Lekker ergeren
Even tussen ons ik heb een afwijking, ik mag me zo af en toe graag ‘lekker’ ergeren. Vermoedelijk net zo afwijkend als mensen die graag naar griezel- of gewelddadige moordfilms kijken.
Met name op TV bekijk ik soms opzettelijk dingen waar ik me ‘lekker’ aan erger. Soms heb ik zo’n dag en zet de TV aan en kijk bijvoorbeeld naar een smakelijke ergernis als ‘Wegmisbruikers’ of ‘Stop, Politie!’. ‘Ja meneer, wij reden achter u en zagen dat u telefoneerde. Echt dat is levensgevaarlijk. Als er plotseling een kind oversteekt kunt u niet alert genoeg reageren.’ Of: ‘Wij zagen dat u wel erg hard reed met uw ene vinger in uw toch wel behoorlijk volgroeide neus.’
Natuurlijk allemaal fout, maar die vreselijke belerende toontjes van die agenten. Net pastoors of andere schriftgeleerden die het allemaal zo goed weten, maar zelf niet met hun klauwen van de koorknaapjes af kunnen blijven. En de overtreders moeten dan het liefst zo diep mogelijk voor de camera’s door het stof schuiven. Heerlijk als er dan eindelijk weer eens zo iemand is die gewoon zegt: ‘Niet zeuren man, schrijf die bon uit – ik zit niet op jouw preek te wachten.’ Genieten is dat. Natuurlijk laten ze dat laatste niet al te vaak zien.
Ook lekker is ‘De Rijdende Rechter’. Smullen, die burenruzies om een paar centimeter grond of over blaadjes die verdorie op de buurman z’n erf zijn gevallen. Heerlijk ergerlijk hoe mensen elkaar het leven zuur kunnen maken. Ik weet het, het zal je maar overkomen. Wat heel hoog in de top van mijn ergernissen staat is dat heerlijk supervalse ‘Het Familiediner’ – een toppertje. Gewoon 'haute cuisine' om te zien hoe mensen die eeuwenlang lief en leed met elkaar deelden door één verkeerd woordje of blik, elkaar het licht in ogen niet meer gunnen. Ik verdenk de EO ervan bepaalde dingen zelf in scene te zetten om de kijker zich eens lekker te laten ergeren.
Nu ik het over haute cuisine heb moet ik zeker al die onzinnige kookwedstrijden noemen. Het toppunt is echt wel ‘heel Holland bakt’, alhoewel nu André van Duin de presentatie heeft overgenomen is de ergerlijke meligheid naar de achtergrond verschoven en gaat de aandacht uit naar weer een geinige opmerking van André en is het soms zelfs leuk. Ook een blijvend toppertje is ‘Bed and Breakfast’, heerlijk dat gezeik over een vergeten onooglijk klein spinnenwebje. Een handdoekje dat ontbreekt; een fout lampje; een lelijk schilderijtje. En dan de gasten, de meest idiote zinloze dingen laten doen – wat in werkelijkheid bij geen enkele B&B gebeurt.
Het allerergste zijn die inteeltachtige commerciële zenders met een programma als Boulevard voorop. Dat quasi gezellig roddelen over wiens partner er met een mogelijke andere liefde is gespot. Over een of ander ‘per ongeluk’ uitgelekt quasi ‘geil’ filmpje van een bejaarde zangeres, die weer enige aandacht behoeft. Helaas is dit mij allemaal net iets te vals en kijk ik er niet naar. Dit soort ergernis heeft de neiging om van ‘lekker’ ergeren door te slaan naar ouderwets mateloos ergeren.
Tussen Kunst en Kitsch is er ook nog. Fantastisch toch die hebberige blikken als iets van waarde blijkt. Smullen natuurlijk als de taxateur de eigenaresse van een schitterende vaas uit de Ming-dynastie vraagt waar ze dit unieke exemplaar toch op de kop heeft getikt. Je ziet de oudere dame in kwestie, in gedachten, al een tot haar dood durende wereldcruise plannen. Nadat de taxateur verteld heeft dat een vaas in deze staat gauw een 40 mille kan opbrengen, ware het niet dat de dame – een klein detail – namelijk die heel kleine lettertjes aan de onderkant, over het hoofd heeft gezien.
‘Ziet u wel mevrouw, hier staat: “made in Taiwan”’. Een droom stort ineen en de gedachten van die sympathieke oudere dame richten zich spontaan op een eventuele, te beramen, moord – juist, op de taxateur, die haar voor het hele Nederlandse kijkerspubliek voor schut zet.
Het allergekste wat ik zag (uit schaamte slechts enkele fragmenten) was het programma ‘Dokters versus Internet’. Werkelijk ongelofelijk en verbijsterend. Een patiënt werd bevraagd door een panel bestaande uit enkele dokters en door een panel bestaande uit leken gevormd door bekende tv persoonlijkheden. Bijvoorbeeld: ‘Hoest u veel? Geeft u bloed op en of slijm? Bent u benauwd?’ De patiënt beantwoordt de vraag naar waarheid en beide panels gaan daarna in overleg, de leken mogen internetten en geven hun conclusie. De ene groep denkt aan bronchitis of mogelijk verwaarloosde TBC en de anderen aan longkanker. Nadat Anita Witzier het juiste antwoord heeft gegeven, geven degenen die het goed hadden elkaar enthousiast een high five. Krankzinnig toch!?
Ook ‘kwaliteitszenders’ (b.v. VPRO en NTR) maken zich er aan schuldig. Een reporter reist door Zuid Amerika en vraagt aan een mijnwerker die kapot gaat aan stoflongen en de 45 jaar niet zal halen. ‘Hoe voelt u zich nu? Vindt u het erg om dood te gaan. Bent u bang?’ Respectloos.
Nog erger die figuren die mensen met erge afwijkende ziektes volgen of jongeren die op korte termijn dood gaan. En dan bij DWDD verkondigen – ja maar ze willen zelf zo graag op TV.
Niet vergeten te noemen is dat idiote programma ‘Ik Mis Je’ of zoiets. Zo’n lijzige, empathie voorwendende, EO-discipel die een nabestaande op een kerkhof interviewt. Liefst natuurlijk van een kind – dat scoort. (Krokodillen)tranen week je er mee los. En iedereen vindt troost bij de Heer. Stel je even voor ter voorbereiding wordt zo’n kerkhof afgestruind en de aanwezigen gevraagd of ze in de Heer zijn en of ze een mooi tranentrekkend verhaal hebben – zo ja, draaien, zo nee geen bakkie troost.
Respect en echte empathie afhankelijk van kijkcijfers. Even voor de duidelijkheid de laatste drie voorbeelden erger ik me niet ‘lekker’ aan, maar gewoon ouderwets mateloos.
De kijkcijferterreur gaat heel ver.
Voordeel is dat ik steeds vaker geen TV meer aanzet en eindelijk weer de ergerlijk hoge berg nog te lezen boeken kan gaan beklimmen. Ergernis is wel degelijk ergens goed voor, vooral die waaraan je je niet kunt verlekkeren.
Inzender: C.A. de Boer, 1 mei 2018
Geplaatst in de categorie: emoties