Alle inzendingen over dementie

...die dementeert het zelf niet merkt. Vervolgens vraagt zij mij tot vier keer toe waar ik woon. Dementie is een sluipmoordenaar, maar zij is een lieverd.

...natuurlijk, waardoor u misschien in de mogelijkheid bent om uw medemens te begrijpen, laat staan te helpen. En waarom kan dit plaats hebben: omdat zij een semantische dementie hebben waardoor zij als zwakbegaafden functioneren. Begrijpt u het enigszins? Nee, dan bent u vast...

...Nederland lijden 260.000 mensen aan een vorm van dementie. Twaalfduizend mensen zijn jonger dan 65. Zie je nou wel? Het kan met 41! Door de vergrijzing en het ouder worden van de bevolking zullen er in 2040 een half miljoen patiënten zijn. Ik bedenk me geen seconde. Spring op mijn fiets en rijd...

...missen, waarvan een paar aan de gevolgen van dementie. Wat zou ik ervoor overhebben, om bijvoorbeeld een paar stukjes van zo’n stickie af te kunnen draaien, urenlange telefoongesprekken, die soms nergens over gingen, maar zo belangrijk waren, de onverwachte bezoekjes die we tegenover elkaar...

Ze was al hoogbejaard mijn lieve tante Miep. Ze was een zuster van mijn moeder. Ze was klein en had een knap gezichtje met donkerblond lang haar. Op verjaardagen was ze altijd druk en kon ze goed iets voordragen. Ze was getrouwd met ome Jan, een melkboer. Toen kwam de oorlog en ze kozen partij voor...

Een jaar geleden verloor hij zijn vrouw aan dementie. Gisteren kwam ik hem tegen na het uitlaten van zijn hond, uitgelaten werd ik besprongen. Buurman Herman is stervende, de klok tikt minuten weg die er niet meer toe doen. Zinloos vraagt hij zich af waarom hij het toch altijd goed gedaan heeft....

...zijn ze gewoon een jaar dichter bij het einde. Dementie in welke vorm dan ook is een gave van de natuur. Op den duur weten de patiënten niet eens meer wie ze zelf zijn. Hun naasten herkennen ze niet meer. de stumpers moeten luiers gaan dragen, maar vinden dat niet erg. Sommigen zijn erg...

...persoon krijgt hierdoor, met haar semantische dementie, een goed gevoel. Het begrip "goed" moet hier anders worden geïnterpreteerd. Deze persoon heeft er alles aan gedaan om de eigen identiteit te verliezen en dat is uitstekend gelukt, elke vorm van hulp, elke tegemoetkoming is zinloos. Zij...

...de dingen over zich heen laten komen en zich niet meer druk maken over hun situatie. Graag wil ik afsluiten met de volgende zin omdat deze precies zegt wat dementie is. 'Dementie is als een boekenplank waar steeds een boek van afvalt. Het laatst geschreven boek valt er als eerste af, tot het...

...het ijzingwekkende en gruwelijke woord "dementie". Daarmee is de ziekte benoemd, is het etiket op het voorhoofd gedrukt, schijnt het voorheen onverklaarbare een verklaring en duiding te hebben gekregen en daarmee schijnen bevreemdende verschijnselen op enigszins geruststellende wijze te...

...maar deze uitspraak lijkt me een leugen van haar dementie. Ze heeft veel belangstelling voor mijn bont gedecoreerde shirt en vraagt ongerust of dit een wasbeurt wel kan overleven. Ze wil de grotere en kleinere zwarte beestjes, alle schepselen van God, niet doden. We nemen afscheid maar...

Ik geef het maar eerlijk toe, soms word ik wat vergeetachtig. Gelukkig heb ik nog mensen om mij heen die dat opvangen en die mij soms helpen belangrijke dingen niet te vergeten. Want, verjaardagen, attenties, telefoonnummers, adressen, ik zou zonder hulp én hulpmiddelen te boek staan als een grote...

Je wist het me altijd zo duidelijk te zeggen. Spreek met twee woorden, was je handen als je naar de wc bent geweest en voor het eten, eet met je mond dicht en kijk alsjeblieft uit onderweg, op tijd naar bed want je moet er morgen weer vroeg uit, poets je tanden en je schoenen, zit niet met je...

...zoveel is zeker. Op je 60-ste is de kans op dementie 1%, boven de 90 wordt het 40%. Met deze zekerheid trappen we af op de open dag in het zorgcentrum Mariengaarde, Aarle Rixtel. We zijn in dit geval de vertegenwoordigers van de 'sandwichgeneratie'. Thuis schoppen een stel pubers een...

Het is al te zien als je langs de ramen loopt die de vertrekken begrenzen waarin zij zijn ondergebracht en waarin zij hutje bij mutje zitten aan lange tafels Daar staan in de vensterbank poppen en beren waarmee de oma's en opa's knuffelen alsof zij met een enkele reis zijn teruggekeerd naar de...

Zorgcentrum "Padua" in Tilburg is vanuit mijn woning in de Nassaustraat met een wandeling van pakweg drie kwartier gemakkelijk bereikbaar. In mijn hand draag ik mijn zwarte tasje dat mijn gunstige getuigschrift bevat waarin sprake is van de genegenheid die ik bij eerdere gelegenheden mijn...

Het is al te zien als je langs de ramen loopt die de vertrekken begrenzen waarin zij zijn ondergebracht en waarin zij hutje mutje zitten aan lange tafels. Daar staan in de vensterbank poppen en beren waarmee de oma's en opa's knuffelen alsof zij met een enkele reis zijn teruggekeerd naar de tijd...

Ik rij met mijn vader van zijn huis in Groningen naar Hanzaplaza in Groningen. Hij heeft geen enkel idee waar we heen gaan. Het is niet helemaal goed in het hoofd van mijn vader. Zo zegt hij het zelf. En terwijl we door nachtelijk Groningen rijden, kijkt hij zijn ogen uit. Hij herkent misschien...

Als sluipmoordenaar komt het je leven binnen. Langzaam vermoordt het de hersencellen, in het begin vaak niet zichtbaar voor de buitenwereld maar voor de desbetreffende persoon des te meer. De persoon probeert uit alle macht de 'gaten' die deze insluiper veroorzaakt te dichten. Te dichten met...

...kijken. En daar kom ik trieste zaken tegen, dementie op tien-hoog, Alzheimer met a-4'tjes herinnerend aan een handicap, oorlogsdochter die vanaf het balkon de thuiszorg monstert. De lieve dame die drie uur attentie verwacht, maar een sms'je zegt mij een half uur minder toe, hoe ga je...

...nooit meer terug zou keren nu de onheilspellende dementie had toegeslagen en onbewust en onwetend, gedeeltelijk beroofd van haar verstand, kijkt zij mij in de ogen. Met haar uiterste krachten kan zij nog een schijn van normaliteit handhaven nu haar wereld door onvermoede krachten wild door elkaar...

...dat was ie kwijt? Komt door de dagen hou ik me voor, het komt omdat we nu twee zondagen achter elkaar hebben, duim ik- wetende dat: dementie erin sluipt omdat het in de familie zit….dus hoop ik op gewone weken en dagen, zodat het niet is wat het lijkt, maar: ik ben op m’n...

...de persoon dan immers steeds met zijn dementie of verdiet. Je moet je voorstellen dat deze mensen in een andere tijd leven, die voor ons het verleden is maar voor hen het heden. In hun beleving zijn ze bv. 28 en hebben ze kleine kinderen. Stel dat je zelf 28 bent en thuis kinderen...

Vervlogen dagen De dagen, maanden en jaren gingen geruisloos aan hem voorbij. Zijn stille aanwezigheid was gaandeweg vanzelfsprekend geworden. Nieuwe bewoners kwamen en gingen, maar de man leefde rustig verder, schijnbaar ontsnapt aan de tijd. Wel was hij wat meer in zichzelf gekeerd, alsof hij...

Afscheid ‘We zijn weer thuis pa’, klonk het opeens in de auto. Ze stopten voor een huis dat schijnbaar nog steeds van hem was. De man keek naar buiten, maar zijn gezicht gaf geen enkel spoor van herkenning. Ook in de woning, tussen zijn oude spullen, scheen er weinig tot hem door te...

Vlekkie ‘Wat een leuk hondje’, zei de zuster, terwijl ze hem hielp bij het dichtdoen van het bovenste knoopje van zijn overhemd, en ze wees naar een foto boven zijn bed. ‘Vlekkie’, zei hij. ‘Hij was helemaal zwart met een witte vlek op zijn kopje.’ En zonder haar reactie af te...

Mijmering Een milde najaarszon gaf nog wat zomers getinte warmte. De bladeren aan de bomen en struiken kregen de kleuren van een mooie herfst. Een enkel blad dwarrelde speels naar de grond. Een duif zat geduldig te wachten op een handvol broodkruimels. De deur naar de tuin stond vanwege de...

ONZE MAN Contact Ze was nieuw en naast hem aan tafel gezet. De man zat haar met enige nieuwsgierigheid te bekijken. Zijn aandacht werd vooral getrokken door het jammerend geluid dat ze maakte, alsof er een poes in de huiskamer verborgen zat. Af en toe was ze stil, om even later weer met...

Aan de overkant Omringd door zijn wakende familie, lag de man al enkele dagen stil en vredig te slapen. Als je zijn hand vasthield, zijn gezicht zachtjes aanraakte of iets tegen hem zei, verscheen er soms een flauwe glimlach op zijn broze, bleke gezicht. Toch hing er in zijn kamer geen al te...

Stille genieter Tijdens de wandeling door het verpleeghuis streken ze neer in een echt bruin café met ouderwetse schemerlampjes tegen een houten wand, een oude tapkast en in de hoek een biljart. Terwijl hij om zich heen zat te kijken hoorde de man zijn naam noemen, met de vraag wat hij wilde...