets? Wel behoorlijk typerend gezien de tragische en mensonterende levenswandel/ levens-gesleep-over-de-pijnlijk-harde-ijsgrond van deze manisch-depressieve dichter.
Een incestueuze verhouding met zijn zuster ligt ten grondslag aan zijn gedichten, maar zeker ook de grote hoeveelheden drugs, die hij tot zich nam. Maar deze persoonlijke gegevens zijn misschien aanleidingen geweest, nooit het ware geheim van zijn inspiratie. Hij was een paria, net als zijn geestelijke voorbeeld, Arthur Rimbaud!

De helden met een verliezersmentaliteit, de werkelijk getraumatiseerden, de gebroken hysterici in hun onbegrepen leed. Trakl wist zich ongewild verdreven uit de ongereptheid, zijn hemelse kindertijd, een losgeraakte ijsschots op drift. In zijn goddeloze duisternis verviel hij tot kortzichtigheid, geestelijke blindheid. De wanhopige zonderling verhief zijn krankzinnige zwaarmoedigheid tot kunst, noordpoolkunst, maar niet enkel te waarderen door ijsberende ijsberen of somber mijmerende pinguïns.

Neem de twee prozagedichten in dit terecht blauwe boek, het zijn krachttoeren van het allerhoogste niveau, mijn maag draait neurotisch en hevig gechoqueerd rond tijdens het lezen van deze Rimbaudiaanse tornadotaal. Hij barst van de slachtoffertragiek, wat echter wel zijn volstrekt uitzichtloze isolement aangeeft. Het is de naakte mens in een totale staat van verlatenheid en onmacht, geen God en geen mens, die zijn verscheurde hart kan helen of zelfs maar aanraken, pleisters toewerpen. Het is zijn bittere besef van leegte (westers) en niet het heilzame besef van leegte (oosters). Pure droefenis en troosteloosheid.
Zijn treurwilgarm schreef
'Een schaduw ben ik, ver van donkere dorpen.
Gods zwijgen dronk ik uit de bron in het bos'
en later liet een overdosis cocaïne 'Gods zwijgen' ophouden.

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 december 2009


Geplaatst in de categorie: literatuur

1.7 met 3 stemmen 344



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)