Alle inzendingen over Jorrit

Feestje Woemi houdt wel van een feestje. Eten, drinken, dansen en veel kletsen, dan is ze in haar element. Opgetogen laat ze me de uitnodiging zien. Ik kijk. De caravan staat net. Maar ik heb nog geen tijd om te genieten. Na zo’n hele winter vind zelfs ik dat er even gesopt en geboend moet...

Ergens houdt het op. Ik vind op zijn kamer een fotoboek dat Cornelis aan het maken was voor een van zijn kroost. Jaarboeken noemde hij ze, volgeplakt met alle kiekjes van verjaardagen en partijen waarbij hij ook bij was. Etende en drinkende mensen, slechte, onduidelijke foto’s vaak, met halve...

Ongelofelijk. Ze heeft het voor elkaar. Waar de meeste tachtigplussers nooit meer uitkomen, het verzorgingshuis, daar is Charlotte nu uit. Gewoon weer naar huis. We hebben geluld als brugman. We hebben hemel en aarde bewogen, we hebben van alles verzonnen om uitstel te krijgen, vakantie, drukte,...

Ik ben in een sombere bui. Het is niet het weer, zomer in oktober, wat wil je nog meer? Ik heb nog gezwommen in zee, tweehonderd slagen. Woemi is me even gevolgd, tot kniehoogte. Een mooie graadmeter van de staat van onze liefde. Toen ze nog tot over haar oren verliefd was verdween ze bekant in...

Cornelis is nu een half jaar dood. In harmonie begraven, iedereen verdrietig, mooie woorden van zijn zoons, mooie kist vol lieve woordjes en tekeningen van de kleinkinderen. Charlotte geniet van alle aandacht en belangstelling, een kleine vierhonderd op een begrafenis van een kerel van 84, dat is...

Cornelis is dood. Een ouwe kerel waaraan we moesten sjorren en trekken om er nog een beetje beweging in te krijgen. Eigenlijk meer last dan lust. Geestelijk begon ie ook al flink achteruit te boeren. Hij kon alleen nog maar piepen dat ie naar bed wilde, niet eten wilde, dood wilde. Een haast...

Ik ben weer terug. Terug in mijn oude ziekenhuis, dat ik twee jaar geleden overspannen en opgebrand heb verlaten. Met een oprotpremie, een doekje voor het bloeden, dat wel. Voordat ik definitief bij Sanne introk vernietigde ik mijn diploma's en papieren. Weg, met de Dixantrommel vol hardloop,...

Eindelijk. Ik, we durven het weer aan. Op reis, hoe lang is het geleden dat we verder zijn geweest dan Winschoten of Winterswijk? Lang, te lang misschien. Is het daar nog wel zoals toen, voor? Treffen we weer diezelfde vriendelijke, open, haast wat naïeve en kinderlijke mensen weer aan? Of zijn ze...

Het kost me twee uur zeuren en jammeren. Maar dan heb ik hem. De mooiste kamer van het zogenaamd volgeboekte hotel. Zonder enorme airco op het balkon, zonder het lawaai van de bar en het restaurant. Ik hoor alleen nog de zee die geen vijftig meter verder kalm het strand op- en afrolt. En de...

De Rudolfs hadden haar uitgezocht, als een kitten uit de kattenmand. Anna had er tenslotte tien, tien monden om te voeden, dat viel niet mee zo vlak na de oorlog. Pa dood in de oorlog, aan ontberingen overleden in de gevangenis van de Gestapo. De Rudolfs hadden er niet een meer. Die ene zoon, zo...

Ik rook op mijn balkon. De flat is te klein om binnen te roken, smerig gewoon. En net als James Stewart in Hitchcock's Vertigo begluur de buren aan de overkant, in de hoop eens iets mee te maken, een moord of zo. dan kan het echte leven tenminste weer beginnen. Ik voel me zo leeg, zo dood na...

Daar zit je dan. Op de verjaardag van je inmiddels hoogbejaarde moeder. Gastvrouw te spelen voor je inmiddels al bijna even hoogbejaarde tantes en ooms. Voor zover er nog mannen over zijn tenminste. Het altijd en eeuwig hetzelfde slagroomgebak te serveren. Van de warme bakker, dan moet het wel...

Kinderen. Daarover schrijft Tirza mooi. Hoe ze doorgeeft wat ze in zich heeft, ze liedjes laat zingen die ze ze heeft geleerd, ze naar de vogels leert luisteren en met ze naar de sterren kijkt. Hoe ze ze troost als ze verdriet hebben en met ze meeleeft als ze geluk hebben, een tien halen op school...

Ze had zo graag een man willen hebben. Een gewone man, die zou vragen; 'heb je het druk gehad?' als ze vermoeid uit het werk zou komen. Die voor haar zou koken dan. Niet dat je daar zo gelukkig van werd, van die kookkunsten van hem . Aardappelen, groenten uit blik, een stukje vlees of zo. Nee,...

Ik ben ziek. Van schaatsen komt mooi geen reet vandaag. Het ging de laatste tijd toch al beroerd. Geen bochtje kom ik zonder mispeer door. Het is beter om thuis te blijven, zo gammel als ik voel, de pot en de kotsbak onder handbereik. Maar misschien kan ik me ook weer eens naar mijn oude oom...

Of ik thuis ben. Ze heeft me nog nooit gebeld. Nu wel. Waarom? Ik ben onrustig, twijfel. Ja, ik ben thuis, en veel staat er voor vandaag niet op het programma. Een eindje wandelen, misschien even langs Charlotte, het stokoude moedertje van Woemi. Ze wil langskomen. Zomaar. Jaja, zomaar. Ze is...

'Hoe is het nu met die vriendin van je?' Naakt en uitgeput is ze naast me neergeploft in bed. Maar nu wil ze wel eens weten hoe het zit. 'Op en af'. 'Ze is Spaanse toch? Mooi? Donker?' Ja, ze is mooi en donker, heeft volle heupen en volle, stevige borsten, in niets lijkt ze op haar. 'Ik...

Wat heeft hij nog te verliezen? Zijn zaak is bijna failliet. En als hij niet uitkijkt belandt hij nog in de bak. Twee gedupeerde beleggers hebben hem aangeklaagd,zo'n proces kan nog wel even duren, maar het is beter voor hem om zich maar niet meer in zijn Zwitserse chalet te vertonen. Zijn villa...

Eens in de vier dagen moet ik. Woemi weigert nog langer bier te halen voor me. Dus slinger ik, het liefst zo vroeg mogelijk, mijn lege kratje op de fiets en rij naar de dichtstbijzijnde kleine Deka. De grote, ik kom er niet meer. Al die mensen, ook al om negen uur. Het vriendelijke snauwen:...

Meestal komt hij als vriend. Als goede vriend voelt hij zich aan tijd niet erg gebonden. Vaak is hij er midden in de nacht, maar hij ziet er ook niet tegen op de boel te verstieren door in de drukke ochtendspits zijn opwachting te maken. Zit je daar met een paar levenden die allemaal tegelijk...

Vandaag wil ik het met u hebben over kaas. Een stompzinnig, dom onderwerp, zult u misschien denken. De fans van literatuur, Woemi voorop, herinneren zich misschien een prachtige novelle van de verder allang vergeten Willem Elsschot over dit onderwerp. Nou ja, dat verhaal ging meer over hoop en...

Zijn haar is dun, vettig en te lang. Te vaak strijkt hij het met zijn handen uit zijn ogen, het dringende en dwingende gebod dat niet te doen negerend. Zijn huid is bruinverbrand, van het wereldwijde gebod binnen te blijven heeft hij helemaal niet gehoord. Of erger: hij heeft er schijt...

...misverstand. Het lijkt wel of ze de grote Jorrit hebben gelezen. Spekkie voor mijn bekkie dus. Allemaal op zoek naar die enige, ideale partner die een leven lang alles voor je moet zijn. Alles wat jezelf niet hebt, wat je zelf niet bent. Veel succes gewenst. Eerst jezelf accepteren, eerst...

Ik ben al een tijdje niet meer geweest. Woemi begrijpt er niets van. 'Je zou zeggen dat je nu tijd genoeg hebt om haar te bezoeken'. Haar, dat is Charlotte, de inmiddels zwaar demente moeder van mijn eerste Woemi. Lang geleden, een mensenleven lang geleden. Wat moet ik haar zeggen? Dat ik bij...

...ik weten. 'Daarna zijn ze nooit meer samen op pad geweest, niet op woensdagmiddag zoals altijd, nooit niet', zegt Charlotte. 'Kleine meisjes worden groot Jorrit', voegt ze eraan toe. 'En daar weet jij alles van', glimlacht ze samenzweerderig terwijl ze haar broze handen op de mijne...

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd...

Van Moskou naar Beijing met de trein, de Trans Mongolië Express, de toeristische variant van de Trans Siberië Express. 7865 kilometer met de trein. Ja, dat leek haar wel wat. Zeven dagen en nachten opgesloten in een coupe van amper twee bij drie, samen met twee wildvreemden. Van bloedhitte naar...

De vrolijkheid van de eerste dagen is verdwenen. Mijn arme Woemi. Ze leek zo blij, zo gelukkig. Weer aan het werk. Nooit geweten, nooit gedacht dat dat voor haar zo belangrijk kon zijn. Zoals ze erover sprak.' De zee van menselijk wrakhout' noemde ze haar patiënten, nu weer bewoners in...

Na de uiterst onaangename ervaring en uitkomst maandag heb ik besloten te stoppen met mijn carrière. Ik was heel blij met de kans die me nog geboden is, en vind het heel jammer dat het zo gelopen is. Misschien is het toch goed om van mijn kant de zaken nog wat toe te lichten. Natuurlijk wist ik...

Het is een grote rode doos. Een Brocapharm's Verbandtrommel, een prachtig stukje curiosa, maar de inhoud is verdwenen. Erin heeft Charlotte een deel van haar leven opgeslagen. Een bijzonder deel, mij totaal onbekend, vol met geheimen die waarschijnlijk nu, nu ze niet meer kan praten en eindeloos...