Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Moeder Aarde

Teder streelde de vrouw de goudbruine haren van haar kleine wolfje. Ze waren beiden oud geworden. De vijftien jaren die ze nu bijeen waren, waren voor de vrouw een periode van overleven geweest. De kleine wolf had haar als een levende engel door de jaren heen geloodst. Als een kompas. Het had de dagen draaglijk en soms zelfs vrolijk gemaakt. Een gevoel van even weer te leven.

De dag had haar warme zonlicht voor het troostende maanlicht van de nacht verruild. Een nieuwe maan probeerde door een zacht sluierend wolkendek heen te breken. De vrouw wist dat iedere nieuwe maancyclus nieuwe kansen bracht. Kansen op heling van het verleden. Kansen op wensen die in vervulling konden gaan. Ze wist dat dromen realiteit konden worden. En dat wonderen bestaan. Maar dan moest je er wel in durven geloven. Alleen dan kwam het wonder naar je toe.

De vrouw ververste het water van haar kleine maatje. Ze wist hoe graag zij dronk van een vers gevulde bak als ze terug kwamen van hun avondwandeling. Met gemengde gevoelens had ze de avond ervoor de vertrouwde route gelopen. Omdat het nog maar twee nachten geleden was dat zich een klein drama voor hun ogen op het wegdek had afgespeeld. Twee padden, waarvan er een overreden was. Platgereden, een bloederig tafereel met de andere pad in shock en met bloedspatten ernaast. Vol medeleven had de vrouw een klein takje met zachte blaadjes geplukt en liefdevol daarmee gepoogd de levende pad te bewegen om een veilig heenkomen te zoeken in het gras aan de kant van de weg.

Het duurde even voordat het lieve dier in beweging kwam. Misschien wilde hij ook niet weg bij zijn vriendje. Of misschien was het zijn vriendinnetje geweest. Misschien was ze zwanger geweest. We zullen het nooit weten. Als hij bleef zitten, zou hij meemaken hoe zijn dode geliefde door een kat of vogel werd opgegeten. Hoe de restjes bloed door de regen werden weggespoeld. In het ergste geval kon hem hetzelfde overkomen. Dus rustte de vrouw niet voordat de levende pad in veiligheid was. Eenmaal op het gras, kroop hij verdrietig tussen de struiken. Dieren rouwen ook. De vrouw wist dat.

De avond ervoor had ze gezien dat het paddenlijkje geheel was opgeruimd. Moeder Natuur had daar zo haar manieren voor. Maar de plek des onheils gaf haar nog steeds een verdrietig gevoel. Waarom ook moesten mensen zich altijd zo meedogenloos hard in hun blikken voertuigen voortbewegen. Alles wat op hun weg kwam, genadeloos neermaaiend. De bestuurder had de pad waarschijnlijk niet eens gezien. Niet eens gevoeld. Alsof zijn leven er niet toe deed.

Maar de vrouw wist dat ieder levend wezen ertoe deed. Omdat ieder levend wezen een manifestatie van de levende Grote Moeder is, de oneindig wijze planeet waarop alle dieren, planten en mensen leven. De huidige mensen leefden er als soort pas sinds kort, zo’n zestig duizend jaren pas. Terwijl veel dieren en planten er al miljoenen jaren leefden. Als de mensen zo door zouden gaan, met de uitbuiting van de Aarde en haar medebewoners, dan zou de wijze planeet genadeloos terugslaan en zonder hen verdergaan.

Want de mens had wel de Aarde nodig. Maar Moeder Aarde had de mens helemaal niet nodig. Zij had hun gastvrij haar lichaam gegeven om op te wonen. En de Grote en Wijze Moeder was wel goed, maar niet gek. Ze deelde graag haar gulle gaven die uit de vele lagen van haar aardkorst konden worden opgediept. Maar er zaten grenzen aan de hebberigheid die ze van de mensen accepteren kon. Gebruik was misbruik geworden, was uitbuiting geworden, en dat zou weldra stoppen. De vrouw wist dat. Ze wist dat de mensen bezig waren zichzelf te verwoesten. En er was maar zoveel wat zij daaraan kon doen.

Ieder mens zou zelf een keuze moeten maken hoe het leven zo in te richten dat de uitbuiting stoppen zou. Dat de kostbare schatten die de Grote Moeder in haar korsten herbergt, op waarde geschat zouden worden en in dankbaarheid en met mate gebruikt zouden worden. Zodat er genoeg zou zijn voor iedereen. Zodat de aardse bronnen konden herstellen en oneindig gebruikt konden worden door alle bewoners van de prachtige planeet. Zodat de mens zou leren delen met de dieren, groter en kleiner, op het land, in het water en in de lucht. Zodat de mens zou zorgen voor de medebewoners, waar nodig of gewenst, en zou stoppen met de arrogantie van de dominantie van de eigen soort. De vrouw wist dat er een wonder nodig zou zijn om bij alle mensen dat besef door te laten dringen. Maar ze wilde geloven in wonderen.

Terwijl de vrouw haar jas pakte, rekte het kleine wolfje zich uit, en beiden maakten zich op voor hun nachtwandeling. De vrouw hoopte dat ze de sterren kon zien, naast de beginnend nieuwe maan. Ze wist dat de sterren, net als Moeder Aarde, levende hemellichamen waren. Ze wist dat ze ooit op een van die sterren geleefd had, en dat ze er ooit weer heen zou gaan. Tot die tijd had ze een taak te vervullen, om Moeder Aarde van dienst te zijn. Ze stapte met haar viervoetige metgezel de nacht in, dankbaar voor de koelte na de zomerse warmte. Dankbaar voor de levende planeet die in dit leven haar thuis was.


--- --- ---

Zie ook de gedichten:

'Gaia'
www.gedichten.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/242710.html

'Nacht van donkere maan'
www.gedichten.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/242844.html

'Gaia (2)'
www.gedichten.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/244835.html

'Paddendrama'
www.gedichten.nl/nedermap/netgedichten/netgedicht/251684.html

... Onderstaande link: Nature is Speaking - Julia Robers is Mother Nature. ...


Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=WmVLcj-XKnM

Schrijver: Gabriëla Mommers, 3 september 2019


Geplaatst in de categorie: natuur

4.8 met 4 stemmen 309



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
catrinus
Datum:
4 september 2019
Prachtig verhaal. Ik onderschrijf volledig de filosofie die er uit spreekt. Mooi verwoord. Dieren hebben ook gevoel, wat erg wordt onderschat. Sommigen zelfs meer dan wij. Wij mensen verbeelden ons te veel - wij zijn slechts te gast op aarde, maar gedragen ons als ongelikte beren.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)