Alle inzendingen over foto'

De foto… Gisteren heb ik een aantal foto’s gevonden Mensen, herinneringen, het verhaal áchter de foto. En toen keek ik plotseling in jouw geliefd gezicht. ik schrok ervan het was al De foto… weer zo lang geleden en toch ?…

En ik hou de foto dichterbij, om hem vol liefde opnieuw te betasten.…

Eindelijk het fotolijstje met het gebroken glas met de foto van de vader van mijn vader vervangen. Wist niet eens dat de foto origineel was. Blijkt er op de achterkant een tekst te staan. Van moeder. Voor Joop. Sinterklaas 1945. Dus tijdens de eerste Sinterklaas na de oorlog krijgt mijn vader een foto van zijn dode vader cadeau.…

Ik sta ermee op de foto in een feeërieke jurk naast mijn trots glimlachende, nog jonge moeder. En zo herinner ik me nog zo goed de kleurige, zijdezachte strikken, geweven uit fijne stof.…

in de genoemde wachtkamer op de foto's.…

Zelf sta ik altijd lachend op de foto terwijl ik toch vaak somber ben maar ik vind het leuk die aandacht om op de foto te komen. De mooiste foto is die waar ik zelf op sta met een schilderij en die van het zonlicht tussen de bomen bij een sloot. Een moment van geluk van wat je op dat moment er mooi uit ziet zien, dat maakt een leuke foto.…

Ik herinner me dat feestje nog goed; het liep een beetje uit de hand en de foto laat dat zien. Ik weet nog dat ik erg om die foto moest lachen, zowel tijdens het maken ervan als achteraf. Maar nu, zoveel jaren later, vind ik die foto eigenlijk maar niks. Ik schaam me voor de banale oppervlakkigheid die eruit spreekt. Het omgekeerde gebeurt ook.…

“De foto is nogal verouderd, vindt u niet?” “Mag ik eens kijken? U heeft gelijk, het is geen recente foto.” “Ik vrees dat ik u zal moeten vragen mee te komen naar het politiebureau, mijnheer.” “Wat? Omdat mijn foto niet up-to-date is?” “Neen, mijnheer, omwille van de gevolgen die dit met zich kan meebrengen.” “Zoals?”…

Onze ogen kijken op de foto verschrikt de camera in. De buurman die het kiekje maakte was een demonische figuur die zich te buiten placht te gaan aan excessen en deliria. Het is zestig jaar geleden. De foto prijkt in een zilverkleurig lijstje op mijn dressoir…

De foto is genomen vanuit Frankrijk. Als fotograaf stond ik aan de andere kant van het Rhônedal. Ik stond dus 180 kilometer van de witte berg vandaan. Dat zie je ook wel op de foto. De berg is maar een spikkeltje op de foto. Is dit nu een vergezicht? Pechtold, het kaboutertje van D66, zoekt het grote verhaal waar het kabinet achter zou staan.…

Naast het fotoalbum heeft zij ook nog een uitvergrote foto in lijst gegeven waar mijn drie kinderen met elkaar op de bank zitten, toen zij nog bij mij woonden. Deze foto heb ik nu op mijn kast staan en het leuke van alles is, dat zowel zij als ik niet verwacht hebben hoeveel plezier die foto mij nu geeft.…

' Wat mij betreft krijgt Marielle voor deze sublieme foto de Zilveren Camera!...…

Op de foto zie je geen mensen en zelfs geen dier. Misschien is een stipje, midden onderaan op de foto, midden op het meer een meeuw. Maar zeker weet je het niet. De foto is een en al rust. Zelfs de hoge populieren lijken geen wind te vangen. Het is een en al koel en rust. En vooral dat koel. Dat is vandaag. Dat is op zo’n hete dag.…

Foto 1: Achter op de zwart-wit-foto staat 'Feb. 1966 Bedumer Foto- en Kinohandel'. Ik was negen maanden jong en ik lag op een wollen kleedje. Mijn ogen keken helder de wereld in, naar de lens. Een klein mannetje met zo'n kriebelbroekje met aangenaaide bretels, die op de achterkant met een knoopje vast gingen.…

De avond valt op de foto over Tilburg; zij beeldt het schaarse licht uit dat schaduwen werpt over het hele tafereel. Op mijn wandeling naar HEM passeerde ik de brug, passeerde ik het kanaal. Vaak droom ik weg en voel ik de troost van de blijvende schoonheid en van de herinnering die mijn foto voor mij betekent.....…

Twee foto's spraken mij bijzonder aan: een foto van Marcus Koppen en één van Mehraneh Atashi: - Marcus Koppens 'Megacity - Hong Kong' is een intelligente en bijzondere foto die een kruising, verkeersknooppunt van bovenaf gefotografeerd, weergeeft. De foto van deze Duitse fotograaf bespiegelt de dramatische verandering van Hong Kong.…

Ik blijf op de ouderwetse manier foto's maken. Tot het moment dat de fabrieken geen films meer maken. Eén is er al over de kop. Mijn verstand zegt dat het met de anderen ook gauw afgelopen moet zijn. Wie maakt er nu nog foto's op de oude manier? Nou,ik. Gewoon een film in een zakje doen bij Albert Heijn.…

Foto 8: Die is in Kollum gemaakt, waar we na Stedum naartoe zijn gegaan. Het is een foto van de drie broers met hun oma van moederszijde. Ik zie dat mijn oma een zwaar leven heeft gehad of iets bezwaarde haar op dat moment heel erg. Ze is keurig gekleed en alwijs.…

Ze peutert de foto uit het plastic en houdt hem vlak voor haar ogen. Even is het stil. Hij buigt zich voorover, veegt wat aarde van zijn schoen. ‘Ik zie het niet meer zo scherp,’ zegt ze. Ze houdt de foto nu op armlengte van zich af, knijpt met haar ogen tot spleetjes. ‘Soms weet ik niet meer of iets echt was. Of wanneer het was.’…

Met de kruimels nog om mijn mond liep ik om de keukentafel heen en bleef staan voor een foto aan de keukenmuur. Het was een zwart-wit foto van een jong gezin, vader, moeder en drie kinderen. Ze maakten een gelukkige indruk. Mevrouw De Jong kwam naast me staan en aaide zachtjes over mijn hoofd. “Dat is lang geleden”, zuchtte ze.…

Het gaat over de bijgevoegde foto, die enige tijd geleden door mijn kleinzoon, speels maar ook creatief, werd gemaakt. Deze foto koester ik al enige jaren maar kon ik hem na herhaalde zoekpogingen niet meer in mijn computerbestanden traceren.…

Zeer authentiek, vinden haar Fakebookvrienden, die deze foto met 89394 likes op Fakebook beloonden en de foto daarmee een “viral” status verleenden. En Elleke en haar man zijn zeker niet de enigen die bewust omgaan met social media bij het organiseren van hun bruiloft.…

Hier een foto van mijn stukje tuin.…

.....en toen vroeg Ilonka, die mij al sinds twee jaar trouw bezocht, tenslotte: "Wie zijn dat, op die foto?"…

Daar sta ik op de foto als baby; kwetsbaar, hulpeloos, onnozel en op andere foto's paradeert ons hele kleine gezin; vader, fors, gezet, indrukwekkend, naast onze nog lieftallige moeder aan zijn zijde; mijn zusje, een baby nog; haar stakerige, kwetsbare beentjes op de schoot van mama en ikzelf in een zomerjurkje, trouwhartig en liefdevol kijkend in…

werk te maken hebben, maar echt niet een foto van mezelf zijn.…

Naast hem, de "Captain of her heart", mijn geliefde vader, staat ze op de foto. Ze draagt de zelf-vervaardigde bloes en rok en de elegante schoenen, die ze nog zou dragen tot deze vervangen zouden worden door het lompe, grove. orthopedische schoeisel. De foto is genomen op de Rijnboot.…

De fotograaf had je verzocht te lachen omdat zoiets voor een foto gebruikelijk is maar je lach tegen heug en meug kan je levenslange ongeluk niet verbloemen, moeder......…

Na driekwart jaar krijg ik ineens een foto van Marja. In al die tijd heb ik alleen maar een beeld van haar in mijn hoofd gemaakt. En nu… daar is ze ineens, “zomaar” op een foto. ‘Jeetje, wat een prachtig mooie vrouw en haar lach……’ Ik ben verliefd!…

Op mijn pc heb ik als achtergrond een foto uit Noorwegen. Het is een fjord. Ik heb de foto ook afgedrukt, maar dan werkt hij niet zo dramatisch als op mijn pc, waar hij toch wat groter is en waar het licht van de zon toch wat lichter is. De foto is een Rembrand. Hij is laat in de avond genomen. Je kijkt vanaf het land het fjord in.…