Alle inzendingen over padden

In Tilburg Zuid strekken zich nog altijd de grasgroene velden uit waarop wij, scholieren nog, eens, in lang vervlogen tijd, sportten. Een met gras en mos begroeid, breed pad voert naar het gebouwtje met de kleedkamers. In een lange stoet liepen wij eens naar het sportterrein....Daar, op die...

Het was al in de namiddag toen ik besloot een wandeling te maken. Het was prachtig weer en onweer werd pas in de nacht verwacht. Ik sloot de deur achter me en liep naar het pad achter mijn huis. Ongeveer twee kilometer lopen en dan begint een groot bos met wandelpaden met lichte hellingen en dalen....

Ik houd van de natuur, verlies mijzelve vaak in beemd en bos, ik wandel mij van God los. Want hier, in dit schone ondermaanse, taalt dier noch gewas naar het agio van de mens. Het is eten of gegeten worden, groeien op afvallig blad, epifyterend op de bast, onderaards in duizend kleuren en vormen...

Als ik mij posteer op de "Social Sofa" vóór "Woonzorgcentrum "De Bijsterstede" tref ik vaak een bewoner of passant die mij aanspreekt. Zo ook op die zomerdag, waarop de atmosfeer mild en verzadigd was en de ongeschonden toekomst zich nog leek uit te strekken als een weldadig, breed en...

Het was in dat uur, Vader!, dat ik aan je ziekbed, dat zich gedurende elf maanden had voortgesleept, aan je benevelde geest het beeld opriep van onze gezamenlijke wandeling, zo lang geleden, in die onvergetelijke zomer, over de paden die zich slingeren over de Strabrechtse Heide. We waren...

29-3 We hebben net de bushwalk naar Kelly's Basin gemaakt. Vroeger (1897-1920) liep hier een treinrails van het spooksstadje Linda naar de zee.Om de schatten van de aarde over zee te vervoeren. Van die rails was weinig meer te zien. Alles was overgroeid door een oogverblindend groen...

De momenteel allerwegen zozeer gevreesde virussen hebben kennelijk nog altijd niet via de nauwe, fragiele schachten die mijn keel met mijn longen verbinden de laatstgenoemde organen bereikt die door een onbekende zijn opgehangen in de borstholte als het chassis van een auto.... Ik ben opnieuw...

Opnieuw ging ik vandaag mijn trage gang naar het ziekenhuis, allerminst mismoedig gestemd in een laat seizoen over het bochtige pad langs onze woningen in de richting van het nabijgelegen ziekenhuis. De blaadjes warrelen al omlaag van de bomen en ik vind het wonderlijk en zo komisch dat een klein...

In de grote hal van het ziekenhuis heb ik het beeld bewonderd van een gevleugelde vrouw en man, mogelijk symboliserend het diepe dal van de kwetsbaarheid van de mens waaruit hij opgeheven kan worden door de medische wetenschap en -zorg (Ik was het ziekenhuis genaderd met mijn trage pas,...

HOOFDSTUK 1 Het regent en de kou is bijna onverdraaglijk. Voetstappen drukken zich in de sneeuw. Ergens aan het eind van de straat, net niet ontrokken aan het zicht, beweegt iets en komt dichterbij. Ik sla het pad in dat leidt naar mijn huis, pak de sleutel, open de deur en ga naar...

Sarcasme is zó laf. Ik heb daar geen tekst en gevoelens bij. Maar bidden kan ik wel, en ook deze zondaren ontvang ik in liefde. Levensadem vermengd met hoop en verwachting, tussen eilandjes van tegenslag, terwijl ik onverdroten bloesems kweek in mijn rozentuin van licht. Aan het eind van...

Mijn Duitse herder is een bijzondere hond. Hij zit altijd naast me in zijn mand. De dierenarts heeft hem gezond bevonden en hij heeft geen last van erfelijke aandoeningen. Komt nog wel eens voor bij herdershonden. Het klikt prima tussen mij en Victor, zo heet hij. Gelukkig woon ik op het...

Laten we eerlijk zijn: het moderne huidige winkelen (beter gezegd hedendaagse) is toch wel een groot gemak. Je bestelt, na eerst enkele tientallen webwinkels bekeken te hebben, uiteindelijk de wasmachine, stofzuiger, televisie, afwasmachine of wat dan maar ook naar jouw keuze, en het wordt gebracht...

We hadden besloten dat het tijd werd om weer eens een kleine week er op uit te gaan. Een hotel werd geregeld dat dicht bij de zee, de bossen, de stad, de kinderen en ook nog bij culturele versnaperingen. Het viel ons mee dat er hotels bestonden op die plekken. Het inpakken is al een feest op...

In hoeverre haar voorheen zozeer eclatante verstand nog intact was, bleef mij onduidelijk. Maar gelukkig was zij zich onbewust van het feit dat zij verdreven was uit haar stadse woning waar de tekenen, trofeeën en bewijzen van haar vroegere eruditie nooit meer op haar zouden wachten. Een...

Ons Tilburgse Wilhelminapark, doorsneden door bochtige, zanderige paden en omringd door monumentale herenhuizen, ligt met haar grillig aandoende, bijna ronde vorm centraal in de wijk "Theresia". Met een vriend bezocht ik op een milde zomerdag met bedekte hemel het nu gerenoveerde Café...

Als de dagen donker zijn en het hart verkeert in pijn, volg dan een pad naar een bos, geniet van de kracht die het uitstraalt. Zet je neer in het zachte mos, voel de warme stralen gefilterd door bladeren. Verwonderd en bijzonder is het gefluister van de bladeren, ze geven rust in het verwarde...

Af en toe kom ik een oudere mevrouw tegen in de straat of op de kronkelige paden van het parkachtige landschap naast de snelweg, dichtbij mijn huis. Zij voert steevast twee wrakke poedels met een krullerige, lichtbruine vacht die aan een shampoo-beurt toe is, aan de lijn. Het kan voorkomen dat...

Abrupt stopt het pad. In de diepte vervolgt de route. Ter overbrugging hangt een ladder aan de rotswand. Het schrikt af en lokt tegelijk. Ik besluit tot pauze. Eten, drinken en bezinken, terug- of doorgaan. Trede voor trede daal ik af. Beneden aangekomen kan ik de markering terugvinden op grote...

Ze had zich gemeld om mij bij te staan in mijn eenzaamheid en doelloze projecten. Ik had daarop verklaard:"Je hebt gesolliciteerd; ik kan je zeggen dat je aangenomen bent." Spoedig bleek zijzelf de hulpbehoevende te zijn, maar niet ongaarne probeerde ik haar te bedienen met de weliswaar...

De naam op de Kerstkaart is geschreven in een fors, maar sierlijk handschrift: de naam "Bogaers" die karakter en moed symboliseert. Zij was mijn wandelgenote gedurende zestien lange jaren tot voordien onvoorspelbare en onherroepelijke treurnis en ziekte haar dit verhinderde. We aanschouwden samen...

Het valt niet te ontkennen dat er een ongekende rust en sereniteit uitgaat van het kerkhof aan de Hoflaan te Tilburg. Op een late zondagmiddag bewandelden we daar samen de brede paden, geflankeerd door grafstenen, die leiden naar het graf van de vader van mijn vriendin en op haar verzoek begoot ik...

Wie kan nog wensen te vertoeven te midden van de gribus die zich manifesteert in Breda, tussen de vervallen flatgebouwen, tussen de restanten van een fabriek, genaamd "De Faam" waarvan een schoorsteen eenzaam oprijst te midden van puinhopen? Merkwaardig genoeg is daar dan ineens dat...

Vanaf het terras achter "Het Boshuis", de nieuwste Tilburgse locatie van Zorgcentrum "De Wever", dat gelardeerd is met chique tuinmeubilair, kijkt men rechtstreeks het bos in. Lichtpaarse bloemen van mij onbekende signatuur schieten hoog op in de tuin en andere, geel met bruin, herken ik uit...

...(2)' www.gedichten.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/244835.html 'Paddendrama' www.gedichten.nl/nedermap/netgedichten/netgedicht/251684.html

Het land van mijn dromen kan ik niet bereiken, maar ik kan het wel zien. Elke dag gaat het door mijn hoofd, elk uur, elke minuut en elke seconde, altijd denk ik aan het land van mijn dromen. Het is waarschijnlijk, omdat ik weet, dat het nooit van mij zal zijn, maar dan ook nooit, nu niet, en...

Omdat het onderwerp van de boekenweek dieren is, schrijf ik nu een stukje over mijn favoriete dier, de Beer. De Beer nu is een groot en sterk dier met een mooie bruine of soms zwarte vacht en twee kleine ogen en een goed reukorgaan. Langzaam scharrelt hij zijn kostje bij elkaar, een lekkere zalm...

Op een van mijn zwerftochten naar de Oeverlanden kom ik langs begraafplaats 't Huis te Vraag. Tussen 1891 en 1962 zijn daar zo'n 12.000 mensen begraven. Het kerkhof zelf is op sterven na dood, het zou initieel ontruimd worden maar door de nieuwe wet op lijkbezorging is de periode van grafrust...

Meteen al de eerste keer dat de vrijwilligster de kamer in het Zorgcentrum betrad, viel haar blik op een gitzwarte hond van stof met glanzende kop en licht geopende, vilten, roze bek. Mevrouw verkommerde en vereenzaamde tussen de muren van haar kamertje, in het luchtledige van haar eenzaamheid,...

Vandaag vaart de veerboot niet. Ik lees op het bord. Geen waarom. Voor mij maakt het niets uit, ik heb geen plannen. Ik sta daar omdat het fijn is om er te staan, bij de rivier, kijkend naar het water. Komt er nog een boot aan? Ik wandel verder op het pad naar links, een paar meter boven de rivier,...