Alle inzendingen over Hulpeloos gevoel

Laat ik nou nooit tijdens het werken met mijn computer erbij hebben stilgestaan dat er ooit een moment zou kunnen komen dat dit digitale hulpmiddel opeens zijn werk niet meer zou doen. Zo gebeurde dit dan toch enkele dagen geleden. – Het verschijnsel dat ik nu aantip is één van de uitingen van mijn, als licht autistisch te omschrijven, gedragspatroon…

Het is net alsof de duvel ermee speelt, maar de laatste tijd schijnt het alsof ik van welke inspiratie dan ook blijf verstoken. Komt er dan opeens en eindelijk iets uit het niets spontaan in me op, dan heb ik de gewoonte om er eerst nog dagen in gedachten mee bezig te zijn. Als ik dan eindelijk het besluit heb genomen om het op de computer vast te leggen…

Wie verkreukeld op de wereld komt, moet in zijn latere leven leren strijken.…

Je krijgt een heel sterk bewustzijn als je je eigen hulpeloosheid herkent, toegeeft en erkent dat je niet zonder Hem kan.…

En in een hoek staat een naakte pop, een speelgoedje voor een onschuldig meisje, die zozeer een beeld van menselijke kwetsbaarheid en hulpeloosheid oproept.....…

Een raar gevoel van beklemming kwam over me. Maar ook een vertrouwd gevoel, de verbazing die ik zo goed kende kwam mee. Hoger ging ik tot ik zweefde in een universum waar ik m’n lichaam kwijt was. M’n geest was te ver weg. Hallo.. Voelde ik wat? Een aanwezigheid? Ik werd bang, heel bang. Het gevoel van verbazing veranderde in angst.…

En mededogen en vertedering bezetten je hart om de ongehoorde roep van de ouderdom, om jouw vader en moeder, eens zo krachtig en vitaal, nu hulpeloos en als kinderen met vragende ogen en handen....…

En mededogen en vertedering bezetten je hart om de "ongehoorde" roep van de ouderdom, om jouw vader en moeder, eens zo krachtig en vitaal, nu hulpeloos en als kinderen met vragende ogen en handen.....…

Enige tijd geleden heb ik, als onderbouwing en tevens ter verduidelijking van een functioneel element in mijn verhaal, beschreven hoe zich het denkproces in mijn hersenen voltrekt. Ik hoor in mijzelf bij alles wat ik denk gesproken woorden, door een mij vertrouwde maar nochtans unieke stem, die in niets lijkt op die van alle mij bekende personen. Laat…

Achter iedere gedachte schuilt een gevoel.…

Want zoals Salvador zelf terecht opmerkt: muziek is gevoel.…

Dat nare onrustmakende gevoel, wanneer je nu nog niet weet wat ik bedoel, dan ben je een uitzonderlijk, fantastisch ongelooflijke bofkont want dat gevoel, heeft volgens mij iedereen wel een keer in zijn greep, of heeft het op zijn minst gehad. Ken je dat gevoel niet?…

Bij degene die merkt dat de euforie tijdens de begeerte na vervulling in menig geval al snel in een gevoel van gezapige vanzelfsprekendheid verandert, zou periodieke onthouding wonderen kunnen doen.…

Ik koers, denk ik, maar op het gezonde gevoel.…

Toen ik ‘s avonds terugreed naar het westen, was er een item over generalissimo Franco op dezelfde, steeds vager wordende Duitse radiozender, waarin werd verteld dat deze dictator ‘geen enkel gevoel had’. Hij was van ijs, wat gevoel betreft.…

Ik crash op de kortsluiting tussen de vele lijnen, die verstrengeld liggen rond de omhelzing van het non-verbale, waarbij de naaktheid van het lichaam, in maanlicht, op het rimpelend vijveroppervlak weerkaatst en zilverig doorschijnend wordt. "Je me sens nue comme un verre vide...!"…

Ik vertrouw op mijn gevoel en dat liegt nooit. Stress is maar mijn idee een opeenstapeling van afgeweerde momenten. Laten we het een levenskeuze noemen. Het gevoel tastbaar maken is misschien filosofisch gezien een gedurfde onderneming. Want in wezen is gevoel iets, wat niet bestaat. Niets dus, zou je kunnen zeggen.…

Woordeloos was je, en sprakeloos, verstomd, hulpeloos en machteloos..... Ik bekijk je foto in het oude album. De diepe verbittering spreekt uit je ogen, uit je verkrampte mond en uit je hele gestalte.......…

In de verte, achter de kale bomen, die als in een noodkreet, als in een hulpeloos gebed hun takken ten hemel heffen, vertoont zich de skyline van mijn zo dierbare geboortestad die eveneens haar stem wil laten horen in het grote koor van de mensheid; die ook de pretentie van metropool hoog wil houden.…

Een volwassen man van achtenvijftig jaar ligt hele dagen op de bank en kijkt mij hulpeloos, hulpbehoevend en vol wanhoop als een zombie in de ogen. De sigaret is nog zijn enige en ultieme troost. Hoe ver zijn nog het wurgkoord of de fatale sprong voor de Intercity?…

Klimop leunt er op sommige plaatsen tegen, als het ware zoals een zwak, hulpeloos persoon steun zoekt bij iemand die ouder, wijzer en meer ervaren is.…

Maar in het tweede geval, een negatief gevoel, kom ik uit op wat ik noem een “contrastmoment”. Wat ik ben tegengekomen in de buitenwereld zint me namelijk niet. Ik raak er van streek van, of depri en verdrietig, of ik voel me hulpeloos, woedend, wanhopig, enzovoorts. Hoezo is dat een spiegeling van de inhoud van mijn geest?…

Hulpeloos en uiterst kwetsbaar lig ik op de foto tegen het brede veilige baken van zijn borst. Hem was een dochter geschonken; de dochter, de baby die zes weken te vroeg deze wereld had betreden; het levenslicht had aanschouwd en die in de couveuse haar eerste strijd om overleving had volvoerd.…

De winkelbediende staarde de vrouw hulpeloos aan. Zijn blik dwaalde van haar gezicht naar de appel in haar hand en terug. “Mevrouw,” hij schraapte zijn keel, “mevrouw, dat is nu al de tweede appel waarin u bijt.” “Appel?” “Appel!”…

Hulpeloos keek je me aan, sprakeloos, woordeloos, verbijsterd. De taal, steeds je metgezel, stond niet meer tot je beschikking. Je wilde nooit uit je huisje, aan hun handen overgeleverd worden. Ik moest je afgeven, voor altijd afgeven aan hen, aan hun instrumenten en machines. Je vertrouwde mij. Heb ik je verraden?…

Haar lichaam voelde nu pijnlijk en loodzwaar aan, maar dat gevoel zal wel snel verdwijnen in zo'n mooie omgeving, dacht ze. Wordt vervolgd…

Het groene, ronde nachtlampje aan de muur, het knarsende geluid dat werd veroorzaakt door het kauwen met mijn tandeloze mond op het witte, wollen vestje, de volle luier en het gevoel van totale hulpeloosheid omdat niemand op mijn gehuil afkwam.…

Nee, een oorlog niet meegemaakt hebbende heb ik te maken met diverse emoties die variëren van: onmacht, woede, tot een groot gevoel van hulpeloosheid want, wat begin je tegen slechts één persoon die blijkbaar in staat is om een grootmacht aan mensen in te zetten met slechts één doel, zoveel mogelijk slachtoffers maken?…

jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige, aandoenlijke vogel aan met een verlamde poot die me hulpeloos…

jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige, aandoenlijke vogel aan met een verlamde poot die me hulpeloos…