Hartenkreten over verdriet

Ik heb je dood gemaakt, verdronken in de zwarte emmer, je snaveltje schraapte de bodem alvorens ik jouw pootjes voelde strekken in doodsdrang. Lief klein vogeltje, die glazen wand heb jij nooit verwacht terwijl jij in vogelvlucht de natuurlijke strijd aanging met een ander lief klein vogeltje. Hij...

.....en op dat bankje in het park, waarover Vondels stenen, zwarte gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs een waarheid...

In wachtkamers van artsen, tandartsen en mondhygiënisten tref ik nogal eens te midden van de tijdschriften, die daar slordig liggen opgestapeld en die kennelijk dienen om de wachttijd wat te bekorten met enig amusement en wat informatie, de "Libelle" aan. Als je het tijdschrift openslaat, zie...

Als kind was ik blij dat ik een meisje was, dan hoefde ik niet naar de oorlog en niet naar het werk. Ik wilde een man die mij zou beschermen, twaalf kinderen rondom een grote pan warme soep. En altijd thuis zijn. Als een verdwaalt kind levenslang op zoek naar thuis. Dat ben ik. De mensen zijn...

Aan de oever van een roerloze poel, met zijn wortelvoeten tussen het riet, stond een van ouderdom kromgegroeide treurwilg, die kraakte van lentevreugde in de speelse wind. Hij was peinzend over zijn spiegelbeeld gebogen, terwijl een warme lichte bries ritselde door zijn jonge, nieuwe,...

Ik keek net naar de laatste uitzending van Knevel & Van den Brink en Jessica Durlacher was één van de gasten. De andere vijf gasten wisten nog te lachen, maar Jessica's gezicht stond de hele tijd op onweer en eschatologisch doemdenken. Ze zat naast die lange boom van een Jeroen Pauw, waardoor...

Het huis is onttakeld; het ademt een sfeer van leegte, verlatenheid en verval. Het hart en de ziel zijn eruit gesneden, de doodsheid regeert en overheerst. Dertig jaar huwelijksleven zijn er gepasseerd als een ijlende windvlaag en nu doolt mijn vierentachtigjarige tante, haast mijn enig...

Zeg T, goedemorgen meis alles goed en thuis ook, vraag ik als we aan de kassa komen bij Appie? Ze lacht haar brede lach en zegt: het gaat steeds beter en dat is hartstikke mooi natuurlijk. Gedurende het feit dat de boodschappen op de band gaan en het pinnen wat er onvermijdelijk achteraan komt,...

Het toeval wilde die dag dat ik op de zitplaats bij de bushalte die ik altijd bezette als ik terugkwam van mijn vriend, een ring aantrof; deze lag daar min of meer onopvallend maar zijn aanwezigheid kon me toch niet ontgaan. Hij bleek bezet te zijn met een guirlande van kleine, schitterende,...

De tijd heeft mij ingehaald, ik stond voor jouw raam op mijn opgevoerde bromfiets, ik gaf gas maar durfde niet aan te bellen. Hormonen en lichtflitsen in mijn hoofd, ik wist dat ik jou wilde maar niet hoe. Met de kennis van nu zou ik het toch anders gedaan hebben.

Dochter van Peter en Petroesjka, zij zag het licht negen maanden na een heftig keukenneukengebeuren in het jaar zevenenzeventig. Zelf weet Irina zich daar niets meer van te herinneren, later bleek een en ander duidelijk hoorbaar in de solo-albums opgenomen in de voormalige studio van de toen nog...

De ouders en de zusjes wachtten tevergeefs in het ouderlijk huis, altijd wachtten zij en dachten aan hem. Het rauwe verdriet scheurde hun harten open, altijd bloedden zij uit open wonden, altijd was hun innerlijk aangebeten als het rozerode hart van een stervende vogel.... De rijke schat van...

Het hoogste duin, in helm verwikkeld, ziet de zee en de laatste zon. Ondergang, je hoort water koken, de illusie van wat ginds de einder is. Kolkend sluiten golven af wat ooit is begonnen.

Wat een gemeen iets is pijn, vooral als er niets meer aan te doen is. Pijn van de vroege morgen tot in de late avond. Zo bewegelijk als wat, was ik. Nu zijn dat alleen mijn armen nog maar. Pijn, een hele doos met pillen en nog steeds wint de pijn. Bij artsen kom ik niet meer: "ik kan U niet...

Was niet de afspraak, het balkon moest nog ontgroend en de bakken gevuld met viooltjes. Binnenshuis zouden wij samen de planten van verse aarde voorzien, het is er niet van gekomen. Op de dag dat ik haar een foto stuurde van een vroegbloeiende rhododendron ging zij zomaar dood. Dat bakkie koffie...

Een poosje geleden liep ik te wandelen door de buurt waar ik gewoond heb. Ik keek mijn ogen uit. Alle oude rijtjeshuizen waren verdwenen en vervangen door hoge flats en op de meeste veranda's hing een schotel. Het benauwde me. Vroeger hadden we de slager, de kruidenier, de melkboer en de...

Van geld dat ik eigenlijk niet had wegens mijn nijpende werklozenbudget en dat ik uit mijn eigen mond had gespaard, had ik het kettinkje met de maansteen aangeschaft. Het was bedoeld als remedie tegen haar menstruatieklachten die steeds meer opspeelden. De steen was gedeeltelijk wit en gedeeltelijk...

Lange, lange, al te lange tijd was ik - ik kan niet anders zeggen - vervreemd van de rust, van de rijkdom, van de eenzaamheid van mijn stille woning, van het terracotta van haar muren, van haar grijswitte, rustieke balkon, van het hardhouten bureau dat mij ten dienste stond en van de verrukking van...

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo...

In mijn goede, oude, onvergetelijke ouderlijk huis, waarin mijn wiegje heeft gestaan van roodbruin hout, in het huis waarin ik jong ben geweest, waarin ik nooit meer zal terugkeren, waarnaar een schrijnend heimwee mij doet verlangen, hing het schilderijtje op een onopvallende plaats. Het moet...

Hoe heb je in je laatste jaren, in je troosteloze nadagen, in je woninkje van oude vrouw, gebogen over de lectuur die je niet meer tot je kon nemen, gezeten in de sierlijke stoel met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen? Je "televisiehelden" die je...

Ik heb nog nooit het bed gedeeld noch met David Bowie noch met La Paay. Met David kan het niet meer...

Er waren: de kronkelige paden van het park en de straten van de stad, talloze malen doorkruist en er was: de vijver met de oranje, geschubde vissen die hun rondjes draaiden onder het wateroppervlak en er was: de kamer met de eikenhouten meubelen, omfloerst door herinneringen.Ik wist niet welke...

Toen de twijgen aan mijn venster kleine aanzetten vertoonden van minuscule blaadjes en bewogen in een licht briesje, heb ik koers gezet naar de stad waarvan mijn oude tante zo gecharmeerd en ikzelf helaas in mindere mate, maar we hebben de gevels bewonderd en ons begeven te midden van de menigte...

Het hondje, Porky genaamd, komt me blij blaffend tegemoet ter begroeting. Het draagt om de wollige, harige hals een bontgekleurde doek en is de enige kameraad van mevrouw die het ook niet kan vinden in de kring van haar mede-bejaarden, mogelijk wegens haar uitheemse afkomst. Haar leven begon 83...

In die lang-vervlogen tijd trof ik je weleens aan als je aan het borduren was in je riante flat waarvan je nooit kon genieten....De klanken van de piano van de buurman bereikten ons door de dunne muren heen. Je had graag quatre-mains met hem gespeeld en wel op verschillende ongebruikelijke...

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde..... De zalen zijn mij nu bekend; ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten.... Er zijn velen komen...

Gedurende twintig jaar had de machine trouwe diensten verricht. Hij droeg de trotse naam "Oko-Lavamat". Was het onbegrijpelijk dat mijn tranen rolden toen twee stoere "body-builders" van "Paulissen Witgoed" hem kwamen halen en de trappen afdroegen? Ik had het gevoel dat met hem twintig...

De stad was altijd al een kermisstad. Nooit heb ik de carrousel met haar bonte lampjes die haar rondjes draait onder de lichte regen - herinnering aan mijn vroegste jeugd - met meer weemoed en verdriet aanschouwd als juist dit jaar. Nooit heb ik mij meer verdoold en verdoemd gevoeld tussen de...

In een merkwaardig gewelfd doosje uit tropisch hout dat rondingen vertoont als van een voluptueuze dame, bewaar ik nog altijd enkele curieuze en nietige en zo schamele voorwerpjes, enkele herinneringen of souvenirs, zoals daar zijn: een lok van het grijze, stugge haar van mijn oude moeder,...