Buren

‘Dag buurvrouw’ staat er boven een artikel op de voorpagina van Trouw. Een inwoner van Soest heeft dit geschreven als afscheid van een lieve buurvrouw Juliana. Het zal zijn omdat het voorjaar eraan komt dat ik meteen denk aan een idyllisch tafereel. Juliana trekt een onkruidje uit in haar tuin. Bernhard ernaast, filosoferend over een nieuw perkje, daar, net links van de hortensia. Zo gewoon, het zouden mijn buren kunnen zijn.

Nog maar even en dan kan ik ook weer naar buiten. Nieuwe plantjes poten. Of een kopje thee drinken op het terras, heerlijk in het zonnetje. Wat wil een mens nog meer. Niets eigenlijk.
Maar ja, dat kopje thee komt nooit alleen. Het gaat vergezeld van buurman Jan die zijn klompen aantrekt en op zijn knieën uitgerekend aan de andere kant van de perenboom gaat wieden. Ondertussen kan hij precies volgen hoe lang ik erover doe een kop thee leeg te drinken en wat ik lees.

Of aan de andere kant komen toevallig die ochtend een paar vriendinnen van de buurvrouw op bezoek. Ook diegene met die vreselijk harde stem natuurlijk. De krant op mijn schoot wordt onleesbaar bij zoveel verbaal geweld over de kinderen en de nieuwste mode om maar niet te spreken van de buien van slappe lach waarin de dames regelmatig belanden.

En als dat allemaal niet gebeurt, is het toevallig net donderdag. Komt werkster Francien op bezoek bij Oom Rien en Tante Bora die twee huizen verder wonen.
Oom Rien is, zoals gewoonlijk op donderdag, al vroeg mopperend het huis uitgevlucht. Tante Bora lacht maar eens om de onstuitbare woordenstroom van Francien. Zelf best spraakzaam, krijgt ze hier ook geen woord tussen. Ik hoor alleen haar schaterende lach, die net iets te vaak klinkt. Na al die jaren weet ze nog steeds niet hoe ze haar trouwe werkster even stil kan krijgen. Met de deuren open hoor ik van half 8 tot half 12 een verslag van het wel en wee van alle familie, vrienden en kennissen van Francien, slechts onderbroken door de stofzuiger. Ik weet weer precies wie er in de wijde omgeving met zijn verkeerde been uit bed is gestapt, wie er in het ziekenhuis ligt en vooral wie er dood zijn.

Heerlijk zo’n tuin. En ik heb echt niks tegen buren om zo eens een praatje mee te maken. Maar in voorjaar en zomer had ik toch liever koninklijke buren, op vorstelijke afstand net als die inwoner van Soest.

buren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 913