Alle inzendingen over fiets-gesprekjes

Zo’n beetje elke dag, dat ze naar school gaat op de fiets heb ik haar aan de telefoon, netjes met “oortjes“ in, handen aan het stuur natuurlijk en het gesprek begint al in de tuin thuis, dat is wel zo veilig tenslotte?…

Ze hoeven niet meer te worden opgehaald, je gaat hoogstens op de uitkijk staan als de jongste spruit op de fiets, heel netjes op het verkeer lettend, over steekt en naar me toe komt rijden.…

En nou weet ik best wel dat we allemaal gaan, maar tjonge wat ga ik je missen buurmeisje, wat zal ik onze gesprekjes, die soms ergens - maar vaak nergens - over gingen missen! Rust zacht buurmeisje en we zien elkaar geheid weer! Liefs van mij…

Maandagmorgen, ik mag weer op controle naar het ziekenhuis na vorige week in de pletmachine gezeten te hebben, een kwartier voor de oorspronkelijke afspraak meld ik me en mag in de wachtkamer gaan zitten. Zie een aantal bekenden, maak een praatje, ja je leest het goed, maakt een praatje ook met de mensen in de wachtkamer natuurlijk want mensen zijn…

Fietsen, fietsen, allemaal fietsen, fietsen fietsen HO.…

Zo draaiden zijn collega's tijdens de 5e etappe van de Vuelta anno 1965 het achterwiel van Pollekes fiets een beetje los, zodat hij deze halverwege de etappe kwijtraakte. Op slechts één wiel heeft hij de etappe uitgereden. Hij eindigde weliswaar als 78e, maar toch....…

Marie wilde op een zonnige dag op de fiets naar Amsterdam, om Piet en Lies weer eens een bezoekje te brengen. Jan had gemopperd, want aan fietsen had hij een broertje dood. 'Weet je wat die rit ons anders gaat kosten?' had Marie venijnig gevraagd.…

We gaan fietsen. Zoals altijd heeft Mischa het aanrecht volgebouwd met broodjes, fruit en lekkere dingen voor onderweg. 'Maar we zijn maar twee' zeg ik, totaal overbodig natuurlijk. Ze kan ook tellen.…

Ze sluit de poort van hun tuin en fietst de hoek om, de stemmen van T. en M. verstommen. Het is rond half acht en ze slaat linksaf het fietspad op. Haar oog valt op de glinsterend groene bomen aan de overkant van de Waterbies. Het geeft haar een geruststellend gevoel, ze weet niet waarom. Het is heel stil en de temperatuur voelt subliem, ze…

Ze sluit de poort van hun tuin, de stemmen van man en zoon verstommen. Het is rond half acht in de ochtend. Ze fietst de hoek om, slaat linksaf het fietspad op. Haar blik valt op de glinsterende groene bomen aan de overkant van de waterbies. Het geeft haar een geruststellend gevoel, al weet ze niet waarom. Het is stil. De temperatuur voelt subliem…

Gesprekjes met andere moeders gingen doorgaans over: hoeveel drinkt die van jou, hoeveel weegt ie, welke maat draagt ie en: welke DKPT prikken heeft ie al gehad - was ie er naar van? Hele doodnormale gesprekken, die je voerde in die tijd, niets geheimzinnigs, niets achter de rug, gewoon gesprekjes van de ene naar de andere jonge moeder.…

Zeker met Timo, die een dag later ineens ook kon fietsen. “Voor nep.” Of hij haar fiets mocht lenen, vroeg ze aan mij. Wie was ik om te weigeren. Dus daar ging hij, nadat zijn oom toestemming had gegeven. De debutant deed het niet onverdienstelijk.…

Herkent u dit, altijd eerst tegen de wind in fietsen, daarna is het zo gemakkelijk om terug te komen.…

Afsluitend verneem ik dat de besneden mens zeer in z'n nopjes is met de fiets met verlaagde instap. Zelf zwaai ik mijn rechterbeen over bagagedrager en zadel in een soepele beweging, eigenlijk overbodig, ik heb een damesfiets.…

Maar alleen overdag want er zit geen licht op mijn fiets, tenzij ik er zelf op zit.…

Hij stuurde mij nog een ansichtkaart waarop hij op de fiets zat met ook zijn tegelbordje om zijn hals. Daar stond opgeschreven:,wIE EEN GROTE DEUGD DOET MAG EEN KLEINE ZONDE BEGAAN. vERGEEF DAAROM MIJN SNUISTERIJTJES EN EPO. Ja daar had hij een punt. Dus ik vergeef het hem, het is toch wel een sympathieke man.…

Ze schreven er zelfs boeken over: fietsen met kinderen. Dat zagen wij echt niet zitten. Ja, misschien op termijn, ooit, als de kinderen groot zijn. Het is er dus nooit van gekomen om met deze fiets op fietsvakantie te gaan. In deze fiets leefde alleen de droom om de wereld rond te fietsen voort.…

Voor algemene hygiene wordt de nederlandse familie geacht met de fiets te fietsen gedurende de spaarzame zomervakantiedagen. De nederlandse driekleur rood en wit en blauw mag dan wapperen om deze sportieve families van gezonde bloede in straffe wind haar plichten proberend te betrachten voor lands algemeen nut.…

Men kan beter over mijn fiets praten, dan over mijn praat fietsen.…

Achteraf gezien was het al fietsende een bijzondere gewaarwording deze ochtend toen aan de Grintenbosweg ter hoogte van de Geukerdijk een buizerd opdook die evenwijdig met me meevloog en een prooi in zijn klauwen meedroeg. Een klein vogeltje met een groene staart, naar bleek toen het plots op zo’n vijf meter hoogte loskwam en, als een zelfsturend projectiel…

Dit keer was het een fiets, een echte Jan Janssen (dacht ik). De verkoper had mijn bezoek slim gepland. Hij kon me vanaf half zeven 's avonds ontvangen om de fiets te tonen. De reden van dit tijdstip werd me pas later duidelijk.…

Die nevelige zondagochtend waren ze langs het ziekenhuis gereden en daar hadden ze hem al gedemonteerd... uit elkaar gehaald en zijn vitale delen bij anderen ondergebracht. Wat een vermomming... een uitmuntende camouflage. Maar zo waren we hem wel kwijt natuurlijk.…

Waarom ook óp de fiets balancerend tot vlakbij dat bord willen komen en dan zo lang mogelijk blijven zitten als een ware evenwichtskunstenaar. Ik bedoel niemand ziet het, het is zo langzamerhand muisstil in het park waar we onze zomerresidentie tot herfst en winterverblijf hebben opgewaardeerd.…

In Velsen gingen we met het pont en een OV-fiets naar de overkant. Een goed geïnformeerde dame(Evelien) die ik naar de financiën vroeg zei me dat het feestje voor het nieuwe logo van Den Haag 52 euro per seconde had gekost. Dit Velsens feestje was goedkoper. Tevens had ik enige gesprekjes met bewoners van Velsen-Noord, de overkant.…

De mooiste weg. Verstopt vanaf het fietspad langs de grote weg zie je hem niet. Verscholen ligt hij lichtjes uitgediept in het platte poldervlak. Een t-kruising en een naambordje markeren het begin. Strak onbesproken zwart asfalt, met aan beide zijden ietsjes hoger gelegen groene stroken. Geruisloos schuiven de fietswielen het weggetje op.…

Verongelijkt sprak hij voor de televisiecamera: “Ik ben wel een Duitser, maar niet eentje die fietsen jat.” Mag ik deze badinerende opmerking even in je gezicht laten ontploffen, Fritz? Een fiets past niet in je jaszak!…

En die zijn graag alleen, mijn fiets is mijn paard, waarmee ik naar onbekende landen en streken trek. De Vlaamse bergen scheiden dit land van het verre wilde westen waar ik thuis ben, en nog verder, van de zee die hij nog nooit gezien heeft. Even draalt hij nog. Dan pakt hij zijn fietsje.…

Dan moet ik ernaartoe fietsen. Naar mijn vaderland. Als ik er ben komt het pontje, dat al los is van de kant, teruggevaren om me op te pikken. Ik durf haast niet aan de overkant even te pauzeren op een bankje.…

Mijn fiets staat op de oprit. Het is een ouderwetse herenfiets die ik van mijn oom heb geërfd. De zwarte handvatten glimmen van trots, lijkt het wel. Ik ben blij dat ik op deze oude fiets van mijn oom mag rijden. De eerste weken zei mijn moeder steeds dat ik heel voorzichtig moest zijn met de fiets, omdat de fiets haar zo dierbaar is.…

Dan draai ik mij om en maak mij los van de anderen, loop naar mijn fiets, haal hem van het slot en stap op. Ik rijd weg en kijk niet om. Ik kijk naar het stuur van de fiets van mijn oom, die ook dood is - die ook heel jong doodgegaan is – besef ik nu. Ik zie opnieuw de ogen van mijn moeder. De tranen in haar ogen - om haar broer, weet ik nu.…