Verhalen

De lucht was helder in de koude februari nacht van de vorige eeuw. De straten waarop nog sneeuw lag werden volop verlicht door de volle maan. Een koude oostenwind blies je om de oren. Ik was toen twaalf jaar en ik stond effen buiten te praten met een buurjongen. Eigenlijk mochten we niet buiten zijn...

Ik droomde dat de al oud geworden Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung op mijn armen lag. Hij leek enigszins kreupel en ik droeg hem op mijn armen tot aan de patattent. Jung wou een frikandelletje met mayonaise. ”Ah ik wens zo graag met jou een frikandelletje met mayonaise te eten!” Hij keek...

Achter mijn huisje in Drenthe heb ik een groot stuk land. Daar loopt mijn lieve paard, die ik Bles noem, omdat hij bij zijn neus enkele witte haren heeft. Wanneer hij mij ziet komt hij al naar mij toe galopperen, zo blij is hij dan. Suikerklontjes en worteltjes vindt hij dan heerlijk. Wulpse Alie wa...

Nog net geen twee maanden is het ventje, mijn kleinzoon, een hummeltje dus en op een verjaardag gaat zo'n kleintje van hand tot hand. Logisch want iedereen moet hem bemoederen, beknuffelen, bevoelen en aanschouwen. Allemaal hartstikke normaal (denk ik) alhoewel ik er wel eventjes bij zeg, zonder ie...

Jaren en jaren geleden waren wij in het bezit van een caravan, staande op een zogenaamde vaste plaats dus niet zo eentje die je achter je auto haakt en overal neer kunt zetten, nee, een vaste plek. Voor dat we dat ding hadden, waren we meestal met tent, slaapzakken en alle gerei wat je erbij nodig...

Diep in de nacht kwam Eve terug van haar bezoek aan Madame de Sainte Boeuf. Ze keek rond in de armzalige ruimte die hun woongelegenheid bood maar weinig meer dan dat. In het centrum van een stad verdringt alles en iedereen zich. Voor een kunstenaar is het centrum van de stad de plaats om te zijn. D...

Mijn vader, Arie heette hij, was geboren in de kop van Noord-Holland. Met mijn moeder Coba was hij in 1935 verhuisd naar Amsterdam, omdat hij als arbeider bij een rijke boer weinig verdiende. Als tramconducteur verdiende hij meer. Mijn jongere broer Gijs en ik waren nog geboren in Kolhorn, dichtbi...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton vooral voor dít leven) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar men communicatieproblemen ging tackelen door het optuigen van een vierde managementlaag), zat gehuld in een wolk van somb...

Je had in ons buurtje drie herenkappers. Niks bijzonders, want we konden ook kiezen uit drie groenteboeren, vier melkzaken en meerdere sigarenwinkels. Het was in de dagen voor de supermarkt en je had nog een ijssalon waar ‘s avonds de oudere jongens en suikerspinmeisjes zich verzamelden rond de e...

Onze kunstenaar wist niet wat te doen. Hij liep door het atelier en bekeek zijn werk. Hij deed dat wel vaker, maar nu, met de dreiging, de komende uitzetting en het verlies van alles, bekeek hij zijn werk heel precies, alsof hij nog nooit zo helder was geweest. Hij had een vrouw geschilderd, een por...

Het huis van de prefect was een eeuwenoud huis. Het keek uit op een van de paleizen van de Koning die in de zomer het paleis bewoonde, het huis keek ook uit over het belangrijkste plein van de stad. Feitelijk, juist dankzij deze positie, was dit het belangrijkste huis van de stad. De salon van Madam...

Weer een doelpunt tegen. Ik ren naar het doel en gris de bal uit het net, nog voordat onze keeper op is gestaan na zijn mislukte reddingspoging. Langs mijn medespelers ren ik naar de middenstip en leg de bal op de stip. We hebben geen tijd te verliezen. Maar net wanneer ik mijn opricht, zie ik d...

Ik sprak laatst in de supermarkt een vrouw, die mij altijd vriendelijk aankeek. Ze had pas haar dertigste verjaardag gevierd. Ze ziet er leuk uit, slank, mooie blauwe ogen en lang blond haar. Ze vertelde, dat ze van haar eerste man gescheiden was, want hij hield het met de buurvrouw. Toen ze op de t...

Het is een stille, grijze novemberdag als de BoodSchappenPlusBus van start gaat bij "De Reyshoeve", een bejaardencentrum in de Tilburgse wijk "De Reeshof" en als zij koers zet naar het Winkelcentrum Wagnerplein met "aan boord" drie oudere, grijsharige dames, een vrijwilliger als chauffeur, een...

Ik ben bang voor de stiltes. Er zijn zoveel stiltes. Er is de stilte van een ster. De stilte van het ontwaken in eenzame gevoelens. En van de gedachtenloosheid. Maar in het klooster zijn de stiltes weldadig ofschoon er op de trapleuning daar een slang is gebeeldhouwd met daaronder het woord prud...

Welke benaming je er ook aan geeft, het NU is niet meer het NU van toen, dat kan natuurlijk ook niet want er zit een wereld van verschil in de tijd van NU, niet alleen qua tijd maar ook van een aantal decennia. Waren onze ouders slecht af? Waren wij slecht af? Misschien wanneer je nu terugkijkt ha...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen ( Een feuilleton dat je niet onberoerd laat) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei ( waar de driejarige ‘Beroeps Opleidende Leerweg Musical’ binnenkort een buste van Joop van den Ende ging onthullen ),...

Zittend bij de neuroloog op consult bepaald zij dat mijn been moet worden onderzocht, een ondefinieerbare aanhoudende nachtelijke afschuwelijke pijn, die zich niet laat onderdrukken door een fikse hoeveelheid pijnstillers moet nu door een specialist bekeken worden en zo geschiedde. De eerste keer da...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton dat klare wijn schenkt) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar men ernstig overwoog de leerling binnenkort centraal te gaan stellen), controleerde met zijn nieuwe digitale vleesthermom...

Wout traint witte muizen voor het circus. Hij leert ze fietsen, hoepelen, muziek maken, schommelen en nog veel meer. Hij heeft er twintig en zijn goed gedrild. Laatst had hij ze echt nodig, want er waren een hele hoop kikkers zijn huis binnen gekomen en hij kreeg de bibberatie. Wulpse Alie was die d...

Toen Wout wakker werd zag hij, dat Janneke niet meer naast hem lag. Waarom is zij zo vroeg op, dacht hij. Hij wist het weer, het is vandaag Moederdag, dan worden de mannen weer verwend. Zij was al heel vroeg opgestaan en naar de keuken gegaan om en ontbijtje voor haar lieve man klaar te maken. Dat h...

Ik werd vader van een zoon toen ik 22 was (1953). Mijn zoon is nu al 60 jaar, waar blijft de tijd. Dini heeft nog vier kinderen op de wereld gebracht. Ze zijn allemaal getrouwd en hebben zelf kinderen. Het was kort na de oorlog nog een armoedige tijd. Je moest rond komen met weinig geld en je had no...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton dat de juiste snaren weet te raken) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei (waar men een seminar voor Evidence-Based strategieën ging voorbereiden), ontstak de Gouda Kaarsen in de 6 armige verzilverde...

''Het was heel raar, Wout.'' ''Wat was raar?'' ''Die droom die ik vannacht had. Jij was pas geslaagd als marineofficier na je opleiding in Den Helder. Niemand van de opleiding had dat verwacht, omdat je een watje was.'' ''Hoezo, Janneke?'' ''Zal ik je vertellen. Je lag een ke...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton voor lichte en donkere dagen) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei (waar klassenmanagement tot de startbekwaamheden werd gerekend), lag aangekleed en verfrommeld dwars op zijn gebloemde roze dekbed e...

Het was een prachtige lentemiddag, maar ik had er weinig oog voor. Gestrest parkeerde ik mijn auto voor de deur en slingerde het portier open. "Tsjonge jonge, wat een haast!" klonk het vanaf het bankje voor het huis. Ik zwaaide. "Hey Jannie! Sorry, geen tijd! Strak rooster. Vergadering over twint...

Vreemde titel zeker wanneer je weet dat het dit keer niet om voedsel gaat, want als het gaat om restanten van eten, ben IK degene die zelden tot nooit iets weggooit. Maar het onderwerp had eigenlijk de titel VERF restjes moeten hebben, want daar gaat dit verhaaltje over! Als je moeite hebt met gr...

Mevrouw Werkman was druk in haar woonkamer bezig. Met zorg poetste ze de theekopjes en schotels schoon. "Wat is dat toch een prachtig schilderij boven mijn buffet," prevelde ze. "Ja, een meesterlijke uitvoering. Mijn overgrootvader Werkman heeft dat geschilderd. Hij was dan ook een kundig leide...

Het driemaal ‘cloppen’ ten teken dat er brand was uitgebroken. Nee, sirenes en alarmsystemen zouden nooit in staat zijn de goddelijke trillingen in zich te bergen en deze uit te laten gaan op de manier waarop wij dat door de eeuwen heen deden. Of wat te denken van onze manier van tijdsaanduid...

Mijn vriend had het van een koerier. Men had de anderen niet in veiligheid weten te brengen. Ze schenen, gezeten op de straatstenen, te wachten op het transport dat hen naar Duitsland en daarmee zo vermoedde ik naar het eind van hun leven zou brengen. Een godverlaten duisternis legde zich over mijn ...