Alle inzendingen over emoties

De buurt, de wijk waar ik eens de glorie van jouw charisma en van onze liefde mocht meemaken, heeft al haar charme nu verloren. De aanblik van de miezerige, armetierige huisjes kan mij niet meer inspireren. Daar heb ik je gezocht; daar heb ik je gevonden in lang vervlogen tijd, maar de vergetelheid is ingetreden en een grauwsluier bedekt de eens glorieuze…

Twaalf uur, ik eet mijn boterhammen en net voor het nieuws zenden ze weer die ellendige beelden uit van vluchtelingenkampen en andere rampen en van mensen met ogen vol paniek in oorlogsgebied. Nog aangrijpender vind ik de beelden van die nog kleine kinderen die zijn verlaten en overgeleverd aan allerlei kwalijke zaken. Vreselijk allemaal, maar toch…

Afgelopen weken heb ik een beetje het feuilleton omtrent Rudi Lubbers gevolgd. Een voormalige bokser – keihard, zo hard dat hij de klappen van Muhammed Ali, toch de allerbeste bokser ooit, wist te weerstaan. Wat mij intrigeert aan de man is dat hij in wezen een gevoelig en trots mens is. In mijn geheugen staat hij ook nog een beetje te boek als een…

Vorige week had ik u een voorbeeld beloofd. Een voorbeeld van hoe je bij een contrastmoment (= gebeurtenis die je met ongenoegen vervult) van koers kunt veranderen door een ander perspectief in te nemen. Als dat lukt, gaat het pakket onbehagen dat met het contrastmoment verbonden was, aan je voorbij. (Voor de goede orde, ik ben nog steeds aan het…

In de afgelopen week heb ik een paar keer moeten sneeuwruimen: voor het pad naar de straat en voor de auto. En ik dacht aan de bewoners van de Alpengebieden. Voor die mensen is dat dagelijkse kost deze winter. Sneeuwval betekent een flinke inspanning. ‘s Avonds bij het weerbericht liet een foto genomen vanuit de lucht zien hoe mooi een landschap onder…

“De wereld is een spiegel.” Als je die zin in het Nederlands of Engels googelt, kom je uit op een verzameling sites en blogs die elk op eigen wijze uitlegt hoe dat precies zit. En dat is wel handig. Ik weet namelijk nog goed dat toen ik die gedachte dat de wereld de inhoud van je geest spiegelt voor het eerst tegenkwam, ik heel hard dacht: Hoezo een…

Mijn voorvaderen waren smeden: mijn beide opa's stonden boven het vuur en boven de dampen die hen dodelijke ziekten zouden bezorgen. Ik bewaar weinig voorwerpen uit mijn ouderlijk huis in mijn woning van oudere vrijgezellin; een klein, koperen asbakje met ronde, gewelfde randen vormt daarop een uitzondering en het is een laatste reminiscentie. En…

Ook in Tilburg treden orkesten van wereldfaam aan. In de zaal met het zuurstokroze plafond bezetten zij het podium. De dames van de Opstapbus moesten uitgebreid kletsen over wat er vandaag weer op het culinaire menu stond; de eenzaamheid had zich opgekropt in hun innerlijk en werd uitgerold als een feestelijke loper op een catwalk waarover mannequins…

We kwamen weer bijeen in het koele, kale lokaal terwijl buiten de nacht viel en de verlichte tekst op een laat vertrekkende bus in het oog viel voor een opmerkzame waarnemer. Je had me voor de ruïne van onze relatie gesteld, voor het ultieme echec, voor een zo ongelooflijk en onvoorstelbaar debacle dat nog slechts stompzinnige, stupide, stilzwijgende…

En verdorie daar zijn ze weer die spotjes met dierenleed, de ezeltjes met gebroken poten half slingerend en toch nog vrachten dragen tot ze erbij neervallen – dood. Die laatste tijgers die worden gestroopt. De laatste van de mannelijke neushoorns van een bepaald type is dood. Weer een diersoort verdwenen. Verdomme zeg ik maar weer eens in mezelf,…

Kortgeleden heb ik de Urker dag bezocht, dit is elk jaar de laatste zaterdag vòòr Pinksteren. Er zouden optredens zijn, volkskledij gedragen, kraampjes in de straten, was opgehangen, diverse Urkse lekkernijen, maar natuurlijk ten eerste vis. Het parkeren was vòòr het dorp in een stuk weiland, veel auto's. Het dorp binnenkomend zag ik rijen mensen…

Misschien hadden ze me altijd al voor een sukkel aangezien, voor een slappeling, zwakkeling, zombie, psychotica, neurotica of nog anders, maar het moet gezegd worden dat bij mijn laatste bezoek aan de mij sinds lange jaren zozeer vertrouwde bibliotheek stond ik inderdaad te wankelen en te beven op mijn benen. En aan een jeugdige schoonheid achter een…

Mijn trouwe en jarenlange vriendin stelde mij de machine ter hand; de ongelooflijk verfijnde en ingenieuze laptop met de vele functies die mij zelfs op wonderbaarlijke maar onbegrijpelijke wijze met Afrika verbindt, die een troost betekent in mijn eenzaamheid en die mij dierbaar is als was het een mens met bloed, zenuwen, gedachten en gevoelens en die…

Als zijn favoriete en zo geliefde dochter liep ik aan zijn zijde en nam ik welhaast de plaats van mijn moeder, zijn echtgenote in. Mijn lange haar omlijstte toen nog mijn gezicht en hoge, verheven, magische gevoelens bezetten mijn hart. Eens betrad ik met Hem de zalen en lokalen van onze universiteit waar een pianist Beethoven zou vertolken. Door de…

Ella Fiona kocht twee keer per maand een groot stuk rosbief bij de ambachtelijke slager. Ik bakte er dan aardappeltjes bij en er was appelmoes en een speciale soort mayonaise. Rucola om een eenvoudige salade van te maken met klein gesneden ui en een vinaigrette. En natuurlijk een fles rode wijn om de maaltijd soepel te laten verlopen. Ik dronk een glaasje…

Even tussen ons ik heb een afwijking, ik mag me zo af en toe graag ‘lekker’ ergeren. Vermoedelijk net zo afwijkend als mensen die graag naar griezel- of gewelddadige moordfilms kijken. Met name op TV bekijk ik soms opzettelijk dingen waar ik me ‘lekker’ aan erger. Soms heb ik zo’n dag en zet de TV aan en kijk bijvoorbeeld naar een smakelijke ergernis…

Het kleinzoontje vroeg aan z’n opa: ‘Wat is dat nu precies opa, selectieve verontwaardiging?’ De opa ging erbij zitten en dacht na en overdacht alle kanten van de zaak die hij zo een twee drie bij zich zag opdagen. Verdorie dacht hij, wat een rotvraag eigenlijk en een verschrikkelijke vraag om die eerlijk te beantwoorden. Het antwoord legt immers…

Het gebouw in Tilburg West waarvan de gevel bezet is met felgekleurde, in mijn ogen uiterst lelijke panelen, is mij niet onbekend gebleven. Vroeger vormde het het decor voor mijn journalistieke werk en kwam ik er samen met collega-vrijwilligers. Men moet van de strakke, moderne, kale inrichting ervan houden en ik ben daar geen liefhebster van. Vanavond…

Met je emoties kun je niet denken..…

Soms, wanneer ik doodmoe word van al het eindeloos geklets, wanneer er weer eens politiekers hun beloften niet nakomen en dan akelig glimlachen zoals een schoonmoeder tijdens de echtscheidingsprocedure van haar schoonzoon, wanneer volksmenners mij doen denken aan snot op een deurklink, wanneer mensen het recht menen te hebben niet beledigd te worden…

Soms ben ik degene die op lippen bijt, om niets te willen zeggen, vaak ben ik degene die zegt: je hebt gelijk. Soms denk ik: barst! Maar zeg het niet, immers is er al genoeg shit in de wereld, dus waarom je druk maken om een bagatel? Soms draai ik m’n hoofd om, domweg omdat het me niet meer boeit wat een ander meemaakt, gewoon omdat er niet nog meer…

In die tijd en in die zomer had ze zozeer gewenst dat die poort die die bloementuin begrensde plotseling en onverwacht open zou zwaaien en dat Hij daar weer voor haar zou staan, in vol ornaat, in zijn groene zomerjas. Maar haar handen reikten tevergeefs naar het verre continent, naar de verten die hem hadden opgeslokt en het gemis woog loodzwaar en…

Op 18 januari 2018 zat de maatschappelijk betrokken romanschrijver Tommy Wieringa in het talkshowprogramma van de alerte, altijd goedgemutste, vitale, goed geklede Eva Jinek. Ik verwachtte, dat hij over zijn schrijfwerk ging praten, maar dat deed hij in dit geval totaal niet. Het was dan ook hoogst verrassend, dat hij het over de SyRI wet wilde hebben…

Men moet het nooit prefereren rond te dwalen of rond te dazen in Winkelcentrum Westermarkt te Tilburg, zeker niet als het alweer Blue Monday is (en dat schijnt het tegenwoordig iedere week te zijn) en als de hemel boven ons hangt als een vuile dweil die ons dreigt neer te drukken en te verzwelgen. Bij de "Zeeman" hebben ze zoveel waardeloze onderbroeken…

Mensen leren niet van hun tekortkomingen, helaas moet er gezegd worden want: een dronkaard blijft zuipen, alle AA’s ten spijt, een drugsgebruiker blijft zijn zooi spuiten, ondanks alle inspanningen, een wilde zeikerd zal ten alle tijde wild blijven plassen! Net als van de oorlogen die gevoerd zijn, de eerste, de tweede, geen mens heeft er iets…

Een hogere verhevenheid dan destijds in de Montfortkerk viel mij nooit meer ten deel..... Toen gaven de liefde en verliefdheid mij vleugels en ik zweefde, denkend aan jouw magische gestalte..... Ik ben er - jaren later - teruggekeerd met Kerstmis na mijn gang door de lege, verlaten straten en alles was van zijn glans, van alle feestelijkheid en verhevenheid…

De blauwe glazen vogel moet inmiddels haar bestemming bereikt hebben; de gemankeerde, als verlamde, machteloze vogel die zijn/haar vleugels niet meer kan uitslaan: een symbool voor mijn machteloosheid en zwakte. Onze ruzies verhevigden zich en de zo gewenste verzoening liet eindeloos en onnodig op zich wachten. De pijn sneed als een mes door mij…

Toen ik een tijdje geleden mijn familie bezocht, liet een zigeunerin mij tegen betaling in een glazen bol kijken en wat schrok ik toen ze mij vertelde, dat ik een schuinsmarcheerder ben en dat in de toekomst door een bekend iemand een partij zal worden opgericht van die orde en dat velen in ons land op die partij gaan stemmen. De minister van Sociale…

Vaak, heel vaak kun je de ontevredenheid van de gezichten aflezen, een rare uitdrukking want nu is het net: alsof in letters ontevredenheid op een gezicht staat gedrukt, als een tatoo zeg maar. Dat is het natuurlijk niet. Maar het schijnt tegenwoordig erg lastig, zo niet onmogelijk te zijn om het mensen naar de zin te maken! Voorbeeld? Jazeker…

Verdriet spoelde aan op de kust van mijn leven als de branding die nadert en zich weer terugtrekt, die opnieuw nadert en opnieuw terugdeinst. Op mijn wangen voelde ik de zachte stroom van tranen kriebelen. Het assortiment in de bloemenzaak was niet zo groot, maar een azalea trok mijn aandacht; Vaders lievelingsplant, gewoonlijk een geschenk met zijn…