Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gesprekjes in de wachtkamer

Maandagmorgen, ik mag weer op controle naar het ziekenhuis na vorige week in de pletmachine gezeten te hebben, een kwartier voor de oorspronkelijke afspraak meld ik me en mag in de wachtkamer gaan zitten. Zie een aantal bekenden, maak een praatje, ja je leest het goed, maakt een praatje ook met de mensen in de wachtkamer natuurlijk want mensen zijn mensen en geen machines, dus komt automatisch het gesprek op: juist, de mensen die alleen nog maar gespot worden met een mobieltje in de hand! Ikzelf kijk liever mensen, en praat gemoedelijk met het echtpaar. Hij zit overduidelijk op zijn praatstoel en dat mag, want stil zitten en stil blijven is helemaal niks! Ik zwaai naar een bekende (tja dat heb je als je er al jaren loopt) en we praten gewoon door.

De man zegt: gisteren reed ik voor het eerst met de bus, ik hou niet van openbaar vervoer maar nu kon het niet anders, sta ik bij de bushalte, komen er drie meiden aan, zwaar opgemaakt, wimpers die opgeplakt zijn, zo groot dat: als het gaat regenen ze droog blijft, ik schiet in de lacht, heerlijk die droge humor en hij vervolgt zijn verhaal....eentje heeft spullen gekocht en wil dat aan de anderen laten zien, ze pakt het uit, gooit het papier op de grond en de man zegt, moet dat nou? Antwoord van de “jongedame” als het je stoort, ruim je het toch op? Mentaliteit schofterig gewoon...de man besluit niks te zeggen, slim ook want als je tegenwoordig je mond opendoet, moet je jezelf afvragen waar je terechtkomt, nietwaar?

Afijn de bus komt eraan en de wachtenden stappen in, de bus is vol, niemand staat op om een oudere man en vrouw eventueel te laten zitten, hij is verbaasd, maar niemand ziet natuurlijk dat de bus bij een halte staat, niemand ziet dat de bus volloopt, niemand ziet dat er twee oude, niet vast ter been zijnde mensen eigenlijk zouden moeten zitten immers: alles wat er in de bus zit, zit gebogen over het mobieltje, dat is de tegenwoordige tijd. Ik spring erop in en zeg: vroeger waren er van die stickers in het openbaar vervoer, weet je het nog? Voorin de bus stond: niet spreken met de bestuurder en sticker nummer twee daar stond op: opstaan voor iemand, misstaat niemand! Diverse hoofden komen omhoog er wordt driftig geknikt, herkenbaar natuurlijk, maar ja, die dingen hangen er niet meer, maakt ook niks uit natuurlijk want: de jeugd (de meesten dan) zitten over hun mobiel gebogen en die zien die stickers niet eens meer!

Ik mag naar binnen en als ik naar buiten kom, is meneer binnen, ik groet zijn vrouw en zeg haar: doe je man de groeten en een fijne dag! Ze lacht en zegt, doe ik. Zo is een simpele afspraak er eentje geworden die stof tot schrijven gaf, ik vraag me alleen wel af: waar zou in vredesnaam de jeugd over praten?

... Een simpele afspraak en een gesprek in de wachtkamer ...

Schrijver: An Terlouw, 20 januari 2020


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.5 met 2 stemmen 205



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)