Alle inzendingen over verlegenheid

Verlegen en onhandig, dat ben ik dacht en vond hij van zichzelf. Jammer, want eigenlijk was het een fantastische vent, hij moest er alleen zelf nog achter zien te komen. Vaak kreeg hij opmerkingen van vrouwen en wist hij op dat moment niet veel te zeggen. Deze middag had hij besloten zichzelf...

Slenterend slinger ik mij tussen de groepjes zombies door, de trappenhal naar beneneden. Nog verdoofd door de intellectuele SM-praktijken die de prof op me losliet. Mezelf verwijten makend: heb ik nu echt zo slecht geleerd of is mijn brein gewoon een sadist? Ik ben nog volop bezig met mijn op...

...in Egmond had ik extreem veel last van mijn verlegenheid, ook plaatsvervangende schaamte vergalde mijn leven al jarenlang, ik kon mij schamen voor een ander, die in mijn denkbeeld schaamtevol werd getorpedeerd. In de koorbanken maakten de strenge woorden van God/Jahweh/Allah mij dikwijls in...

Toen ik op weg was naar het platteland aan het eind van de straat kwam ik de vrouw tegen met het felle rode haar. Gelukkig kon ze nu niet een pot urine leeg gooien, maar ze keek me wel vernietigend aan, en riep toen ze voorbij gelopen was, ouwe zak. Laat maar gaan, dacht ik. Ik had een andere route...

“We doen een voorstellingsrondje,” zei hij. “Dat praat een stuk makkelijker. Ik ben Henk en ik ben blij dat jullie hier aanwezig zijn. Dat betekent nieuw bloed. Begin dus maar bij je bloedgroep zou ik zeggen,”; hij lachte hard om zijn eigen grap. Dat moet van de zenuwen zijn, dacht ik. Ik...

Het verhaal over de hond en het strand was ik al bijna vergeten, toen het donker werd die middag in december. Er waren in die barre december dagen, die steeds donkerder leken te worden, mensen die dachten dat wanneer iemand liet merken dat hij verlegen was, dat het betekende dat diegene naïef...

De allerliefste vond toentertijd al dat ik te eenzaam was en ze had alles voor me over, dus ze wilde iets voor me doen. Ik bewoonde een onderkomen in het zuidelijke gedeelte van de stad waar ik toch wel blij mee was maar de eenzame kan niet voorkomen dat de muren weleens op haar afkomen. En dus...

Het meisje was alleen, ze had geen broertjes en zusjes. Op school had ze geen vriendinnetjes, ze was erg verlegen en zei bijna nooit wat. Als haar iets gevraagd werd gaf ze heel zachtjes antwoord. Ze was het liefste thuis, bij haar poppen en ander speelgoed. Ze had veel speelgoed, haar ouders...

De eerste algebrarepetitie leverde me een drie op en dit cijfer vormde een teleurstelling. Vol enthousiasme had ik me op de opgaven gestort. Het ging zo goed met de talen; waarom nu niet met de wiskunde? Ik bloosde vaak in de klas bij de elegante meneer Lepelaers, maar hij had van zijn kant met...

Facebook, het platform dat jarenlang privégegevens van zeker 87 miljoen gebruikers heeft verkwanseld, is wel de laatste plek waar ik me toe zal wenden als ik om een date verlegen zit.

Rachel bloost. Haar halsje wordt rood. Ze wipt heen en weer op hoge hakjes, wiebelt wat en strijkt haar rokje glad. Nu is Rachel een heel nuchter meisje. Alleen weet ze het zelf niet. Dat ze is nuchter is bedoel ik natuurlijk! Meisjes van twaalf zijn helemaal niet nuchter. Bestaat niet. Die zijn...

Karel was een stille jongen. Maar op zijn saxofoon was hij de baas. Er waren heel wat beroerdere saxofonisten dan hij. Op Karels kapstok lag een zwarte hoed. Gekocht op het Waterlooplein. Die lag er nu een week. Karel kreeg een raar gevoel in zijn maag als hij langs de kapstok kwam en de hoed...

Uit pure verlegenheid staarde Bjarne weer naar de vijver op het meesterlijke schilderij, dat aan de muur hing. Het leek alsof de sierlijke zilverwitte zwanen bewogen. Bjarne voelde dat Emma Petronella naar hem keek. De verlegen jongeman kon niet anders dan terugkijken. Ze keek naar Bjarne alsof ze...

...opmerking maar het voelde als een streling, jouw ogen straalden voorzichtig. Mijn hand op je schouder, fluwelen genegenheid brengt mij in verlegenheid. Brekelijk vibreert de ruimte tussen ons, zachtere zoenen dan ooit bij het afscheid. "Ik kom liever naar jou dan dat ik weg ga".

De fotograaf moet gemerkt hebben hoe verlegen ik was. Het jeugdportret siert nog altijd mijn kamer. Ik was zes jaar oud. Met mijn nichtje Guusje was ik gaan spelen in de Jan Truijenlaan. Daar was plotseling die man in het struikgewas die dat vreemde, merkwaardige, angstaanjagende tussen zijn benen...

Provoceren, ik doe dat graag. Religekkies uit tenten lokken en psychologen neerzetten als ringbaarden met vorsende blikken. Beide doelgroepen schreeuwen om erkenning en juist daar heb ik een bloedhekel aan. Waar is de stilte als je er om verlegen zit, waar zijn die mooie mensen gebleven die je...

Stil en verlegen zat ik in een uithoek van het terras terwijl mijn tranen vloeiden. Bittere tranen om de gemene kwetsuur, afgevuurd op mijn hart als een projectiel, als een onomkeerbare pijl met uiterst trefzekere uitwerking. Het bittere leed stapelde zich op en het bereikte onvoorziene,...

Het gebeurde in het jaar 1956, juist in de donkere dagen voor de Kerst. Ik werkte toen, 21 jaar oud, nog maar net een paar maanden bij een kleine manufacturenzaak, waar men echter ook bedden, tapijten en vloerbedekking verkocht. Als jonge etaleur deed ik mijn werk in twee van de in totaal vier...

Bij de slager aangekomen vraagt de slager aan onze driejarige dochter: “Wil je een stukje worst?” Ze knikt verlegen, neemt een opgerold stukje worst aan en hapt het smakelijk in haar mond.“En wat zeg je dan tegen de slager?” “Oh ja,” zie je haar denken, “dat hoort er inderdaad ook nog...

Elke ochtend stap ik in de auto om naar mijn werk te rijden. Het hoort bij de doordeweekse rituelen die volgen na het wassen, tandenpoetsen, aankleden en ontbijten. Sinds een maand of drie is daar een nieuw ritueel bijgekomen. Een bijna dagelijkse ontmoeting met mijn spiegelspin. Gemakshalve heb ik...

Soms betrap ik mij op dagdromen. Daar loop ik dan naar een of ander kantoor, ik wacht voor de lift. De liftdeur gaat open en daar sta je. Wat zou het leuk zijn als we een paar verdiepingen samen zouden doorbrengen. Eigenaardig genoeg verplaatst de lift zich zeer langzaam. Je staat er een beetje...

Men beweert: "Rozen zijn de eeuwige tekenen van de Liefde". Bij het tankstation, bij de rotonde, waren diverse boeketten te koop en ik koos er een uit voor Haar, de trouwe en lieve huishoudelijke hulp van mijn overleden moeder, die sinds lange jaren niet meer te midden van de levenden is. De...

....ze had nu het jonge meisje meegebracht.In het trapportaal schudde ik haar de hand ter kennismaking. Chakira was haar naam.Het meisje was tenger en glimlachte verlegen. Een vlassig staartje sierde haar. Ze opteerde voor een carrière in de ouderenzorg. Ik probeerde haar gerust te stellen met de...

...en door de wijn begon Bjarne zich wat over zijn verlegenheid heen te zetten. Kees zei niet veel. Bjarne kon wel aan hem zien dat hij glunderde van verliefdheid en waarschijnlijk was dat bij hemzelf niet anders. Aan de laatste verrukkelijke asperge was Bjarne bezig toen de smoorverliefde Kees...

Tandartspraktijk Tilburg Zuid is gevestigd in wat men een groot "kantoorpand" zou kunnen noemen. In de wachtkamer ontmoet ik enkele kinderen met hun gesluierde moeders. Een zwartharig meisje van een jaar of elf draagt twee joyeuze staartjes in het haar en een brilletje op de neus met ronde glazen...

De tegenstelling kan niet groter zijn, het management (interim) zuigt de sector leeg en ik maak mogelijk dat er in ieder geval gestofzuigd wordt. Gekwalificeerd personeel is wegbezuinigd opdat krijtstreeppakken en kokerrokken aan hun trekken komen. Ik hoop dat deze onmensen hun trekken eens thuis...

Lang lag mijn ziel in een stoffige kast, bedolven onder nodeloze zorgen, onduidelijke tobberijen en onverklaarbare angsten. Tot ik de CD van Elgar kocht. Het was in dat voorseizoen van de lente waarin ons aarzelend meegedeeld wordt door de natuur, door de zacht kwetterende vogels in de vroege...

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde. Je was vijfenveertig. Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit, hoe zei je: "Je bent mijn...

Lang lag mijn ziel in een stoffige kast, bedolven onder nodeloze zorgen, onduidelijke tobberijen en onverklaarbare angsten. Tot ik de CD van Elgar kocht. Het was in dat voorseizoen van de lente waarin ons aarzelend meegedeeld wordt door de Natuur, door de in de morgen zacht kwetterende vogels...

Onlangs stonden ze er weer. Zo maar in het wild, langs de kant van de dijk. De sneeuwklokjes. Fragiel bewegend in een verlegen voorjaarsbriesje. Alsof ze van de ene op de andere dag de grond waren uitgeschoten. Ik herinner me, dat ik er vroeger, als kind, weleens op mijn buik vóór ben gaan...