Alle inzendingen over Francine Oomen

Eens, in dat verre, haast vergeten jaar, had de dokter ons bezocht in mijn ouderlijk huis. De trouwe huisarts, die zes jaar daarvoor geassisteerd had bij de bevalling en mij mede ter wereld had gebracht, had mijn hand bij die gelegenheid vastgenomen; een vreemd en wonderlijk gevoel! Mijn longen...

Als de hemel die blauwe tint aannam, eind november, begin december was weer de tijd gekomen dat de Goedheiligman in het land was en dan mochten we bij oma komen. Oma bewoonde het kapitale pand in de Gerard de Bondtstraat met de achterkamer waarin vele tropische planten op hun bloei wachtten. In...

Ze bereikte de leeftijd van honderd jaar. Zij rust voor altijd in het stille graf dat in het voorjaar omringd wordt door struiken die bloesems dragen in de tuin van het klooster. Haar liefhebbende broer kon zijn tranen nooit bedwingen als hij haar bezocht. In die jaren van het Rijke Roomse Leven...

Uit de verhalen van mijn moeder weet ik dat men mijn oma voor haar aanzag wegens haar jonge en florissante uiterlijk als ze mij in het ziekenhuis in ogenschouw kwam nemen. Als fragiele, kwetsbare baby lag ik in het glazen broeikasje dat men couveuse noemt. Later zocht ik in de armen van mijn oma...

Daar, op het oude Korvelplein, onder die lantaarn, voor die kerk, die gelardeerd was met heiligenbeelden, vond, zoals men beweert in de familie, hun eerste ontmoeting plaats. Ze waren mijn goede grootmoeder en grootvader. Zij was onderwijzeres, hij had een zaak in huishoudelijke artikelen. De drie...

Hou haar in de gaten. Daar gaan we nog veel van horen, let op mijn woorden. Dat wordt een grote later. Ja, daar kunnen we nog een hoop plezier aan beleven. Ik heb het over 'de nieuwe Carice van Houten'. Want zo wordt ze al genoemd, deze 'potentiële Oscarwinnares'. Het meest opvallende aan deze...

Norbert, de bedaagde landloper, was gelukkig met zijn zwervend bestaan. In zijn grote rugzak scholen behoorlijk wat erfenissen van vader, moeder, ooms en tantes, allemaal overleden. "Tja, ik zal dat kapitaaltje toch eens aanspreken," piekerde Norbert. Zijn gehavende kleren maakten spoedig plaats...

Mijn ouders hadden een groot gezin. En mijn talrijke ooms en tantes hadden ook grote gezinnen. De tantes werkten hard binnens- en de ooms even hard intensief buitenshuis. De tantes hadden ’s avonds veel stop-naai- en verstelwerk, de ooms werkten ’s avonds ook nog al eens en/of zaten in de...

(voor Dolly Wilde (1895 - 1941)) Je bent geboren als Dorothy (Dolly) Ierne Wilde op 11 juli 1895 in Londen. Je was drie maanden na de arrestatie van jouw oom Oscar Wilde geboren, die wegens homoseksuele handelingen tot twee jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, door een gemene valkuil van de...

In vroeger dagen, namelijk de vijftiger jaren van de vorige eeuw, bevond het halfcirkelvormige Boerhaaveplein zich nog aan de voet van de Spoorlijn die tot op de huidige dag Tilburg met onder meer 's-Hertogenbosch verbindt. De straten in de omgeving die het oude ziekenhuis omcirkelden waren, als...

Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn...

De Gemeente Tilburg is wispelturig in haar beleid: soms hardvochtig en afwijzend; soms welwillend en ze had onverwacht in haar niettemin oneindige filantropie besloten dat ik mee mocht met een reisje van de Katholieke Bond van Ouderen naar Monschau, dat ik voor het laatst aanschouwd had in 1966 met...

Het was in de tijd dat ik de lagere school bezocht: de "Fatima"-school, gehuisvest in een laag gebouw van Zweeds hout waar de planken als de schubben van een vis overheen lagen. Een groot intermezzo zou het curriculum van het eerste leerjaar moeten onderbreken wegens mijn longziekte, maar ik zou...

.....en toen vroeg Ilonka, die mij al sinds twee jaar trouw bezocht, tenslotte: "Wie zijn dat, op die foto?" Tot nu toe had ze kennelijk in stilzwijgende verwondering de foto in zich opgenomen die mijn slaapkamer sierde en ik verklaarde: "Daarop staan mijn opa en oma met hun zoons en dochter;...

‘Dag buurvrouw’ staat er boven een artikel op de voorpagina van Trouw. Een inwoner van Soest heeft dit geschreven als afscheid van een lieve buurvrouw Juliana. Het zal zijn omdat het voorjaar eraan komt dat ik meteen denk aan een idyllisch tafereel. Juliana trekt een onkruidje uit in haar tuin....

Met de handen samen en de ogen stijf dicht baden we, zowel voor als na elke maaltijd, het Onze Vader, het Wees Gegroet, met als nabede: 'Lieve moeder Maria, zegen Ome Wim en onze kindjes, Amen'. We hadden heel veel ooms en tantes, maar voor deze oom werd bij ons zesmaal daags gebeden. Hij was...

Zondag. Zonnebloemstraat in Hillegersberg, stadsdeel van Rotterdam. We zijn bij opa en oma, jaren '50 vorige eeuw. Veel ooms en tantes, neefjes en nichtjes wonen er in de buurt. Wij niet. Elke zondag gaan we vroeg uit Leiden met de tram naar Voorburg. Van daar nemen we de trein naar...

Zeer geachte dokter Zielknijper, Er heeft zich in mijn leven een uiterst verwarrende toestand voorgedaan, waardoor ik psychisch nogal in de problemen ben geraakt. Ik wil een en ander graag aan u voorleggen in de hoop dat u mij de helpende hand kunt bieden om met mijn situatie in het reine te...

Als door een mug gestoken, pak ik wat euro's en stap ik op de fiets. Kleurrijke vlaggetjes heten me welkom. Kwam er al zo vaak langs. Zovele jaren, maar kocht nooit iets. Aardbeien en kersen. Ik kom voor de kersen. Van die bijna zwarte. Hoor ze zachtjes roepen. Of ik een pond of een kilo wil?...

(geen fictie) Nu ik tachtig ben moet ik er weer aandenken toen ik vlak na de oorlog vijftien was en misbruikt ben door een man. In die tijd was van seksuele voorlichting geen sprake. Mijn moeder durfde nog te beweren, dat baby's gebracht werden door de ooievaar. Voor het eerst in mijn...

Toen ik nog een klein ventje was woonde mama en papa in een heel klein dorp in de kop van Noord-Holland. In onze straat woonde ook hoefsmid Klaas. Vaak ging ik kijken hoe hij het hoefijzer onder het been van een paard vast sloeg. Altijd was ik verbaasd hoe het paard zo stil bleef staan. Weglopen...

(voor Gustavo Adolfo Bécquer (1836 - 1870)) Je bent geboren als Gustavo Adolfo Claudio Dominguez Bastida op 17 februari 1836 in Sevilla. Jouw moeder was Joaquina Bastida de Vargas. Jouw vader José Dominguez Bécquer was van Vlaamse afkomst en hij was een gerespecteerde schilder met een groot...

Het Imari-porselein vormt een zeldzame soort van Japans of Chinees negentiende-eeuws porselein, vaak met oranje en blauwe motieven en afbeeldingen. In een kringloopwinkel zag ik onlangs nog een fraai bord in die stijl in de etalage dat geveild zou worden.... Mijn zozeer door het leven gekwelde...

Soms ben ik 's nachts in het labyrint van de straten. Ramen rijgen zich aaneen in eindeloze sequenties. Een bleek licht valt over het geheel. Ik ben me ervan bewust dat ik in Amsterdam ben. Het kan ook zijn dat er zich een fantastische zeegroene lagune vertoont tussen strenge, Victoriaanse...

Een wit, geëmailleerd naamplaatje met daarop de naam "Broeckx-Schmitz" in zwarte letters sierde de voordeur van het oude huis aan de Gerard de Bondtstraat. Het huis waarnaar mijn voorouders gevlucht waren na de economische malaise van de twintiger jaren van de vorige eeuw. Het kapitale huis met...

De tante; de enige tante die ik nog bezit te midden van een familie waarin de dood heeft huisgehouden en toegeslagen als een stormvlaag en een pestepidemie, is naar Tilburg, haar dierbare geboortestad gekomen..... Ik ken de trekken van de verbittering, van het hardnekkige en langdurige leed in...

Ik schrok op uit mijn overpeinzingen. We reden de oprijlaan van de vrijstaande eengezinswoning op waar mijn oom en tante woonden. Met piepende remmen kwam de Japanner tot stilstand. Opgetogen werden we door het hoogbejaarde echtpaar verwelkomd: ze waren oprecht blij dat we hen met een bezoek...

Er was eens een meisje dat Kimberly heette. Achttien lentes nadat ze een luchtje was gaan scheppen toen het verstand werd uitgedeeld, besloot ze dat er iets mis was met haar gezicht. Er ontbrak iets. En dus ging ze met haar vader en haar oom naar een tatoeëerder. Aan Rouslan – want zo heette de...

Toen ik nog op de lagere school zat was ik een verlegen ventje. Meester Lageveld had de gewoonte elke leerling voor de klas te roepen om een spreekbeurt te houden. Hij gaf je dan een onderwerp op. Je wist nooit wanneer je aan de beurt was, want hij keek dan de klas rond en wees iemand aan en die...

Ik denk vaak aan vroeger. Toen ik een jaar of vijftien was vlak na de oorlog kreeg ik voor het eerst een fiets. Wat was ik blij. Mijn vader had die tweedehands voor 25 gulden op de kop getikt. De lente was aangebroken en ik wilde een flink eind gaan fietsen. Eerst had ik kleine tochtjes gemaakt in...