Nederland is veranderd
Een poosje geleden liep ik te wandelen door de buurt waar ik gewoond heb. Ik keek mijn ogen uit. Alle oude rijtjeshuizen waren verdwenen en vervangen door hoge flats en op de meeste veranda's hing een schotel. Het benauwde me. Vroeger hadden we de slager, de kruidenier, de melkboer en de groenteboer. Aan de deur kwam de huisbaas de huur ophalen, de visboer kwam elke vrijdag door de straat en de bakker kwam ook aan de deur en dronk af en toe een kopje koffie mee in de keuken.
De bewoners waren allemaal arm en hielpen elkaar als dat nodig was. Wanneer het lekker weer was dan zaten ze buiten voor de deur gezellig te praten. In een buurtcafé kon je een pilsje drinken, klaverjassen of biljarten. Onenigheden werden vaak weer bijgelegd. De politie werd er nooit bijgeroepen.
Toen de televisie zijn intrede deed was de aanschaf van een toestel voor de meeste bewoners nog te duur, maar de caféhouders hadden al een toestel op een standaard aan de muur geïnstalleerd. En als er een voetbalwedstrijd getoond werd, dan zat het café vol met schreeuwende mannen met een glas pils in hun bereik. Ik zat daar natuurlijk ook bij en het was hartstikke gezellig. Ik denk nog wel eens aan die tijd. Het gebeurde mij wel eens, dat ik niet genoeg geld had om mijn consumpties te betalen, maar de kastelein vond dat helemaal niet erg en schreef je schuld op en kon je het later betalen.
Zoals gezegd liep ik weer eens door deze buurt. Geen mens meer op straat te zien, zoals vroeger. Bijna in elk huis stond de televisie aan. Ik werd er niet vrolijk van. Op een gegeven moment kwam ik in de winkelstraat. Prachtige winkels en toen het sluitingstijd werd, kreeg ik bijna een traan in mijn ogen, want alle etalages werden afgeschermd door tralies en luiken. Dit is mijn buurt niet meer, dacht ik. Geen mooie verlichte etalages meer. Ik werd echt bedroefd van deze veranderingen in deze tijd. Je leest wel eens, dat een mens wekenlang dood in zijn huis ligt. Ook een gevolg van de vereenzaming. De mensen leven allemaal op zichzelf.
Vooral ouderen durven de straat niet meer op, omdat ze bang zijn beroofd te worden. Hoe vaak is dat al niet gebeurd. Menig oudje schrikt als de bel gaat, want het kan wel eens een boef zijn die je wilt bestelen en mishandelen. Ik ben bijna 84 en kijk ook eerst naar buiten wie voor de deur staat of vraag hardop wie daar is en in de paraplubak staat voor alle zekerheid een tafelpoot om mij te verdedigen als het nodig is. Vroeger woonden mijn ouders op een dorp en kon je met een gerust hart je deur niet gesloten laten als je even een boodschap ging doen, maar die tijd is voorbij. Nederland is veranderd.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: verdriet
oude buurt
84
Geef je reactie op deze inzending:
Die schotels hebben inderdaad iets buitenaards, al vliegen ze dan niet, het is een burgerlijk, lelijk gezicht.
De wereld is onpersoonlijk en ongezellig geworden. De rustieke romantiek is amper nog te vinden. De saamhorigheid is door de overbeschaafdheid ondergesneeuwd. Door de weinige echte communicatie is het onderlinge vertrouwen ook nog eens gesneuveld.
Stalen valhekken voor de winkels.
Ieder mens een eiland tot elke prijs. Welvaart is nog geen welzijn, werd mij ooit geleerd. Zie het sombere resultaat.