Alle inzendingen over eenzaamheid

Aan het einde van een doodlopende weg huurde ik lang geleden een kamer met een gedeelde keuken, douche en toilet. Er waren destijds nog drie huurders; een verpleegster, een militair en een jongedame, die vrijwilligerswerk bij het Dolfinarium deed. Het huurcomplex stond tussen een benzinestation en een bowlingcentrum in. Aan de overkant zat een kanovereniging…

De droom sublimeert mijn gevoelens, geen woorden voor. Immer weer verlies ik mezelf in slaap gewiegd, de waarheid liegt.…

Van de Spaarnwoudelaan in de Tilburgse wijk "De Reeshof" maakt men zich wellicht een hemelse, paradijselijke voorstelling, doch geheel ten onrechte. Als men niet neerslachtig zou zijn, of zelfmoordneigingen zou hebben zou men dit hier gegarandeerd wel worden of de genoemde neigingen hier oplopen; de bruine, betonnen woonblokken ademen een sfeer van…

In Tilburg zuid strekken zich sinds jaar en dag eenvormige straten uit, die ik doorkruis om bij het zaaltje te komen waar de bijeenkomst zal plaatsvinden. Sommige panden zijn dichtgetimmerd alsof het leven eruit is verbannen, alsof ze geblindeerd zijn als een gepleisterd graf en nooit meer een levendige familie binnen hun muren zullen huisvesten. De…

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus en de envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en haar vriendin en van hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand…

Ze was gekomen met een rollator. Hssr grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig, hanteerde mevrouw het penseel. "Goed zo!", "Goed zo!" luidde het…

De ondergaande zon gaf weer een prachtige gloed aan akkers en weiden. De boerenknecht zat knus achter zijn raam, het kromme pijpje tussen zijn lippen. Wat liet de rook hem nu zien? Hij zweefde over de zee, over het eiland van de vorige avond. Achter de palmen viel nu heel wat te ontdekken! Op de heuvels waren grote akkers met allerlei graangewassen…

Deze man had heel zijn leven op de akkers en in de stallen gewerkt. Nu was hij al ouder dan tachtig jaar. Maar die boerenknecht had nooit meer van de wereld gezien dan zijn dorpje, en de weilanden en bossen daaromheen. In zijn jonge jaren was hij eens op die zachtglooiende heuvel in de verte geweest. Vanaf het hoogste punt zag je vaag een stad aan…

Op onze reis naar Baarle-Nassau met als bestemming een pannenkoekenrestaurant, trof ik zeer aimabele, zij het al te spraakzame Tilburgse medepassagiers. Het was een dag in de vroege zomer en frisgroen geboomte omzoomde de wegen en overhuifde ze met een schitterende natuurlijke ereboog. Een dikke, welgedane heer naast mij neuriede vergenoegd en haast…

Het zijn de bescheiden aardse geneugtes die mijn geest dagelijks verruimen, laten stijgen tot ongekende hoogtes en van een allesomvattende dosis hemels genot voorzien.…

Je wordt ouder en dan is niets meer hetzelfde als dat wat je gewend bent. Niemand begrijpt jouw woorden meer, ze zijn achterhaald. Ik ben dus antiek aan het worden. Dankbaar ben ik voor de liefde van mijn zonen, die mij nog steeds lijken te begrijpen. Maar het wordt wel stil om mij heen. Ik heb een schat van een kat, die ik als een kind behandel…

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat tegenover die van mij als een elegante langbenige gazelle, een witte legging om de slanke benen; mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw. Ik stel me zo voor dat ze 's-middags in haar woonkamer voor het televisietoestel plaatsneemt en de beeldschone acteurs en actrices…

Dat de romancier Nanne Tepper op zijn vijftigste een einde aan zijn zware leven maakte, blijft toch eeuwig zonde. Hij heeft zichzelf opgehangen, nadat hij stopte met zijn antidepressiva (o.a. Prozac). Dat het hoogst gevaarlijk kan zijn om acuut te stoppen met antidepressiva moet hem bekend zijn geweest. Hij tartte wel vaker het noodlot en hij flirtte…

Hoe krijg je het ook voor elkaar...nou val je niet zomaar af, het is de manier waarop zeg, dan gaat het over dikke pech; dat ligt nooit aan de wijn en behalve eten is er nauwelijks beweging in te krijgen, naar mijn mening. Evenzo ben je van alles of niets, wat men al heeft. Ziek, zwak en misselijk op maandag, last ven een kat of kan ik soms helemaal…

Ellen van den Roofd heet ze. Ze is nu 48 jaar. Ruim tien jaar woont ze nu op zichzelf, nog steeds in hetzelfde flatje in de binnenstad van Almelo. Na het overlijden van moeder was het ouderlijk huis aan de Groot Hertoginnelaan verkocht. Met veel pijn en met hulp van haar getrouwde zussen Jolanda en Martine had ze de gedwongen overstap gemaakt.…

In de supermarkt viel het mij herhaaldelijk op, dat een vrouw van middelbare leeftijd mij altijd heel vriendelijk aankeek. Ze was slank en tamelijk lang en had een grijs kapsel, maar op een andere dag stond ik bij de bakker en voelde ik, dat iemand op mijn schouder tikte. Ik keek om en zag haar, maar nu geblondeerd. Ze zei: ''Ik moet u wat vertellen…

De "Ontmoetingsruimte" van het Psychiatrisch Ziekenhuis is min of meer opgeknapt; er staan nieuwe grijze stoelen rond de tafels die zijn bedekt met plastic kleden als in een ouderwetse, gezellige keuken, iets à la Bromsnor en Saartje, maar Bromsnor en Saartje zijn hier ver te zoeken en zijn personen uit een lang vergeten, verre, vreemde wereld, die…

Eenvoud, een prachtig plaatje, vang dat maar eens in woorden.…

In Rotterdam heeft een vrouw tien jaar dood in huis gelegen. Twee agenten moesten dit aanschouwen. Ik vind dit verschrikkelijk en toont aan, dat mensen meer bezig zijn met zichzelf dan met anderen. Ik maak het zelf mee. Vriendelijk groet ik de buren en het zijn allemaal jongeren, maar niemand vraagt hoe het met je gaat, terwijl ze zien, dat je meer…

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag" en hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde..... Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en ook om haar stilzwijgende leringen en lessen om het leed…

Je dobbert in warm water, stemmen klinken donker en handen glijden over de buik die leven bevat. De toestand is vredig, niemand belaagt je. Maar dan knap je uit je vel, een ei moet gelegd worden en je perst jezelf schreeuwend uit de pisbuis die je later mama gaat noemen. Ontsloten is de weg die je moet gaan, het begint zuigend aan de borst die warmaderend…

Gisteravond, na zwaar tafelen, met als gevolg brakke gedachten, maakte ik mijzelf van alles wijs, vanaf een zelfbedachte wolk, hoog zwevend in strak blauwe oneindigheden, ver boven poëtisch of spiritueel gekakel over diepe gevoelens, onmetelijke gedachten, peilloze afgronden, verheven wijsheden, en mijn eigen onbegrijpelijke plaats in dit chaotische…

Rumbonen waren mevrouws favoriete lekkernij, dat wist ik al wel....Ze vroeg me ze te halen voor haar bij "Jamin"; ze waren verpakt in het doosje met de afbeelding erop van een sfeervol, zonnig, Jamaicaans tafereeltje; een diepblauwe zee met een zeilbootje erop, tropische palmen en op de voorgrond een ezeltje met zijn voerman en op de zijkant de tekst…

Oktober kan een somber, vochtig en treurig seizoen zijn. Nog omfloerst, nog droevig gestemd, nog omsponnen door een cocon van eenzaamheid, die haar in het voorbije weekend bruut had overvallen, die haar aangegaapt had als uit wijd open ogen zodat de muren op haar af waren gekomen, was ze even de stad ingegaan bij wijze van zinloze en doelloze tijdsbesteding…

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop: het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia. Ik wilde het haar, mijn beschermelinge, graag cadeau doen voor haar…

....onvermijdelijk is de tijd aangebroken waarin de verhuizing een feit, mijn route verlegd en het decor veranderd was. Nooit zou ik meer de muffe geur opsnuiven van de gangen van het "oude" Zorgcentrum en de langwerpige tafel in de grote zaal zien waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte over het zonlicht, dat haar jeugdjaren in het…

De dag is gekomen, het was een septemberdag, waarop mevrouw voor de eerste keer al op mijn komst wachtte, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in het zonnetje heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar…

......na deze bezigheid gingen we wel eens aan de wandel door de gangen van het tehuis. Daar lag in een verre uithoek een zaaltje dat voor de gelegenheid verduisterd was en waar dames en heren met grijze hoofden en geplaagd door de vele kwalen die door een gulle, maar misdadige, onbekende hand uitgedeeld worden op grenzeloos onrechtvaardige wijze, zich…

.....en zo waren de gangen en zalen van het Zorgcentrum "Zonnehof" dat haar naam niet in alle opzichten eer bewees, waar hier en daar aan de muur een verveloos, gedateerd en waardeloos schilderij hing, mij gaandeweg vertrouwd geworden en ook de l-vormige kamer van mevrouw, waar "Moriaantje" de wacht hield, de kamer met de chique fauteuils bij het…

.....bij een andere gelegenheid vroeg mevrouw om nachtjaponnen. Het sneeuwde op de dag waarop ik daar op uit ging en op de markt, voor een kraam, zag ik geschikte japonnen hangen. Ze waren lichtroze, blauw en groen van kleur, wapperden in een licht briesje en leken wel wat op vormeloze zomerjurken volgens een lang vervlogen mode. Maar het was waar mevrouw…