Alle inzendingen over klokje

Mijn oog viel daar op een zwart vierkant klokje met gouden wijzers (inmiddels siert het een van de beide bureaus die mijn woonkamer rijk is). Het klokje zal trouw en in een gestaag ritme de uren wegtikken; de seconden, uren en minuten van mijn leven, van mijn nog ongewisse toekomst.…

Ze is mijn trouwe Ilonka, die mijn dierbare jeugdfoto's, onvervangbaar en kostbaar, en het klokje dat de uren van mijn leven welhaast roekeloos wegtikt, zorgvuldig schikte op het bureautje.…

Vanwege dat klokje bedoel ik dan?…

Een land op de helling en iedereen wilde aan de rivier wonen, dat gaat problemen geven, daar kan je je klokje op gelijk zetten. Pakistan, het land van de blote bergen is overgeleverd aan stroomversnellingen.…

En nu tikt zachte regen tegen de ramen, nu spoeden zich de wijzers van het klokje voort: ik ben behouden (voor wie? waarom?). Het uur is nog niet aangebroken......…

Ik kocht: zes handdoeken, een tas, een paar schoenen, een klokje en een paar boeken van bekende en onbekende schrijvers. Een oud-collega (met al te vaak geverfd haar en een kaal achterhoofd) had me begroet en we hadden nieuwtjes uitgewisseld over de ex-collega's en over de teloorgang van een centrum waar we samen gewerkt hadden.…

Ik heb het gouden klokje uit Middelburg met de zwarte cijfers op de wijzerplaat niet kunnen verkwanselen, niet kunnen verpatsen, hoewel mijn armoede daar de grootst mogelijke aanleiding toe scheen te geven; mijn arme vader, die van chique kunstvoorwerpen hield, die hem schenen te troosten met zijn ongeluk, heeft het eens, in een tijd die ver achter…

‘Kling klokje klingelingeling Kling klokje kling…’ Kerstbomentijd. Overal lichtjes, en poedersneeuw in de vitrines, kwistig rondgestrooid. De openstaande winkeldeuren lokken me met een knusse, huiselijke warmte naar binnen. Hoe groter de winkelketen, hoe duffer de warmte die mij in het gezicht slaat.…

Het is gezellig ingericht met een hoge tweedeurskast met daarop een klein ouderwets klokje, ongetwijfeld uit de eigen collectie, dat voortvarend de uren wegtikt. De Vincentiusvereniging is meestal goedgunstig als men in geldnood verkeert en José verschaft me ook vandaag drie waardevolle biljetten...…

Ons ouderlijk huis vormde Mariannes "tweede thuis", zij tooide en versierde het met aandoenlijke frutsels en fratsels; een schemerlampje, een klokje, meegebracht uit Oostenrijk, een beeldje van een hond. Als een liefdevol poppenmoedertje voorzag ze me bovendien van een hele garderobe.…

In de kille, kale en uitgestrekte gangen, kamers en ruimten van deze voorziening schijnt iedere huiselijkheid of gezelligheid vermeden of uit den boze te zijn, zij het dat een klein klokje met mogelijk antiquarische waarde een dressoir siert waarboven zich tevens een modern aandoend kunstwerk met enige artistieke pretentie bevindt.…

Zoals het klokje thuis tikt, kent ook ieder ding zijn tijd. Ooit mag ik weer vliegen als een vogeltje zo vrij. Maar vergeet niet: “in gedachte blijf jij een engeltje voor mij”.…

Toen riep ze keihard: ''Hé, kijk effen op je klokje hoe laat het is, je hebt de wekker weer niet opgedraaid, kaffer.'' ''Wat mot je?'', zei hij met een rochelende stem.…

Kijk: de lijkwagen, die hoeft niet in de file te staan om een kaartje te moeten kopen, maar alle mensen die naar de uitvaart komen, staan in de rij, kijken nerveus op hun klokje: ohh we komen te laat!…

Zoals het klokje tijdens de koopjes tikt, tikt het nooit, had ze bedacht, en ze kocht een horloge. Niet dat ze nog geen horloge had, maar dit exemplaar kon ze écht goedkoop op de kop tikken. En je kon er het uur niet gemakkelijk op aflezen, wat altijd hip was, en het tegelijk ook een juweel maakte.…

Het klokje is lang op een lange reis op weg. De grot is reeds lang weg. De paviljoenen zijn nu afgebroken. Kinderen die aan een toekomst bouwen. Voorheen is er een “vliegende Hollander.” Als schip met instapmodel. Twee duwarmen.. Van een zwevende ark. De metaalmoeheid heeft het afgebroken. De rust heerst over de gebouwen.…

Droeg de eigenaar zijn voorouders in het klokje mee? Dacht hij aan zijn vader als hij het tussen zijn vingers hield? Aan de vader van zijn vader? Had hij plannen om het aan zijn zoon te geven wanneer de zoon zijn eerste zoon zou krijgen? Waren er al plannen gesmeed voor de overdracht van het horloge?…

Regels gelden niet voor iedereen, zoveel is wel duidelijk maar dat wenkbrauwen fronsen, dat is zo klaar als een klontje, immers, de salariëring gaat demissionair of niet gewoon door, dus een klokje extra aanschaffen om zodoende te zorgen dat je op tijd verschijnt bij je afspraak, is dan geen heikel punt meer, toch?…

en de jaren doemden voor mij op; jaren van sfeer, van huiselijkheid, van schijnbare saamhorigheid en kameraadschap in mijn goede, oude, ouderlijke huis, in de vooroorlogse woning in de stille, chique buurt, die Mariska als haar eigen thuis beschouwd had en die zij getooid had met de frutsels en fratsels die zij van haar reizen mee had gebracht: een klokje…

doemden voor mij op; jaren van sfeer, huiselijkheid en feestelijkheid, van schijnbare kameraadschap en saamhorigheid in mijn goede, oude, ouderlijk huis, in de vooroorlogse woning in de stille, chique buurt, die Mariska als haar tweede thuis beschouwd had en die zij getooid had met de frutsels en fratsels die zij van haar reizen had meegebracht: een klokje…

En dan dat eeuwige goud: de lijst rond de spiegel, de voet van de bureaulamp, het plastic klokje bij zijn bed. Alles reflecteert zonder vaste richting. Ik denk dat hij zich daarin herkent. Mijn broer zegt weinig, in tegenstelling tot zijn schreeuwende kamer. De keuze van die botsende kleuren - het brandende en het bleke – vermoeit mij.…

Jaren van sfeer, huiselijkheid en feestelijkheid, van ogenschijnlijke kameraadschap en saamhorigheid in mijn goede, oude, ouderlijke huis, in de vooroorlogse woning in de stille, chique buurt, die Mariska als haar tweede thuis beschouwd had en die zij getooid had met de frutsels en fratsels die zij van haar reizen mee had gebracht: een klokje, een schilderij…

doemden voor mij op: jaren van sfeer, huiselijkheid, van schijnbare kameraadschap en saamhorigheid in mijn goede, oude, ouderlijk huis; in de vooroorlogse woning in de stille, chique buurt, die Mariska als haar eigen thuis beschouwd had en die zij als dat zo uitkwam getooid had met de frutsels en fratsels die zij van haar reizen mee had gebracht; een klokje…

Uiteindelijk redelijk snel een klokje geregeld en via een behoorlijke omweg net op tijd in het ziekenhuis… Maar ik hield de gedachte in m’n achterhoofd: volgens mij mag het gewoon niet, want zeg nou zelf, tegenwerking was er meer dan genoeg met nu één voordeel, ik kan klokkijken!…

Hij liep krachtig naar de brommobiel en keek op de fluoriscerende wijzers van zijn klokje, twaalf uur 's nachts precies. Hij startte het kreng van drieduizend euro en gaf vol gas en reed met de grote lichten aan behendig sturend van deze plek die hem had geleerd voor een moment in zijn kleine bestaan even verlicht te zijn en gesterkt.…

We zitten een kwartiertje, of zoiets want ik heb niet op mijn klokje gekeken, dat doe je niet als je een wandelingetje maakt. We staan op, kloppen onze kleding af en besluiten om terug te lopen, heilig in de veronderstelling dat we goed lopen, HIJ is mijn navigatiesysteem, lopen we (toch?) de goeie kant op?!…

‘Ja, 16,95 meneer en dat is nog het meest eenvoudige model voor uw klokje.’ Nou dan had ze dit keer een slechte aan die meneer, want meneer stond sinds kort in een zuinige duurzame modus. Aan de slag. Ergens moest nog een restje liggen van de horretjes die ik vorig jaar in een identieke bui voor de bovenraampjes had geplakt.…

''Het moet wel een goede vriend van U zijn geweest'', zei hij, ,,voor wie het klokje luidt en dat u zo bedroefd en nadenkend meeloopt.'' - ,,Kannitverstan'' was het antwoord.…

Zijn gezicht wordt net zo raar als de smoelen die ik voor de spiegel trek en waarvan mijn moeder zegt dat die voor altijd zullen blijven staan als ineens het klokje van Rome slaat. Na enkele pogingen spuugt hij het water dat hij in zijn mond heeft gekregen in de zinken emmer op de vloer.…

Het klokje van de kameroudste wijst half vijf. We zeggen niets. We zijn gespitst op ieder geluid van buiten. Plotseling, luchtalarm. Het klinkt anders, langer dan straks. Verbeelding? Nee. Iemand die het weten kan zegt: "Pantzerspitze im Angriff". Dus toch! Ik voel iets over mijn ribben lopen en ga naar de slaapzaal.…