Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Het Noorden kwijt

Ik geef het maar eerlijk toe, soms word ik wat vergeetachtig. Gelukkig heb ik nog mensen om mij heen die dat opvangen en die mij soms helpen belangrijke dingen niet te vergeten. Want, verjaardagen, attenties, telefoonnummers, adressen, ik zou zonder hulp én hulpmiddelen te boek staan als een grote hork. Daarom denk ik dan wel eens terug aan de tijd dat ik bestuurslid was van een verzorgingshuis, wij noemden dat vroeger een bejaardenhuis en heel vroeger een tehuis voor ouden van dagen. Nog langer geleden heette dat zelfs een rusthuis. Ach ja, een mens wil wel oud worden, maar niet oud zijn!

Uit die tijd herinner ik mij de directeur van ons verzorgingshuis, een prachtmens, met heel veel liefde en warmte voor haar ‘bewoners’. De gemiddelde leeftijd van deze ‘bewoners’ was circa 85 jaar en onder hen waren er mensen die wat aan het dementeren waren. Keurige oude dametjes die over de gangen zwierven en in mij hun zoon zagen. Of wat sjofele bejaarde meneren die dachten dat ik de begrafenisbode was en in woede ontstaken, omdat ze meenden dat ik op hun geld uit was. Onze directeur nam dat altijd heel tactvol op met de opmerking: “Neem het ze maar niet kwalijk, ze zijn het Noorden een beetje kwijt”.

Nu hebben wij een vriend die al een mooi eind in de zeventig is en langzaam maar zeker is gaan lijden aan de ziekte van Alzheimer. Dat wil zeggen: híj heeft het, maar zíj lijdt er aan, want híj vergeet allerlei dingen, maar zíj wéét het! Want onze goede vriendin, zijn vrouw, moet dag in dag uit voor twee mensen nadenken, regelen en plannen. Dat is op zich niets bijzonders, iedereen moet in het leven wel eens de regie overnemen. Het wordt pas anders als het je partner betreft, die vroeger heel goed in staat was om zijn eigen zaakjes te regelen.

Maar mijn vriend laat het op dat punt, helaas, steeds vaker afweten, hij raakt dingen kwijt of weet de weg niet meer. En wat wellicht nog erger is, hij is geen gesprekspartner meer, want hij neemt niet meer in zich op wat er om hem heen gebeurt. Ik heb erg veel respect voor onze vriendin die in deze situatie het roer heeft moeten overnemen. Wij proberen begripvol te zijn en bieden waar nodig en mogelijk onze hulp aan, maar uiteindelijk staan wij als de bekende beste stuurlui aan wal. Want zij moet voortdurend zijn kompas zijn, hij is het Noorden kwijt.

Schrijver: Watze Elgersma, 23 maart 2007


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.2 met 21 stemmen 749



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Sandra
Datum:
23 maart 2007
Wat een lieve, warme column.
Naam:
helena
Datum:
23 maart 2007
Ik heb bij deze culumn een traantje weggepinkt. De herkenning, de onmacht, je hebt het liefdevol weergegeven

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)