Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zonnebloemstraat

Zondag. Zonnebloemstraat in Hillegersberg, stadsdeel van Rotterdam.

We zijn bij opa en oma, jaren '50 vorige eeuw.
Veel ooms en tantes, neefjes en nichtjes wonen er in de buurt.
Wij niet.

Elke zondag gaan we vroeg uit Leiden met de tram naar Voorburg.
Van daar nemen we de trein naar Rotterdam, het 'Hofpleinlijntje'.
In Hillegersberg stappen we uit. Station Kleiweg.

Opa staat ons op te wachten. We lopen de Kleiweg op, langs de remise van de RET waar tante Rien en oom Piet wonen, rechtsaf de Zonnebloemstraat in.
Iedereen is er. Of komt binnen.

Bovenaan de trap naast de wc staat een tafeltje met daarop de grote spiegel.
Een bronzen beeld van David beneemt een flink deel van mijn spiegelbeeld.
Tante Gonnie zit in haar rookstoel naast de kast met blikken doosjes, schaaltjes, borden.
Altijd vriendelijk lachend.
Opa in zijn stoel naast de boekenkast met de glazen deurtjes, links naast het raam.
Hij is blij met en trots op al zijn kinderen en kleinkinderen.
Als de meisjes maar geen rode jurkjes dragen.

Oma is in de keuken. Ze snijdt de glimmende zwart-bruine korsten van de witte broden.
Anne-Lies en ik krijgen ze, met dik roomboter erop.
Opa kan niet zo goed meer kauwen, vandaar de ontkorsting. Met een in roomboter gebakken tartaartje en een glas karnemelk verwent ze hem, 'alsjeblieft Vader'.

We gaan naar buiten door het voortuintje van de familie Van As. Het 'landje' aan de overkant vol geheimen voor een stadskind als ik.
'Koppeltje-duikelen' met je mooie zondagse jurkje aan op de hekjes tussen de tuinen.
Hollen door de brandpoort achter de huizen over het kool-as. Vallen, opstaan.
Kapotte knieën.

Als ik dorst had was de kraan geduldig. Mond aan het slangetje, heerlijk Rotterdams naar chloor smakend water.
De geur van de Sunlightzeep in het zeepkloppertje voor het afwas-sopje.
De geur van oma's sudderlapjes (roomboter) veelbelovend. Met stoofpeertjes.

Die geur kwam in mijn neus. Nu net.
Hier, in Zuid Frankrijk, waar ik sinds twee jaar woon.
Waar de geur van vlees dat staat te sudderen me in één moment vijftig jaar liet overbuggen.

Schrijver: annemieke wetting, 15 september 2009


Geplaatst in de categorie: tijd

3.4 met 5 stemmen 289



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)