Alle inzendingen over bot

Toen er dan ook laatst bij het met name bij de Noordelijke lezer bekende Paterswoldsemeer een Volksboot werd aangeboden, was ik er als de waterhoentjes bij om mij deze boot aan te schaffen. Ik spoedde mij dan ook in mijn Volkswagen, een oude kever, naar het reeds genoemde meer, waar deze Volksboot te bezichtigen lag.…

Ik dacht het eeuwige leven te hebben, helaas gaat mijn streefgewicht richting Magere Hein, een zak met botten.…

Dat die mensen botje voor botje, splinter voor splintertje weten te be- kwasten en zo een compleet botten-lijf oftewel een skelet in elkaar weten te zetten, dat vervolgens ergens wordt tentoongesteld, ik kan er met mijn pet niet bij.…

“Óma”, roept ze mijn vrouw enthousiast tegemoet, “Lotte boot”. “Ja, wij gaan naar de boot”, antwoordt oma bevestigend. Op de tafel in de woonkamer liggen een gevuld geel rugzakje en een gloednieuw zwemvestje.…

Alles gaat tot op het bot, blijkbaar heeft ze te weinig "vet" op haar lichaam. Het heeft zo z'n voor- en z'n nadelen. Het leven is nooit saai, het begrip sleur is haar niet vertrouwd. Daar tegenover staat dat ze nogal eens in ademnood komt, en er dus maar voor gekozen heeft om ruimte te creëren.…

Wie graag in troebel water vist moet zijn aas goed in de gaten houden, je vangt zomaar bot.…

Je moet er bij zijn wil je de boot niet missen,..toch? Maar wat is er heerlijker dan de boot te missen en alleen in stilte op een eenzame kade achter te blijven. De golfjes klotsen, je ruikt de zee en echte mollige wolken drijven op een zoele wind voorbij. De boot wordt steeds kleiner en verdwijnt aan de horizon.…

Twee jonge vrouwen gekleed in lange roze jurken roeiden de boot en in het midden zat een grote man met krullend zwart haar. Henk zag het al, het was Kloris, de versierder. Hij zag duidelijk, dat hij de vrouw voor hem af en toe in haar kont kneep, waarna zij een gilletje gaf. Inwendig had Henk de grootste pret.…

Nooit had hij de blauwe meren bij Luzern en Genève gezien, maar hij had zich een voorstelling gemaakt van het paradijselijke en etherische blauw: het staalblauw van de berghellingen, het donkerblauw van de rimpelende wateroppervlakten en het milde blauw van de alles overkoepelende, oneindige Zwitserse hemel. En hij zou dit alles zien, zij het eenmaal…

Wat zullen we drinken, zong Bots, zeven dagen lang – er is genoeg voor iedereen. Wie zingt tegenwoordig nog over elkaar? Over iedereen? Over vrienden? Over bewonderen, maar niet zonder ons? Zijn we allemaal adepten van Thatcher geworden die stelde dat er niet zoiets was als samenleving? Of ken ik de moderne teksten niet?…

''Niks mee te maken, we gaan terug en het hele zooitje schorem moet van mijn boot af. Oprotten en snel.'' Toen de boot aangemeerd lag en de genodigden aan wal waren, begon de meute weer te vechten en te schreeuwen.…

Onze boot maakte zich los van de kade en de zware motor zette aan. Zwaar en eindeloos verdriet scheen te klotsen in mijn hart en gemoed als het wilde, woeste water om onze boot en de conversatie van de babbelende, grijsharige medepassagiers ontging mij. Als door verstomming overvallen zat ik erbij.…

We turen naar een volgende boot, nu vanuit de andere kant. Traag en gestaag maar gek genoeg ook in volle vaart, komt hij dichterbij. Ik word er altijd kalm van. Een boot straalt waardigheid uit. Zoiets zal het wel zijn. Het is een oerbeeld. Vastberaden, plechtig bijna, glijdt hij door het water. Waarom zou je je boot 'Spontaan' noemen?…

Dan hebben we nog een 35-jarige Rintje Ritsma, die maar niet wil stoppen en alle slechte dagen op een botte schaats schuift. Gerard van Velde (ook alweer 34 inmiddels) was al eens gestopt in 1998, maar heeft zich door Ritsma over laten halen het nog eens te proberen.…

In bijna alle gevallen is het zo dat ze vóór Boot en ná Boot veel beter hebben gepresteerd dan tijdens het regime Boot. Boot was als speler een genot om te zien. Als trainer heeft hij grote successen geboekt. Zeker.…

(voor Amelia Pincherle Rosselli (1870 - 1954)) Jij bent geboren op 16 januari 1870 in Venetië. Jouw ouders waren Giacomo Pincherle Moravia en Emilia Capon, rijke, niet praktiserende Joden. Jouw neef was de schrijver/journalist Alberto Moravia. Op 3 april 1892 trouwde jij in Rome met Giuseppe Emanuele Rosselli, geboren op 10 augustus 1867 in Florence…

(voor Nathalie Wood (1938 - 1981)) Je bent geboren als Natalia Nikolaevna Zacharenko op 20 juli 1938 in San Francisco. Je vader was Nikolai Zacharenko en je moeder was Maria Zudilova. Beiden waren Russische allochtonen. Jij sprak Russisch en Engels. Je vader was dagloner en timmerman. Je opa werd tijdens de Russische Revolutie op straat vermoord…

Er komt een boot aanvaren. ‘Antonie’ staat op de boot. De eerste naam van man, hoewel anders gespeld. Niet dat iemand hem zo noemt. De boot is blauw met rood, ziet er mooi onderhouden uit. Er loopt een vrouw op het dek met een touw in haar hand. Aan de grootte van de vrouw kun je zien hoe groot de boot werkelijk is.…

En dan vraag ik me af: bij slijtage en artrose van botten, bij het bijna kreupel lopen van met name Marjan, wat moet er gebeuren voor mensen nog een beetje kwaliteit hebben en normaal kunnen lopen? Marjan zal haar baan op moeten zeggen, want bijna kreupel kan ze haar werk niet meer doen, zoveel is duidelijk.…

Hij wilde zijn boot terug hebben. De zaken bij Pieter gingen zo goed, dat hij er niet aan dacht de boot terug te geven. Na veel aandringen begreep Pieter wel, dat hij de boot terug moest geven aan zijn broer, immers hij had de boot geleend.…

Lopend over het zand speuren naar sporen. Mijn voeten maken zich kenbaar. Tien tenen ieder hun eigen afdruk in een ongerepte ondergrond. De strakke vlakte af en toe onderbroken door kleine vogelpootjes. Ook deze teentjes vertellen van aanwezigheid. Grote mensenvoeten kruisen mijn pad. Andere tenen, andere hakken. Ik kan het niet laten en zet mijn eigen…

De walvisrug steekt boven het water uit. Een gladde glooiende helling. Glimmend van water, dat er met de regelmaat van de golven overheen spoelt. Hij lokt en roept. Er naar toe, dat wil ik. De broekspijpen omhoog gerold, waad ik door het voorste meertje. Halverwege blijkt één stap plots erg diep te gaan, tot aan mijn kruis sta ik in het water. Snel…

Tijdens mijn diepste slaap, in het holst van de nacht klinkt het fluitsignaal. Uit alle gaten, krochten en holen komen ze tevoorschijn. Trekken op richting zonsopgang. Klaar voor het appel van de nieuwe dageraad. Beren op de weg van mijn ontwaken.…

Geluid van water en ketsende schelpen. Zand, nat achtergebleven met uitdovende belletjes. Een pingpongballetje deint af en aan. De schepen aan de horizon varen hun vaart, de prachtige wolkenlucht schuift voorbij. Maar mijn blik komt niet meer omhoog, mijn stappen stokken. Zand, zee en balletje. In mijn oren ruist de branding. Een andere dimensie lijkt…

Met mooi weer rondzwerven en sfeer proeven in een onbekende stad. Aan elk genoegen komt een eind. De tijd is op, dat betekent terugkeren naar het station voor het vervolg van de reis. Gewend te vertrouwen op mijn inwendig kompas, laat ik het stratenplan nog in de zak. Maar dit keer wordt het dwalen. Zó dat ik na een half uur de plattegrond erbij neem…

Krampachtig houd ik vast. Wetend dat het leidt tot niets. Altijd is ergens een opening, loslaten in deze. Dat lijkt me theorie en geen praktijk. Houvast heb ik nodig zolang zich geen gelijkwaardig alternatief aandient. Dan wòrd ik losgelaten. Hier heb ik niets in te brengen, maar moet het er mee doen. Een knoop die is doorgehakt. Waar is dat alternatief…

De aarde scheurt. Ik sta erbij en kijk ernaar. Niet in staat tot bewegen, laat staan tot handelen. Kan ik blijven hangen in wat ik ben? Oude patronen hebben geen functie meer. Niemandsland is mijn plek van vertoeven. Alle wegen zijn afgesloten. En dus liggen alle wegen open. Chaos als uitgangspunt. Composthoop als broedplaats voor nieuwe impulsen. Wat…

De kameleon wist precies wat hem te doen stond. "Niet opvallen" was het parool. Elk schepsel heeft zo zijn specialisme. Tot de dag dat alle kleuren opgebruikt en uitgewerkt waren. Het fundament onder zijn bestaan verpulverde. Ten einde raad ging hij in retraite en daalde af naar de eigen kern. Tot zijn verbazing kwam hij daar het roodste rood tegen…

Leven laat zich niet inperken. Gescheiden delen richten zich weer op compleetheid. Het gordijn dat blijvend tussenhangsel leek, begint te scheuren. De stof vergaat, slijtageplek wordt kier en opening. Twee werelden zoeken elkaar te bevruchten. Paniek slaat toe. Hardnekkige pogingen om de zaken gescheiden te houden, falen. Het verborgene dringt zich…

Vier trappen, elk een andere kant op vanuit het centrale plein. Een piramide gekeerd in zijn tegendeel. Hier lokken perspectief en ruimte, waarbij elke stap aanleiding is tot de volgende. Ik besluit het plein rond te lopen en verval in gemijmer. Na enige tijd nemen mijn voeten zonder aarzelen de eerste stap omhoog. De zon staat recht achter me, mijn…