Roosters
Het was een prachtige lentemiddag, maar ik had er weinig oog voor. Gestrest parkeerde ik mijn auto voor de deur en slingerde het portier open. "Tsjonge jonge, wat een haast!" klonk het vanaf het bankje voor het huis. Ik zwaaide. "Hey Jannie! Sorry, geen tijd! Strak rooster. Vergadering over twintig minuten. Papieren vergeten."
Buurvrouw Jannie nam een trek van haar Marlboro Light en klopte op de zitting van het bankje: "Kom nou even joh, twee minuten maar!" Ik zuchtte: "Ok, twee minuten, maar niet langer!" en ging naast haar zitten. "Ja, ja, twee minuten. Nou vertel op stresskip, vanwaar die haast?"
Ik haalde de schouders op: "Straks een revaluatie over de raamafspraken en regelgeving rond rusttijden van repeterende roosters." Jannie lachte: "De rrrrrrr zit weer in de maand! Aprrril, rrrrrroosters, lekkerrrrrrr! Wacht even.. niet weggaan!" En voor ik ook maar iets kon zeggen, was ze al naar binnen gestiefeld. Ik keek op de klok van mijn smartphone en zuchtte nogmaals. Vijftien minuten nog. En net op het moment dat ik aanstalten maakte om te vertrekken, kwam Jannie weer naar buiten: "Tadááá!" Ze had haar felgele hotpants omgeruild voor een lange witte zomerjurk.
"Dé originele Marilyn Monroe jurk uit The Seven Year Itch, gekocht op marktplaats, voor een prikkie. Wat vind je er van? Eerlijk zeggen!" Ik stamelde: "Nou..uh.." Ze wachtte het antwoord niet af: "Let op! Je had het toch over roosters? Moet je kijken!" En voor ik kon vragen of dit nu wel zo'n goed idee was, stond Jannie met haar hele 87-jarige hebben en houden boven het rooster van de ondergrondse parkeergarage, boog voorover en sloeg haar handen giechelend in de opwaaiende jurk. Een stem baste plotseling door de Walstraat: "Mevrouw, wilt u daar onmiddellijk mee stoppen?"
We keken allebei verbaasd naar de man, die strak in het pak en met een norse blik onze richting op kwam. Hij stak zijn hand uit en gaf ons een visitekaartje: "WoutJan van de Water, Van de Water Thuiszorgadviesbureau & Keukentafel Consultancy. Werkzaam als interim manager voor de Gemeente Deventer e.o, tevens W.M.O. mental coach keukentafelgesprekken voor thuiszorgmedewerkers."
Jannie schudde lachend zijn hand: "Aangenaam. Ik heb geen sjieke kaartjes, maar ik ben buurvrouw Jannie. Levensgenieter, roker en drinker. Zeg maar jij en Jannie hoor!" De man keek haar verbaasd aan: "Hoezo? Ik heb toch niet bij u op school gezeten?" Jannie trok haar hand terug: "Nee, dat is wel duidelijk. Dan had je wel wat meer respect getoond voor waar mijn generatie voor gevochten heeft. Over school gesproken, ik heb toentertijd niet voor niets voor jou en je leeftijdsgenoten meegedaan aan de bezetting van het Maagdenhuis." Hij schamperde: "In 1832 zeker!"
Jannie gaf hem een duw: "Je lijkt me een nare man. Waar kom je eigenlijk voor?" Hij haalde zijn schouders op: "Ach mevrouw, uw oordeel laat me koud. Het is mijn generatie die de rokende ruïnes van de verzorgingsstaat mag proberen te repareren. Uw generatie is het Griekenland van de 21ste eeuw."
Ik onderbrak hem: "Zeg, een beetje meer respect mag wel hoor. Je hebt het hier wel tegen míjn buurvrouw. En wát kom je precies doen?" "Respect? Respect? Laat me niet lachen meneer Martens. U leeft in het verleden. Vrijheid, romantiek, respect, nostalgie, uw dagelijkse uurtje Omroep Max, allemaal prima hoor, maar het moet wel betaalbaar blijven. Alles draait tegenwoordig om roosters, effectiviteit, rendement, budgettering. En daar ben ík dus voor. Concreet gezegd inventariseer ik de zelfredzaamheid binnen het quotum ouderen in woonwijken als deze, om daarna op basis van restcapaciteiten te bepalen welke kerntaken ouderen vanuit die invalshoek in onze participatiemaatschappij kunnen vervullen. Ons ultieme doel is te komen tot zelfsturende woonzorgteams van ouderen, die in staat zijn, met behulp van selfmade roosters, apps, video- en alarmeringssystemen, elkaar zonder tussenkomst van de thuiszorgmedewerker, 24 uur per dag te helpen. Ouderen genereren daarmee een enorm besparingspotentiëel, niet in de laatste plaats door de afbouw van een groot aantal thuiszorgfte's. Geld dat vervolgens beter besteed kan worden aan toekomstige projecten."
"Zoals?" Hij was duidelijk in zijn nopjes met die vraag: "Nou, denk daarbij bijvoorbeeld aan de aanleg van woon-werkverkeer paden voor 45 kilometerwagentjes en scootmobiels. Met het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd zal de behoefte hieraan alleen maar toenemen. Logica en visie."
Jannie keek hem vernietigend aan: "En daar ga dan jij weer een duur betaalde adviserende rol in spelen zeker?" De man grijnsde breed: "U hebt het helemaal begrepen mevrouw. Een mens moet toch eten nietwaar?" Ze haalde haar schouders op: "Mijn moeder zaliger zei altijd: Als je weet dat je boter op je hoofd hebt, dan moet je niet in de zon gaan lopen." Hij keek haar wazig aan: "Ach, ieder zijn mening mevrouw. De tijd van bejaarden die de hele dag lekker nietsnuttend achter de geraniums zitten is wat mij betreft definitief voorbij. Handen uit de ..."
Voor hij deze zin af kon maken zeeg hij ineen tussen de rode scherven van een kapotgeslagen bloempot en dwarrelende snippers van een visitekaartje. Jannie veegde de aarde van haar handen af aan haar mooie witte Marilyn Monroe jurk: "Mooi zo, die kan ook weer in de was." Ze keek me strijdlustig aan: "Zeg had jij geen afspraak over roosters? Of had je ook nog wat?!" Ik zwaaide mijn handen lachend en verdedigend in de lucht: "Nee, nee, ik ben al weg Jannie. Prettige dag verder lieverd. Laterrrrrrr!" Nog nagenietend over haar zelfredzaamheid stapte ik in mijn auto en keek op de klok. Verdorie, tien minuten te laat. Ach, wat kon het me eigenlijk ook schelen.....
home.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
maatschappij
231
Geef je reactie op deze inzending:
Smakelijk en vermakelijk